RSSSluiten we de kinderen dan maar op?
Van Steunpunt Jeugd ontvingen we onderstaand opiniestuk. Het betreft een problematiek die helaas overal kan opduiken. Een problematiek over kinderen en lawaai. Onlangs nog moest ook hier een kindercrèche de deuren sluiten omwille van klachten van de buren (redactie).
Enkel maanden geleden stapte Goe Gespeeld mee in een stille mars door Asse. Samen met zo’n 1000 andere mensen vroegen we om verdraagzaamheid. Verdraagzaamheid voor het “lawaai†dat spelende kinderen maken. Vandaag vangen we op dat een drie meter hoge muur bouwen tussen het speelplein en de buren een oplossing is …
De vraag is eigenlijk niet of spelende kinderen lawaai maken, of te veel lawaai. We moeten ons ook niet afvragen of het bouwen van een muur al dan niet een goed idee is. De vraag is of spelende kinderen nog een onderdeel mogen zijn van onze samenleving? Met alle berichtgeving over speelpleintjes en kinderdagverblijven die de deuren moeten sluiten, lijkt dat vandaag de dag niet meer vanzelfsprekend.
Spelen in reservaten
Goe Gespeeld wil tegen deze tendens ingaan. Kinderen maken een deel uit van onze samenleving en zij horen hierin dan ook een plaats te krijgen. Meer nog: kinderen zouden letterlijk in het centrum van onze samenleving moeten kunnen vertoeven, spelen, rondhangen, … Ook zij mogen de openbare ruimte gebruiken. En mét hun geroep, gelach, gehuil, … want dat komt er nu eenmaal bij tijdens het spelen. Spelen is normaal kindergedrag en dat willen we volmondig beamen.
Kinderen maken heus niet meer lawaai dan tien, twintig of dertig jaar gelden. Ze hebben wel minder plaats dan tien, twintig, dertig jaar geleden. Kinderen horen blijkbaar niet meer thuis in een woonzone maar wel op een industrieterrein, of nog beter in speelreservaatjes. Dat zijn plekken waar kinderen wel nog mogen spelen, waardoor alle speelactiviteiten zich daar gaan concentreren.
Spelen op straat
Daarom ijvert Goe Gespeeld ervoor om straat en buurt weer open te stellen voor iedereen, niet enkel van de auto. Hierdoor kunnen de straten weer verblijfs-, speel- en ontmoetingsruimte worden. Pleinen moeten meer zijn dan alleen parkings en in bossen en parken moet er vrij kunnen worden gespeeld. Kortom: kinderen moeten de ruimte krijgen om volop jong te mogen zijn.
Is het met onze samenleving echt zo ver gekomen dat we zelfs niet meer tolerant kunnen zijn t.o.v. spelende kinderen? Kinderen zouden net prominenter aanwezig moeten kunnen zijn in onze openbare ruimte en niet moeten worden opgesloten achter een hoge muur.
Wat is Goe Gespeeld
Goe Gespeeld! is een samenwerkingsverband tussen de Vlaamse Dienst Speelpleinwerk (VDS), KLJ, Scouts en Gidsen Vlaanderen, KSJ-KSA-VKSJ, Chirojeugd Vlaanderen, Karuur, Jeugdwerknet, Vereniging Vlaamse Jeugddiensten (VVJ) en Steunpunt Jeugd.
Meer info bij www.goegespeeld.be
© 2012 GENTBLOGT VZW
Het probleem ligt volgens mij hoofdzakelijk in de schaalvergroting. Als wij kind waren werden veel minder kinderen buiten huis opgevoed. De moeders, de grootouders namen de opvoeding waar. De kinderen waren meer verspreid. Nu zien sommige crèches er uit als veredelde “kampen”.
Dit is dus het negatief effect van de schaalvergroting, en concentraties.
inderdaad de vrouw aan de haard tijd waar je met een gezin goed kon rondkomen, bouwen en sparen met één inkomen!
Zeer mooi initiatief…
Kinderlawaai is trouwens toekomstmuziek!
