RSSFilm Fest Gent (16/23)
Woensdag nemen we even een adempauze van het festival, maar op maandag en dinsdag hebben we telkens drie films gezien. Er zat geen enkele ontgoocheling tussen, en een nieuw hoogtepunt. Mainstream en experimenteel, seksueel en preuts, het zit er allemaal tussen, in de onderstaande opsomming.
—
Avant l’hiver
We hebben een nieuwe nummer 1. Avant l’hiver is de derde film van auteur/regisseur Philippe Claudel, bekend van de roman Les âmes grises (en het wondermooie J’abandonne) en de film Il y a longtemps que je t’aime. Avant l’hiver is zijn derde film, met Daniel Auteuil in de hoofdrol en schitterende bijrollen voor Kristin Scott Thomas, Richard Berry en Leïla Bekhti.
Paul (rol van Daniel Auteuil) is reeds lang getrouwd met Lucie (Kristin Scott Thomas), die hij al even lang kent als hun beider boezemvriend Gérard (Richard Berry). Maar Paul steekt zijn tijd voornamelijk in zijn werk, tot er plots dagelijks een anoniem boeket rozen bij hem wordt afgeleverd.
Wat volgt, is een film over relaties en fragiliteit en hoe men tegelijk alles en niets weet en wantrouwig is en bijzonder naïef. Het is een thriller ook, al moet u zich niet meteen aan bloedvergieten verwachten. Heel erg mooi, zowel het verhaal als de acteerprestaties.
Avant l’hiver is nog te zien op 17 oktober (22.30 u.) in Kinepolis.
—
Kill Your Darlings
Ach, de nieuwe Beat Generation-film. Steek Allen Ginsberg, Jack Kerouac en William S. Burroughs in een film en het moet wel goed komen. Kill Your Darlings gaat over de moord op David Kammerer, door Lucien Carr, één van de sleutelfiguren van de vroege Beat Generation. Carr was de (jonge)man die Ginsberg, Kerouac en Burroughs met elkaar in contact bracht (hij was bevriend met Edie Parker, de toenmalige vriendin van Kerouac).
Kammerer was de voormalige leraar en mentor van Carr, die een enorme fysieke aantrekkingskracht voelde voor Carr en hem overal begon te stalken. Dat ging redelijk ver, in de mate dat hij Carr gedurende vijf jaar volgde van school tot universiteit. Uiteindelijk wordt het voor Carr ondraaglijk, en tijdens een laatste woordenwisseling, vermoordt hij Kammerer met een zakmes.
Carr biecht zijn daad op aan de politie, en Kerouac en Burroughs worden opgeroepen als getuige. Dat feit heeft voor beiden verstrekkende gevolgen: Burroughs wordt door zijn vader (die zijn borgsom betaalt) verplicht van New York naar zijn familie in St. Louis terug te keren, en Kerouac ziet zich verplicht met Edie Parker te huwen om zijn borgsom te kunnen betalen (afkomst van een erfenis die Parker ontving).
De film focust vooral op het homoseksuele karakter van de gebeurtenissen, en berust op de sterke vertolkingen van de acteurs, inderdaad ook van post-Potter Daniel Radcliffe. Waar de film een beetje in faalt, is de te nauwe focus op het homoseksuele en tegelijkertijd in de al te gepolijste portrettering van de personages en de New Yorkse scène waarin ze zich bewogen. Het is allemaal bijzonder mainstream en dat vloekt enorm met de filosofie van de Beat Generation.
Een goede film dus, maar veel te braaf.
Kill Your Darlings is niet meer te zien op het filmfestival.
—
Kelly + Victor
A sexual relationship terribly gone wrong lijkt een adequate omschrijving van het gegeven. De film liet even denken aan 9 Songs, de film van Michael Winterbottom, die zijn relatieverhaal vertelde vanuit een seksueel standpunt in negen liedjes (destijds ook gezien op het filmfestival trouwens). Maar behalve dan de focus op het (ietwat ontaarde) seksuele aspect van de relatie houdt de parallel ook op.
Kelly en Victor ontmoeten elkaar in een dansclub en ontdekken dat ze seksueel heel erg compatibel zijn. Victor lijkt het even moeilijk te hebben in die ontluikende extremen mee te gaan, maar ontdekt al gauw dat hij verslaafd is aan Kelly. Veel meer kan ik er niet over vertellen zonder de plot weg te geven (staar u niet blind op de foto hierboven, dat verklaart enkel de ‘+’ uit de titel — al moet u ook daarvoor de film bekijken natuurlijk), maar het is een intrigerend, zij het wat abrupt verhaal.
Gebaseerd op het gelijknamige boek van Nial Griffiths — ik ben er nog niet uit of ik het op mijn ‘te lezen’ lijst bij plaats.
Kelly + Victor is nog te zien op 17 (14.30 u.) & 18 (22.30 u.) oktober in Studio Skoop.
