RSS123 Comedy Award 2006: een verslag
De finalisten van de 123 Comedy Award (Quint Meuleman, Joost Van Hyfte, Olly, Michael Van Peel en Youssef El Mousaoui) staan aan de toog van de knusse feestzaal van restaurant Mineral hun zenuwen weg te drinken met een laatste pint. Terwijl het volk binnenstroomt zoekt Flienstone zich een plaats in een hoekje van de zaal waar zij onopvallend in een schriftje kan schribbelen. Roel Tulleneers (programmator van CC De Werft in Geel), Patrick de Witte (PDW of de man achter Comedy Casino) en Katja Retsin (TV-figuur en meter van de 123 Comedy Club) maken de vakjury uit voor deze avond en mogen de finalisten 25% van de punten toekennen. De overige 75 % ligt in de handen van het publiek. Winnaar van de vorige editie (2004) Bert Gabriëls mag als eerste de microfoon ter hand nemen en zal de vijf finalisten, die 12 elk minuten podium en zaal mogen regeren, voorstellen. Opmakend uit het spiekkbriefje dat hij bij iedere kandidaat bovenhaalt, is namen onthouden niet zijn sterkste kant.
De onprettige taak als eerste de leeuwenkuil te betreden, valt te beurt aan Zelzatenaar Quint Meuleman. In zijn stand-upact snijdt hij ruwweg twee topics aan: kinderen en bejaarden. De losse mopjes variëren van clichématig tot knap gevonden en hebben vaak een geurtje (uit de anale sector). Hij sluit af met een mooi verhaal over zijn oma, die hij een microgolfoven cadeau doet, en bewijst daarmee niet enkel losse flodders te schieten. Het publiek kan er al eens om lachen, maar het ontbreekt deze eersteling nog aan wat podiumflair om de toehoorders wildenthousiast te krijgen.
Quints dorpgenoot, Joost van Hyfte, noemt zichzelf ‘een vernieuwer’ en gaat op zoek naar dingen die beter kunnen. Hij put uit een wijd arsenaal van thema’s: verkeersboden, sprookjes, flikken, allochtonen en bejaarden passeren de revue. Dit alles heeft hij goed geobserveerd en van een humoristisch, doch soms voorspelbaar perspectief bekeken. Joosts grapdichtheid ligt een stuke hoger dan bij zijn voorganger en naargelang zijn set vordert, weet hij af en toe prima te scoren. Geen monotoon gelul voor Joost, maar hier en daar een leuk stemmetje of een dialect en visuele ondersteuning met zijn expressieve mimiek (en een flashy hemd).
De derde kandidaat laat zich simpelweg Olly noemen, hij staat er dan ook als één brok man en laat zich vergezellen door een barkruk met een pintje erop. Net als zijn voorganger bestrijkt hij meerdere onderwerpen waarbij hij zichzelf al eens tot mikpunt van spot neemt. Zijn moppen variëren van flauw tot redelijk aangebrand zoals die over zijn pedofiele neigingen, hier en daar lichte verontwaardiging wekkend. Dat sommige van zijn grappen nogal bekend in de oren klinken, is misschien te wijten aan Olly’s vroegere job als cafébaas of verzamelpunt van cliché kluchtjes. Hij weet het publiek wel te overtuigen en kan op een aanhoudend lachen rekenen, al moet hij het stellen zonder de voltreffers die Joost scoorde.
De Antwerpenaar Michael Van Peel, zich goed bewust van de antipathieke(sic.) gevoelens in Gent voor het Stad, maakt handig gebruik van zijn positie door enerzijds zijn Antwerpse zelf te relativeren en tegelijkertijd het typische Antwerpse chauvinisme in de verf te zetten. Hij hangt zijn materiaal op aan ergernissen typisch voor stand-up comedy en als eerste en enige van de kandidaten pikt hij in op de actualiteit. Spijtig dat hij zijn originele terroristengrappen laat opvolgen door uitgemolken clichés over de tetten van Sabine Hagedoren. Af en toe ontbreekt de schwung in zijn betoog en wanneer een joke niet echt aanslaat ondergraaft hij zichzelf.
Youssef El Mousaoui is de laatste finalist van de avond. Zijn Marokkaanse roots steekt hij niet onder stoelen of banken: de grapppen gaan hoofdzakelijk over zijn afkomst en de gekende stereotypen daaromrent. Hij vliegt door zijn materiaal met weinig aandacht voor timing. Daartegenover plaats hij een jeugdige gretigheid en een sympathieke presence. Wat aanvankelijk losse stukjes leken, weet hij op het einde toch mooi samen te brengen in een verhaal over de confrontatie van zichzelf als dief en de Kerstman.
De acts van de vijf finalisten leunen zeer dicht aan bij puur stand-up comedy. Niemand onderscheidt zich door waanzinnige originaliteit of ontzettende durf. Maar er zijn evenmin uitschieters in negatieve zin: geen van de comedians hoeft met diep schaamrood op de wangen huiswaarts te keren. Een comedy act staat of valt ten dele bij de verstaanbaarheid van een comedian, en daar wringt het schoentje bij heel wat kandidaten: Youssef spreekt zodanig snel dat veel van zijn materiaal verloren gaat, Olly mompelt een aantal punchlines de onverstaanbaarheid in en ook de overige kandidaten maken zich al eens schuldig aan een slordige articulatie. Heel wat stof voor de jury om over na te denken terwijl Gunter Lamoot de boel opvrolijkt. Met zijn eindeloze herhalingen over Tom Boonen weet hij het publiek zo’n tien minuten aan het lachen te houden. Een klasse apart!
Katja Retsin, voortdurend onderbroken door presentator Bert Gabriëls, mag de winnaars bekend maken. Michaël Van Peel eindigt op de derde plaats, de tweede gaat naar Quint Meuleman en de nummer één van de 123 Comedy Award 2006 is Joost Van Hyfte. Enige commentaar van de jury: “loose the shirt!†Deze drie gaan de komende weken op tournee door Vlaanderen en Nederland en zullen ook tijdens de Gentse Feesten optreden in de Mineral.
Met dank aan Wittenond voor het verslag
© 2006 GENTBLOGT VZW