Schoon gezegd!
volledig met akkoord.Het is zo vanzelfsprekend dat dat dit initiatief overbodig zou moeten zijn.Een maatschappij die zijn spelende kinderen niet kan verdragen dat is niet mijn maatschappij.Ik merk het zelf al op de bus met mijn kleine van net 1 tussen de verzuurde werkmens. Tof vinden ze dat als Charlotte naar hen lacht maar o wee als ze durft enkel kreetjes te laten.Wat een blikken heb ik dan al te verduren gekregen. Rond kinderen moet men geen reservaat bouwen wel is er nood aan een ghetto voor de azijnpissers!
is voor spelende kinderen. *meer woorden moet ik daar niet aan vuil maken*
Ook ik ben absoluut voor! Ik deed zelf niet liever dan voetballen, ravotten, in de bomen klimmen, kampen maken, crossen met ons fietske… Wat is er nu leuker dan te horen hoe kinderen zich amuseren? Ik ken niks aanstekelijkers dan de schaterlach van een kind. :)
“De vraag is eigenlijk niet of spelende kinderen lawaai maken, of te veel lawaai.”
Euhm… sorry als ik hiermee op tenen trap, maar vergis ik me of was dat net wél de vraag, of die kinderen te veel lawaai maakten?
Wie bedoel je met “die kinderen”?
Dat opiniestuk van “Goe gespeeld” gaat immers niet over het geval van de crèche, maar gaat over spelende kinderen op straat.
Ik las over een stille (heh :)) mars voor meer verdraagzaamheid voor kinderen die op straat spelen.
Ik begreep daaruit dat er klachten moeten geweest zijn omdat (spelende) kinderen teveel lawaai maakten (op straat).
Het stuk begint meteen daarna met “De vraag is eigenlijk niet of spelende kinderen lawaai maken, of te veel lawaai. De vraag is of spelende kinderen nog een onderdeel mogen zijn van onze samenleving?”
Ik heb vier kinderen die allemaal op straat spelen, voor de duidelijkheid, maar die aanhef vind ik een eigenlijk wel vies, ja. Het is alsof er een klacht zou geweest zijn wegens geluidsoverlast van een concertzaal, en dat een artikel zou beginnen met “De vraag is eigenlijk niet of concerten lawaai maken, of te veel lawaai. De vraag is of cultuur nog een onderdeel mag zijn van onze samenleving?”
Want ja, ik vind dat kinderen zich ook aan regels moeten houden. En té veel lawaai, dat kan denk ik echt wel gebeuren.
‘t Is niet dat ik het oneens ben met de grond van de zaak, maar ik vind dat je niet zomaar kan zeggen dat kinderen geen verkeerd kunnen doen en dat alle lawaai van kinderen toekomstmuziek is.
Wat betreft de spelende kinderen zoals die vroeger algemeen op straat speelden, die zijn tientallen jaren geleden helemaal niet verdwenen wegens lawaaioverlast, maar wel wegens de “veiligheid” nadat de automobiel zijn intrede had gemaakt.
Men heeft in veel gemeenten ook expliciet verboden om op straat te spelen.
Het “gewoon ergens spelen” is sindsdien vervangen door geconcentreerd spelen op de speelpleintjes die de gemeenten her en der hebben ingericht.
Het is pas bij die speelreservaatjes dat er recent sprake is van “lawaaioverlast”, waardoor speelpleintjes achter hoge muren moeten weggestoken worden van een rechter.
Wat de tekst niet zegt, is dat kinderen geen lawaai maken.
Waar de tekst wel voor pleit is dat kinderen op veel meer plaatsen MOGEN spelen, in plaats van ze geconcentreerd achter een hoge geluidsichte muur te laten spelen, in één of ander industriegebied ver van alle bewoning.
Komt goed overeen met de visie over de leefstraat in het kader van het Gents Klimaatverbond:
Anno 2050 spelen alle kinderen weer op straat en is het aangenaam vertoeven op een bankje voor de deur. De leefstraten vormen er een autoluw netwerk rondom centrale (speel) pleintjes en open plekken.
Een sterk collectief vervoer, de fiets, gebruiksvriendelijke autodeelsystemen en alternatieve vervoersmiddelen zorgden voor een sterke daling van het aantal auto’s. Hierdoor werd het mogelijk de auto’s te verzamelen op de aangelegde buurtparkings. Straten die niet gericht zijn op doorgaand verkeer werden autovrij gemaakt. Voor je deur parkeren is enkel nog nodig om even iets te laden of te lossen.
De leefstraat is ingericht op maat van kinderen. In een stervormig patroon leidt elke leefstraat naar het (speel)plein. Zo kunnen kinderen veilig buiten komen en naar school rijden. Wat goed is voor kinderen, is ook goed voor ouderen. Meer ontmoetingsruimte zorgt voor een nieuwe verwevenheid op straatniveau.