—
What Maisie Knew
Hollywood op zijn best, dames en heren. Suzanna (Julianne Moore) en Beale (Steve Coogan) maken een vechtscheiding door, met als inzet de voogdij van hun dochtertje Maisie (Onata Aprile). Geen van beiden lijkt evenwel echt in te zitten met de dochter, maar wel met de overwinning op de andere. Vader Beale trekt het huis uit om samen te wonen (en uiteindelijk te huwen) met nanny Margo (Joanna Vanderham); moeder Suzanna huwt eveneens — omdat zulks goed en evenwichtig voorkomt in de voogdijrechtszaak — met Lincoln (Alexander SkarsgÃ¥rd, de blonde True Blood-halfgod). Beide huwelijken zijn er voor de schijn van de rechtszaak, en het duurt niet lang eer Margo en Lincoln de verantwoordelijkheid voor Maisie helemaal op zich moeten nemen. Beale lijkt zich min of meer bewust van de ravage die hij dreigt aan te richten in het leven van de kleine Maisie, maar Suzanna wordt afgebeeld als een egoïstisch kreng.
Het klinkt allemaal zeer hedendaags, tot u te weten komt dat deze film gebaseerd is op een boek van Henry James uit 1897. Het regisseursduo Scott McGehee & David Siegel is erin geslaagd de roman op een heel succesvolle en geloofwaardige manier naar zijn hand te zetten. Het grote verschil zit in de positieve boodschap (dit blijft Hollywood) in tegenstelling tot de eerder ontmoedigende afloop in het verhaal van James.
Toch blijft deze film de moeite om te bekijken, door de acteerprestaties, de geloofwaardigheid van het verhaal (al is het wat voorspelbaar natuurlijk), en de (nog steeds) zeer actuele inhoud.
Het boek is trouwens (legaal) gratis te downloaden bij Project Gutenberg bijvoorbeeld.
What Maisie Knew valt niet meer te zien op het filmfestival.
—
La chair de ma chair
Regisseur Denis Dercourt (van wie op het festival ook Zum Geburtstag te zien is), schrijft al een paar jaar aan het scenario van een film, die hij in april volgend jaar eindelijk zal beginnen te draaien (met o.a. Cécile De France, die tijdens het festival dan weer te zien is in Casse-tête chinois). Omdat hij stilletjesaan een beetje gek werd van zo lang aan een scenario te moeten werken, en ondertussen geen andere film te kunnen maken, besloot hij deze (experimentelere) film in elkaar te steken.
Dercourt maakte deze film helemaal zelf: fotografie, geluid, special effects en scenario. “Er was geen geschreven dialoog,” verklaarde hij na de film aan de karig opgekomen kijkers, “en het hoofdpersonage kende tot de laatste scène, de afloop niet.” Dat gegeven is zonder meer bepalend voor de inleving van actrice Anna Juliana Jaenner. “Ze kende overigens geen woord Frans voor we aan deze film begonnen,” vertelde Dercourt, “en terwijl de camera liep, liet ik haar de weinige zinnen telkens herhalen tot het accent aanvaardbaar en het Franse begrijpelijk was.”
Het technisch meeste opvallende aan deze film, is het — soms wat vervelende — scherptediepte-effect. “Dat is niet iets wat in de postproductie werd toegevoegd,” legde Dercourt uit. “Ik heb een paar oude lenzen aangepast voor mijn digitale camera, en bewoog die lenzen manueel om zo bepaalde delen bewust in focus te houden.”
Het verhaal is gefilmd op een afstandelijke, bijna afwezige manier, vanuit het standpunt van de hoofdpersoon, Anna. De synopsis? Voor Dercourt ligt de oorsprong van zijn film in het beeld van een vrouw die een hand afsnijdt en ze voert aan haar dochter. Het resultaat is een bevreemdende, beklijvende en gruwelijke film. (Zonder enig begripsverlies te vertalen naar het Nederlands trouwens: mijn vlees en bloed.)
La chair de ma chair valt nog te zien op 18 oktober (20 u.) in de Sphinx.
—
Casse-tête chinois
Een bespreking kan ook kort: Casse-tête chinois is het derde deel in de trilogie (dus ook het laatste) begonnen in 2002 met L’auberge espagnole, dat een vervolg kende in Les poupées russes. We treffen opnieuw Romain Duris, Audrey Tautou, Cécile De France en Kelly Reilly, deze keer in Chinatown.
Xavier (Romain Duris) is ondertussen veertiger en volgt zijn vrouw na hun scheiding naar New York, om bij zijn kinderen te kunnen zijn. Een hilarisch avontuur volgt. Wie fan was van de vorige twee, zal ook nu zeker aan zijn trekken komen. Voorkennis is niet vereist, maar het is wel leuk om op de hoogte te zijn van de relaties tussen de verschillende personages.
Geheel terzijde, maar de mooiste rol die ik Romain Duris al heb zien spelen, is die van Thomas Seyr in De battre mon coeur s’est arrêté (2005) van Jacques Audiard (een remake van Fingers, een film van James Toback uit 1978, die ik — nog steeds — niet heb gezien).
Casse-tête chinois valt nog te zien op 18 oktober (19.45 u.) in Kinepolis.
© 2013 GENTBLOGT VZW