RSSVuurwerk op Laurentplein met Patrick Riguelle en Jo Lemaire
De avond voor de nationale feestdag wordt er steevast vuurwerk ontstoken op de Gentse Feesten. Maar 20 juli was dit jaar ook de dag van het Franse chanson op het Laurentplein. Patrick Riguelle en Jo Lemaire zorgden voor een spetterende avond, met minstens evenveel vuurwerk op het plein als aan de hemel.
Al een half uur voor Riguelle zou beginnen, was er geen plaatsje meer vrij op het luisterplein. De toeloop was zo massaal dat voor de allereerste keer het Laurentplein moest afgesloten worden. Dirk Schockaert van organisatie Uitbureau, schatte de opkomst op zo’n 3000 mensen. En was er enkele dagen gelden nog een opvallend jong publiek (nvdr : Hermitage was de hoofdact op de openingsavond), dan lag de gemiddelde leeftijd deze keer een pak hoger.
Stipt om 21u30 begon Patrick Riguelle dan aan zijn optreden, waarin hij eerst nieuw eigen werk bracht, daarna teruggreep naar het werk van Brel, maar daarbij ook Yves Montand en anderen aan bod liet komen.
Zijn vijfkoppige band, met toetsenman Jan Hautekiet en gitarist Chris Peeters, werd na enkele nummers nog versterkt door accordeonist Gwen Cresens die opkwam in een opvallende lichte trenchcoat. “Die komt recht uit het park†liet Patrick Riguelle zich lachend ontvallen.
Geen toeschouwer die voortijdig het plein verliet en het enthousiaste publiek vroeg, en kreeg, dan ook nog enkele bisnummers. En toen, na de laatste noten, het applaus was gaan liggen kon er begonnen worden met de ombouw terwijl men in de verte het vuurwerk kon bewonderen.
Voor het optreden van Jo Lemaire waren er dan toch iets minder toeschouwers. Minder in aantal, maar zeker niet in enthousiasme. Zij kwam met een programma dat ze zelf als “ de ratatouille van Jo Lemaire†omschrijft. Na de begroeting, in perfect Nederlands en vermeldend dat Gent de mooiste stad van Vlaanderen is en de Feesten het beste festival zijn, volgde een ware waterval aan Franse klassiekers. Van Edith Piaf, over Joe Dassin en Françoise Hardy tot Serge Gainsbourg. Het hele oeuvre der groten passeerde de revue. En zelfs een Russisch lied, speciaal om te protesteren tegen de politiek van Poetin, kwam aan bod. Toen ze met “Formidable†van Aznavour haar optreden besloot, viel haar een welverdiend uitbundig applaus te beurt.
Meer dan 30 jaar is het geleden dat we Jo Lemaire leerden kennen met “Je suis venue te dire que je m’en vais”. Op het Laurentplein toonde ze zich een waardige ambassadrice van het Franse Chanson. Une grande dame, met tijdloze klasse!!
© 2014 GENTBLOGT VZW