RSSDansend op kousevoeten naar Jordan Wolfson in het SMAK
Wie denkt dat het SMAK zich beperkt tot degelijke uitgebouwde retrospectieven van kunstenaars op leeftijd met faam komt deze keer bedrogen uit.
Met Jordan Wolfson strikt het SMAK deze keer een jonge viriele Amerikaanse kunstenaar (°1980) die de massa’s prikkels die op hem afkomen opzuigt en op een even krachtige intuïtief doordachte manier weer op de wereld uitspuwt.
De expo van Wolfson is gebouwd rond een trilogie van 3 animatiefilms die je kunt ontdekken in een klinisch akelig labyrinth van witte gangen met donsig tapijt dat je moet betreden met je kousevoeten. Enerzijds krijg je een knus living gevoel maar anderzijds doet het akelig aan en verwacht je dat plots de tweeling van de shining vanachter een hoek zal komen opdagen.
De tussenruimtes maken een belangrijke deeluit van de expo want in de grote oppervlakte die de expo verovert heeft staan enkel 3 schermen die de animatiefilms afpelen en 2 kleinere installaties.
Sterk dat je als jongegast met een overstromende creatiedrang je expo zo kunt uitzuiveren en niet vervalt in de beeldenovervloed waar jezelf elke dag met gecronfronteerd wordt. En binnen elk afzonderlijke animatiefilm slaagt Wolfson erin om uit te zuiveren. Ondanks de veelheid van onderwerpen die hij aanraakt en herkauwt blijft bij elke film 1 beeld daadkrachtig hangen. Een beeld die staat als het stekste logo. Neem 10% van het logo van Cambell soep en je herkent het nog. Zo werkt het ook Bij Wolfson: dansende colalight flesje waar melk uitklotst, ploffige hartjes fladderend in een condoom en een extreem karikaturale Jood die in de Vogue aan het lezen is.
Sterk gebruik ook van hedendaagse muziek en primitieve ritmes die de afgesloten ruimtes blijken te verbinden. Het marcheer ritmes van de dansende colaflesjes heeft een week in mijn hoofd blijven spoken. Telkens ik wegenwerkers passeerde of in kandans de trap afliep zag ik dansende colalight flesjes voor mijn ogen.
Waarom vind ik deze expo nu zo sterk en een absolute uitschieter van wat ik het laatste jaar in het SMAK heb gezien?
Wel kenmerkend aan de huidige jonge generatie is dat ze voorturend in 2 werelden leven namelijk de realiteit en de cyberrealiteit. Wolfson vertaalt dit extreem goed in zijn gekozen medium namelijk animatiefilm getekend bovenop realistische documentaire filmbeelden die als decor dienen. Daarbonvenop wordt dit alles gepresenteerd met de vette saus van een vertroebeld zelfbeeld ,die deze generatie kenmerkt, doordat bijna voortdurend het irritant stemmetje van Wolfson te horen is.
Kortom een aanrader voor iedereen die een voorkeur heeft voor viriele, rusteloze vragen dan op-uw-gemak-in-de-zetel-antwoorden!
Jordan Wolfson: nog tot 5 januari 2014 in het SMAK
© 2013 GENTBLOGT VZW
genoteerd, ik ga ook eens kijken
Voor de drie animatiefilms van Jordan Wolfson, moet de kijker via een ” labyrintachtige ten-toonstellingsarchitectuur” lopen en, om te voorkomen dat het vast tapijt van dit doolhof vuil wordt, moet men de schoenen uittrekken. Het lopen op kousenvoeten in een doolhof, “weer-spiegelt de complexiteit van het werk” van Wolfson. Zoals vaak in de hedendaagse kunst, de drie films zijn als Spaanse herbergen, men vindt er wat men zelf meebrengt
Hedendaagse kunst, en iedereen die er bij betrokken is, leeft van excessieve intellectualisme, In tentoonstellingen of musea kom je geen kunstwerken bewonderen maar krijg je nu een cursus filosofie
veel hedendaagse kundstenaars net als deze Wolfson beschouwen de ruimte waarin ze hun werk plaatsen als deel van het werk, als sturing zodat je net geen cursus filosofie moet krijgen maar je zintuigen het vanzelf gewaar worden -)