RSSHet einde van een lang en rijk hoofdstuk
In 2005 had ik zeëen van tijd. Ik werkte een weinig veeleisende 9-to-5 ergens in het Brusselse, had een plethora aan interesses en een blog waarop ik daarover al bijna vier jaar dagelijks berichtte. In februari van dat jaar, doken in de toen nog bijzonder kleine blogosfeer plots drie meisjes op, die met veel branie –en via een artikel in De Standaard nog wel– een Gents stadsblog presenteerden. Het kot was te klein. Een aantal zelfverklaarde Gentse dinosauriërs (lees: voornamelijk Michel en ikzelf), vroegen zich hardop af waarom de intiatiefnemers niet eerst aansluiting hadden gezocht bij bestaande Gentse bloggers. Drie e-mails en een ontmoeting verder, en voor we het eigenlijk goed en wel beseften, maakten we deel uit van de redactie. Gentblogt (toen nog gent.blogt.be) bestond van bij het begin uit een bijzonder hechte en immer keuvelende groep enthousiastelingen, zowel offline als online. Het kan trouwens niet anders of in het huishoudelijk reglement moet ergens hebben gestaan dat de redactievergaderingen minstens een paar keer per jaar tot de volgende ochtend moesten duren. Werk- en gezinsomstandigheden hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat er minder bijeen werd gekomen, maar de (blog)drang en de vriendschappen bleven standvastig.
Gentblogt heeft voor iedereen deuren geopend. Binnen de korste keren kreeg ook ik een duwtje (een stevige duw) in de rug, en werd ik, na een aarzelend eerste artikel, vaste klant bij Opatuur. Het was de perfecte plaats om er als beginnend fotograaf mijn eerste stappen in de jazzfotografie te zetten, en ook muzikaal verder ingewijd te worden in de Belgische jazz. De berichtgeving over Opatuur bleek bovendien een schone springplank naar berichtgeving over Gent Jazz (toen nog Blue Note Festival, en daarna Blue Note Records Festival), waar ik niet alleen elk jaar naar terug mocht keren, maar tevens huisfotograaf werd (samen met de grote Jos Knaepen) en waar ik nu in het programmateam zit. Van Chinese vrijwilliger om Opatuur te bezoeken, is het het jazzgebeuren zo een onlosmakelijk deel van mijn leven geworden. Het is een kans die ik zonder Gentblogt waarschijnlijk nooit had gekregen (of genomen), en waar ik altijd erkentelijk voor zal blijven.
Ook elders was Gentblogt welkom. Tijdens het filmfestival kon ik nu plots ‘s ochtends de persvisies bijwonen én in de namiddag en ‘s avonds naar de gewone voorstellingen gaan. Dat waren lange dagen, waar ik vaak van ‘s ochtends tot ‘s nachts bezig was met films te bekijken en nadien te bespreken. Of ik ging een jaar –met een paar onderbrekingen– de wekelijkse persconferenties van het stadsbestuur bijwonen om daar nadien een verslagje –met foto’s– van neer te pennen onder de noemer Uitgelicht. Bij voorkeur de dag zelf nog natuurlijk. Gentblogt was bijwijlen hard werken, meer dan op het echte werk, maar gaf onnoemelijke keren meer voldoening. Vraag maar aan de mensen die elk jaar opnieuw tijdens de Gentse Feesten op pad trokken voor Gentblogt.
Het is waanzinnig, de mensen die ik heb ontmoet, de evenementen die ik heb bijgewoond, de muziek die ik heb gehoord, en de tentoonstellingen die ik heb gezien. Op tien jaar tijd heb ik meer dan 800 artikels geschreven en een veelvoud daarvan aan foto’s gemaakt. Op de artikels over jazz kwam vaak weinig reactie op de site, maar de mensen spraken er mij vaak over aan op concerten. En dat was een deel van het plezier, als bleek dat de mensen Gentblogt kenden, en we door zowel lezers en organisaties als waardevol werden beschouwd. Ik ga Gentblogt heel hard missen, vrees ik.
© 2015 GENTBLOGT VZW
We gaan allemaal heel hard Gentblogt missen. Mooi om je verhaal te lezen, ik had er nooit bij stil gestaan dat jij niet altijd met een fototoestel op concerts rondliep ;-)
Ook jij Bruno, een dank je wel voor het werk vanaf de eerste uren. En dat je nog veel foto’s mag maken.
Ik vond je jazz-artikels ook waanzinnig leerrijk, al kan ik dat ook zeggen over je brood-gerelateerde dingen, op je eigen blog dan.