RSSAchter ‘t eten
Donderdagavond vertrok ik vroeg naar Campo, want ik wou nog wat mee pikken van het Lichtfestival. Ik weet dat ik vorige keer niet ben gaan kijken omdat het koud was en ik geen zin had in de drukte.
In Campo werd een bijzondere voorstelling hernomen. Achter ‘t eten werd ondertussen tien jaar geleden gecreëerd door Eric De Volder op basis van een stapel brieven tussen een moeder en een dochter uit de jaren zeventig. In het programmaboekje vertellen Ineke Nijssen en Marijke Pinoy over het ontstaansproces. Ze benadrukken meerdere keren hoe moeilijk het was en hoe ze eigenlijk ook wel worstelden om de tekst opnieuw te spelen. Het hele verhaal is verbazend actueel gebleven en dat is voor hen een wrede vaststelling.
Ik had mijn ticket al een tijd terug besteld en ik herinnerde me voor het lezen de toelichting bij de voorstelling alleen nog Eric De Volder, Marijke Pinoy en Ineke Nijssen. Op dat moment wist ik dus dat het niet meteen een vrolijke avond zou worden. Voor mij was het stuk een ontdekking, voor andere bezoekers was het niet nieuw en merkte je wat zenuwachtige opwinding.
Ik zat meteen in het verhaal en het verhaal heeft zijn effect niet gemist. Ja, het is een verhaal over verkrachting en incest, dat was tussen de lijnen al duidelijk als het ging over de wreedheid en de hypocrisie van het gezin. Nijssen is de bezorgde moeder, Pinoy is de dochter die zich afzet en maar niet begrijpt waarom haar moeder niet tussenkomt. Maar de manier waarop het gebracht wordt, is gewoon ongezien.
Er wordt gespeeld met taal in al zijn facetten. We horen termen uit het dialect of een Vlaamse tussentaal die we eigenlijk al een beetje vergeten waren. Er wordt gespeeld met herhaling en eigen gekunstelde woorden. Zoals de moeder iedere keer “meiskenen” zegt. En dan is er nog het spelen met de klankkleur. Dirk Van der Harst tekende voor de muziek en de muzikale intermezzo’s zijn zeker een troef in deze voorstelling. Soms zorgen ze voor een lach, soms verhogen ze het beklemmende gevoel.
Pinoy en Nijsens zijn zoals steeds een plezier om aan het werk te zien. Maar hier zijn ze duidelijk op elkaar ingespeeld. De actrices hebben geschilderde gezichten, waardoor ze nog meer tijdloos worden. Ze switchen van rol alsof het niets is. En meer dan eens kreeg ik gewoon kippenvel. Het verhaal is zo doorleefd, alles zit gewoon perfect. Ik hoop dat er zo nog veel voorstellingen mogen volgen. Spijtig genoeg niet meer door Eric De Volder, maar moge zijn werk nog velen inspireren.
Achter ‘t eten gezien op donderdag 29 januari in Campo.
© 2015 GENTBLOGT VZW