RSSMagnifiek maanziek: Maths and the Moon, live @ Kinky Star, zondag 16 februari 2014
Na de passage van Widdershins vorige week zondag stond er afgelopen zondag in Kinky Star eens te meer een trio op de affiche dat een mix van psychedelica en shoegaze in het vooruitzicht stelde. Hetzelfde dus maar anders. Geen Zwitsers deze keer, wel drie jonge Britten verenigd in ‘Maths and Moon’.
Maths and Moon, vier jaar geleden uit de Zuid-Engelse grond gestampt ter hoogte van New Forest/ Southampton, debuteerde in september van vorig jaar met het ijzersterke album ‘Night Train Daydream’. Een intrigerende plaat, 12 nummers, waarop de band een apart geluid laat horen. Samengesteld uit het beste wat shoegaze, math, psychedelica, stoner, krautrock en aanverwante (sub)genres te bieden hebben. Veel invloeden door elkaar maar het resultaat klinkt verrassend consistent. En zo Engels als de Big Ben.
Andy Fielder (gitaar/vocals), Matt Hirst (bas) en Luke Taplin (drums) zijn geenszins voor één gat te vangen. Het drietal bedient zich van die merkwaardige muzikale potpourri om hun bevreemdende verhaal te vertellen. Steevast ongemakkelijk schipperend tussen sprookjes en nachtmerries.
De centrale rol is weggelegd voor de gitaar. Staccato zang, tonnen feedback, samples en pompende drums mankeren niet op het appel. De voorbeelden – My Bloody Valentine, The Fall, Stone Roses, House of Love, Ride en vele (Britse) anderen – klinken zowat overal flink door. Banale na-aperij komt echter nooit in beeld. De vocals doen bij momenten sterk terugdenken aan die van Alan Donohoe (The Rakes).
Het eerste Belgische concert van de band kon op de nodige belangstelling rekenen maar ging eerder aarzelend van start. Frontman Fielder gaf een rotnerveuze indruk, had duidelijk niet zijn meest stemvaste dag en ging tijdens het concert meermaals in de clinch met zijn materiaal. De bassist bleek in hetzelfde bedje ziek. De drummer had zijn zenuwen nog het best onder controle.
Veel horten en stoten dus. Best jammer want zo gingen veel details en subtiliteiten hopeloos de mist in. De nummers kwamen met moeite uit de verf. De flow werd gezocht maar niet gevonden.
Het nieuwe nummer ‘Boomerang’ had de band al beter helemaal achterwege gelaten. Na een valse start sleepte het nummer zich voort als een naaktslak over grove zoutkorrels en verkende de zanger ongewild het volledige bereik van zijn stem.
Een lichte verbetering diende zich aan naar het einde van de set toe met ‘Light at the 11th hour’, waarschijnlijk het meest radiovriendelijke nummer dat de band tot dusver wist te produceren. Mocht Maths and the Moon ooit airplay krijgen op Stubru, dan is het zeker hiermee.
Met ‘Polychrome’, onderdeel van het fantastische tweeluik ‘Monochrome/Polychrome’, werd er een punt achter gezet. Geen bisnummer, niemand drong er op aan, de bandleden waarschijnlijk nog in het minst.
Voor de debuutplaat: geslaagd met grote onderscheiding. De show mogen ze in september nog eens komen overdoen. Liefst met alle registers open en iets meer zelfvertrouwen tussen de oren. De CD is bijzonder geslaagd. Nu de rest nog.
Setlist:
Intro – On A Knife Edge – It’s Okay To Be Afraid – Recurring Dream Number 13 – Old Days/New Daze – Boomerang – Hekyll & Hyde – WWYB (Demons March) – Light At The 11 th Hour – Polychrome.
Meer informatie: http://mathsandthemoon.bandcamp.com/
© 2014 GENTBLOGT VZW