Gentblogt

Geert De Wael komt op als een door Prozac opgefokte depressieveling, de ogen wijd opengesperd. Zijn personage werd als kind te vondeling gelegd bij de broeders van de liefde en speelde tot zijn 18 het naakte kinneke Jezus in de kerstkribbe. Je zou van minder een depressie sukkelen. Geert neemt je mee in de vreemde, bizarre wereld van zijn personage. We ontmoeten ook een paar van zijn ‘vrienden’ zoals Foempie, arm- en beenloos en dankzij zijn flexiebele wenkbrauwen toch aan de bak geraakt als aquariumschoonmaker. De wat vreemde Foempie is een dankbare bron voor talloze grapjes en onwezelijke situaties. Zo komen we onder andere meer te weten over Foempie op Werchter en Foempie op café. De ontmoeting met Foempie is maar een van de faits divers op zijn tocht naar… tja, naar waar eigenlijk?
Geert put zijn humor soms uit banale zaken die hij als grote inzichten verkondigt. Zijn verhaal is mooi ingekleed en hij vertelt het met veel overtuiging. Af en toe maakt hij dankbaar gebruik van de beperkingen van het podium en laat het hier en nu in zijn verhaal meespelen. Hij krijgt het publiek dat hij al eens laat participeren moeiteloos mee en er wordt smakelijk gelachen. Sommige grapjes lijken wat te hoog gegrepen en ontketenen slechts bij een paar slimmerds gelach. Zijn lichtabsurde inkadering doet bij momenten aan Wim Helsen denken, maar dat is snel vergeten want Geert heeft een heel andere uitstraling en podiumpresence. Wittenond vond het een knappe prestatie en rekening houdend met Geerts maagdelijke staat zelfs behoorlijk indrukwekkend. Hou deze kerel in het oog, hij zal nog hoog klimmen op de Vlaamse comedyladder.

Uit een heel ander vaatje tapt Koen Dewulf met zijn try-out ‘Bang van mij’: geen vreemde verhaaltjes, maar humor uit het leven gegrepen. Hij opent met deurpoezie, de dichterlijke uitlatingen van politici op wc-deuren, bij elkaar gesprokkeld op wc-papier. Verder put hij zijn materiaal onder andere uit het KVLG-programma, sexboekjes, inconsequente vegetariers, Kazachstaanse spreekwoorden en criminele discriminatie. Hij zingt ook af en toe een lied waarbij hij zichzelf op gitaar begeleidt. Zijn liederen zijn qua grappigheid minder sterk en verstoren het tempo van zijn set. Het alcohol- en biermerkenlied steekt er wat bovenuit dankzij de mooi inelkaargeknutselde tekst.

Al liggen de toeschouwers niet constant plat van het lachen, Koen weet duidelijk wel hun aandacht te houden. Zijn grapjes zijn ingekaderd in herkenbare verhalen. De omkadering mag soms wat minder breedvoerig en hier en daar mag er in het materiaal geknipt worden; dat zou het tempo ten goede komen en het geheel strakker maken. Koens Humor is gemakkelijk verteerbaar en eerder braaf en hiermee kan hij waarschijnlijk een breed publiek bespelen van Davidsfondsers tot inwoners van Leuven Centraal. Hij kreeg dan ook een verdiend warm applaus en een aanmoedigend kefje van Wittenond.