RSSDegradatievoetbal
Wij hebben er dit seizoen even van geproefd, voor sommige clubs is het een jaarlijkse traditie: degradatievoetbal. In het degradatievoetbal gelden compleet andere wetten en normen.
Dezelfde voetbalanalisten die uitgebreid de loftrompet steken over de superieure techniek van de frêle spelers van FC Barcelona, hoor je zeggen dat een degradatiekandidaat ‘gewapend’ aan de ‘strijd’ moet beginnen. En om die strijd aan te gaan, heeft een ploeg dus ‘krijgers’ nodig, ‘gasten met wie je naar de oorlog kan’. Potige kerels die niet malen om een smerige overtreding meer of minder.
Een degradatiekandidaat speelt immers niet, hij vecht. Hij begraaft zich in de loopgraven, hopend om een puntje uit de brand te kunnen slepen met fysiek afbraakvoetbal. De spelers vreten modder en natte sneeuw. Als het moet halen de spelers het mes boven en breken ze de doorgebroken tegenstander in twee. In het stadion heerst angst en agressie, de geur van bloed vermengt zich met het dampend kruit van de bommetjes van boze supporters.
Wanneer het degradatiespook opdoemt, barst er geregeld een schandaal los. Wanbetalingen, schulden, spelersstakingen, vechtpartijen, onrechtmatige ontslagen, racistische spreekkoren, zwart geld: dat soort zaken.
Of de supporters verdenken de spelers van sabotage en laksheid en uiten hun ongenoegen na de wedstrijd aan de spelersbus, met een sjaal voor de mond. De spelerskamer blijkt immers ‘rotte appels’ te bevatten en moet grondig worden uitgemest.
Of het bestuur wantrouwt de technische staf. Er wordt al onderhandeld met andere trainers, melden de kranten.
Maar niets van dit alles bij Cercle Brugge.
Helemaal onderin, maar geen schandaal te bespeuren. De spelers lijken hun job correct uit te voeren en worden niet opgemerkt in discotheken bij nacht en ontij. Wanneer Bob Peeters bij Cercle ontslagen werd, kreeg hij samen met de spelers een erehaag van de supporters. Zijn naam werd tot het laatst gescandeerd.
Foeke Booy, de nieuwe trainer houdt vast aan zijn aanvallend voetbalconcept, daarin volop gesteund door het bestuur, dat verklaart dat hij ‘uitstekend werk levert’. Betonvoetbal is beneden de waardigheid van groen-zwart.
Zingend begeleiden de Cercle-supporters hun team naar de ondergang, dankbaar om de mooie jaren die hun club hen heeft geschonken.
Iedereen heeft sympathie voor de vereniging, al vinden ze dat zelf intussen vervelend en misplaatst. Cercle is als het kleine broertje dat door zijn grote broer wordt gepest en in de schaduw gezet. Het draagt hetzelfde melancholische imago met zich mee als oud-speler Josip Weber: bescheiden, jarenlang succesvol, maar door tegenslag en blessures uiteindelijk op een zijspoor verzeild geraakt.
Hopelijk redden ze zich, zo niet kan je hen voor de voorlopig laatste keer in Gent aan het werk zien op zaterdag 23 februari, om 18 uur.
© 2013 GENTBLOGT VZW