RSSHeerlijk pure Elena’s aria
In 1984, ik was toen zes, creëerde Anne Teresa De Keersmaeker Elena’s aria. Het was haar derde werk en het lokte de nodige kritiek uit. Terwijl haar eerste twee werken lovend onthaald werden, werden nu de nodige vraagtekens gezet bij haar talent. Nogal verregaand, maar ook de reden waarom het werk nooit hernomen werd. Tot nu, onlangs in de Vooruit. Nu zoveel jaren later is duidelijk geworden dat Elena’s aria geen breuk met haar ander werk is, maar dat De Keersmaeker er de basis kegde voor wat haar eigen stijl zou worden.
Met zoveel mooie woorden in het programmaboekje kan je niet anders dan nieuwsgierig zijn. Ik ben geen grote danskenner, maar af en toe steek ik bewust een voorstelling in mijn abonnement. En ik kies dan al wel eens voor een bekende Belgische naam. Zo heb ik de afgelopen jaren toch al een aantal keren Rosas, het gezelschap van Anne Teresa De Keersmaeker aan het werk gezien. Soms bleef ik achter met veel vraagtekens, soms met bewondering. Een herneming van ouder werk leek me dus wel wat. Een hele inleiding, om te zeggen dat ik er van genoten heb.
Op scène staan een reeks stoelen op een rij als in een wachtkamer. Op de voorgrond is een leeshoek geïnstalleerd met een kastje en leeslamp waar de dansers komen voorlezen in een ietwat gekunstelde stijl. Op scène vijf dansers, Anne Teresa De Keersmaeker danste twee van de drie voorstellingen mee. En verder zagen we dansers uit verschillende Rosas periodes, vrouwen maar danseressen lijkt me om de een of andere reden afbreuk te doen.
De voorstelling is relatief minimalistisch van opzet. Muziek klinkt vaak maar als achtergrond of wordt vervangen door het geluid van de blazer. De bewegingen zijn repetitief. Een danser begint met een serie en je ziet een andere invallen, maar het duurt tot het einde voor ze allen echt samen dansen. En zelfs dan is er nog dat gevoel van vervreemding. Ik vond het ongelooflijk mooi en puur om te zien, die herhaling van bewegingen, soms heel klein en beperkt, soms uitvergroot, zonder de bombast van muziek. Een topper alvast dit seizoen.
Ik weet dat niet iedereen het met me eens zal zijn, de rij achter mij vonden twee vrouwen het nodig om commentaar te geven. Heel de voorstelling lang, spijtig dat je het niet kan appreciëren maar laat anderen dan aub toch genieten. Twee uur zwijgen moet toch wel lukken?
Wie het gemist heeft en zo’n herneming van ouder werk wel ziet zitten, raden we aan om het programma in de gaten te houden. Met 100 jaar Vooruit worden nog voorstellingen toegevoegd.
Na de voorstelling op zaterdag wou Anne Teresa De Keersmaeker zich ook nog richten tot het publiek. Ze kreeg aan de UCL een eredoctoraat omdat cultuur de wereld helpt begrijpen, voorwaar een mooie motivatie. Ze vond het nodig om een pleidooi te houden tegen de effectieve gevangenisstraf van Barbara Van Dyck, woordvoerster van de zogenaamde aardappelactivisten. Dit pleidooi dat ze voorlas werd niet door iedereen gesmaakt.
Elena’s aria, van Rosas/Anne Teresa De Keersmaeker, gezien op zaterdag 23 februari in Vooruit.
© 2013 GENTBLOGT VZW