Dankzij de leefstraat wordt intensiever op straat geleefd en groeit de cohesie tussen de verschillende straatbewoners. Bovendien kregen de inwoners de kans om zelf hun leefstraat vorm te geven, met vb. zitbanken, beplanting, barbecuestellen… De inwoners van een leefstraat richten zich meer op de straat. Het keukenraam kijkt niet meer uit op de koer, maar wel op de groene leefstraat. Dankzij die groene inrichting is de leefstraat als een tuin voor zijn bewoners.
Te vinden in de Fiets van Troje, bladzijde 18.
Met andere woorden: als de straat een tuin is van iedereen, is er minder nood om te vluchten naar een verkaveling waar ieder zijn eigen afgesloten tuin – privéspeelplein heeft…
Halverwege het artikel geef de auteur zelf al de kern van het probleem aan: “Kinderen maken heus niet meer lawaai dan tien, twintig of dertig jaar gelden. Ze hebben wel minder plaats dan tien, twintig, dertig jaar geleden.”
Er wonen vandaag meer mensen op minder oppervlak, het leven is jachtiger, er is meer lawaai (met of zonder kinderen). Dat geeft spanningen, en dat los je niet op met gratuite kretologie als “de leeftraat is als een tuin voor zijn bewoners” (staat niet in het artikel, wel in de reactie van 3S). Je lost het wel op met betere bouwregels, ook ivm akoestiek. Maar vooral met betere stedenbouw. Ik heb serieuze twijfels bij dat stervormig patroon van de leefstraten. Dat werd in de renaissance ook al driftig gepromoot… maar dan voor gevangenissen (panopticum, Jeremy Bentham). Maar los van dat fait-divers is het idee van stervormige stratenpatronen niet te realiseren zonder te slopen. En dat betekent onteigenen, en een zeer diepe portemonee om het te realiseren. Kijk maar naar wat het gekost heeft om in Parijs het stervormige patroon van Baron Haussmann te realiseren. De schaal is weliswaar compleet anders (Parijs binnen de ring vs. individuele Gentse wijk), maar het principe is hetzelfde. Dat terwijl je het ook perfect zonder die stervormige geometrie kan realiseren, door wijken autoluw te maken. Meer bomen te planten. Het onderscheid tussen trottoir en wegdek weg te halen. Auto’s niet langer meer voor de deur te parkeren, maar op gecentraliseerde parkeerplekken in de wijk te zetten. En, als het eigendomtechnisch kan, de binnengebieden in de woonblokken te ontsluiten voor de gemeenschap onder de vorm van park- en speeltuinen die aansluiten op de achtertuintjes, in plaats van dat gebied te gebruiken voor het stallen van auto’s. Maar dat op zich lost de geluidsoverlast van crèches niet op. Daarvoor heb je striktere regels nodig, zodat het (uit plaatsgebrek en beleidsarmoede) toestaan van crèches in een doorsnee appartement niet meer mogelijk is.
BaRa,
Ik denk dat je juist hetzelfde wil als die tekst over leefstraten.
Met “stervormig” bedoelt men enkel dat een centraal punt (een speelplein) vanuit een aantal verschillende richtingen bereikbaar moet zijn via een autoluwe “speelstraat”.
Niemand spreekt hier over onteigenen.
Nogal verwarrend om in een stedenbouwkundige context het te hebben over stervormig, maar iets anders te bedoelen… :-/
Als ik vergelijk met mijn jeugd speelt er (naast andere redenen) toch eveneens een grote factor mee: Dutroux. Als 12-jarige nam ik mijn fietske en trok ik er ‘n halve of ganse dag op uit, op mijn eentje. Niemand maakte zich zorgen, ook al bestond de gsm nog lang niet. Kinderen speelden gewoon buiten waar ze woonden, of trokken samen zonder begeleiding naar nabijgelegen speelruimte.
Vandaag zijn ouders (terecht of onterecht) heel paranoïde – kinderen kunnen niet meer zomaar buiten spelen (“ga toch eens lekker buiten spelen” blijkt vervangen door thuis zitten voor ‘n beeldscherm, dan zijn de ouders blijkbaar gerustgesteld). Als, dan moet ‘t onder begeleiding, op 1 ‘veilige’ plek. En ja als ze daar allemaal samen gedropt worden kan ik geloven dat geluidsoverlast mogelijk is.
3S : je bent werkelijk 100 % geslaagd in de cursus naiëviteit !
Monique, ik heb enkel gezegd dat de visie van Goe gespeeld lijkt op die van het Gents Klimaatverbond.
Kun je, in plaats van persoonlijke aanvallen te doen, misschien verduidelijken welke van hun ideeën je naïef vindt?
alle !