RSSIdioot, maar neem het niet persoonlijk
“752 pagina’s in 1u45″ stond te lezen bij de ticketbalie. Ik heb het boek De idioot van Dostojewski (nog) niet gelezen en kan dus niet oordelen hoe het met de lezing van Lazarus zit. Ze pakken het in elk geval aan op hun typische manier en behandelen het boek als een soap. Met hun zessen zetten ze een serie aan personages neer. Zzoals dat zo typisch lijkt te zijn voor de Russische schrijvers, passeren de intriges en amoureuze verhoudingen elkaar in een sneltempo op. Was die nu met die maar ging die trouwen met die en waarom komt die andere daar nog tussen?
Lazarus was eerder dit seizoen te gast in Campo, ook al met een voorstelling gebaseerd op een Russische schrijver. Het voelde dan ook een beetje als een leuk weerzien. Ook al doen ze het voor De idioot op hun eentje. Ze kozen Campo voor hun première en mochten drie keer het bordje uitverkocht bovenhalen. Wie ze nog wil zien, checkt dus best de speellijst.
Günther Lesage speelt de idioot en is de enige acteur die het met één enkele rol moet doen. De prins Ljev Mysjkin komt na een jarenlang verblijf in Zwitserland in Rusland op zoek naar een vrouw die misschien wel verre familie kan zijn. Hij heeft een plastiek zakje bij zich en ziet er wat vreemd uit. Ideaal om door de mondaine wereld wat vreemd bekeken te worden. Voor hij het weet wordt hij mee gesleurd in hun intriges. De anderen wisselen van attributen, mannen worden vrouwen,… het wordt een dolle boel. Maar door de manier waarop ze het bij Lazarus aanpakken, kan je wel goed blijven volgen. De meeste personages beginnen met hun naam en relatie te zeggen, zonder dat dit vreemd overkomt.
Het speltempo ligt redelijk hoog, waardoor het moeilijk wordt om steeds op hetzelfde niveau te blijven spelen en de toeschouwer erbij te houden. Het spelplezier van de acteurs maakt veel goed en op tijd en stond kon er ook al eens gelachen worden. Niet meteen het bulderen dat ze beloven in hun aankondiging, maar er zaten toch een aantal spitsvondigheden in de tekst. Toen mijn aandacht dreigde te verslappen, veranderden ze de scène, waardoor ik opnieuw kon inpikken. Er hangt een soort van grote muur of ijzeren hek waar je door kan kijken, er kan mee geschoven worden om de scène groter te maken en er gaan ook deuren in de wand open. Geniaal en mooi voor dit soort voorstelling.
Aan het einde bleef ik wat op mijn honger zitten, wie is nu met wie en leefden ze nog lang en gelukkig? Maar vooral de goede vondsten en vele ideeën die aan een tempo in de zaal worden losgelaten, niet zelden verpakt in een grap, vroegen bij mij wat meer tijd om te verwerken. Ik was wat overdonderd, zou je kunnen zeggen, of ik heb het niet helemaal begrepen. Of misschien moet ik toch maar eens het boek lezen?
De Idioot van Lazarus, gezien op zaterdag 4 mei bij Campo. Uitverkocht, nog te zien op tournee.
© 2013 GENTBLOGT VZW