Gentblogt

Zijn er al zwaluwen in Gent ?

vrijdag 7 april 2006 13u55 | PW | 2 reacties
Trefwoorden: kroniek.

een weekendkroniekje, enigszins weemoedig.

15 jaar beton.15 jaar kasseien. Dacht ik doodvermoeid.
Ik stapte in de late namiddag dan toch maar op de trein, op zoek naar de verkwikkende lucht van mijn geboortestreek, op zoek naar een beetje zuurstof om rustig maar diep te ademen, met wijd-open longen, niet zo half-half zoals heel de tijd in mijn stad, want je zou van minder jezelf weerhouden te ademen, als je nog maar de krant een beetje leest en hetgeen je heel de tijd denkt daar in dikke vette letters geschreven en gedrukt staat, ‘de Vlaamse lucht is niet te best gezond’, ‘en daar waar jij woont nog het ergst’, en het is zo weer vergeten, doen we lekker voort, ongestoord.

Na wat trein en auto-geslinger stond ik plots aan de groene vlakte van mijn jeugd, staarde ik na enig wandelen naar de korzelige klei-akker waar mijn puberhandjes knollen verzamelden in de voetsporen van mijn grootvader die heftig met de ‘riek’ tekeer ging en in eerlijk zweet zijn heroische gebruinde musculatuur tentoonspreidde onder de gloeiende zomerzon. Ken je dat, ooit gezien; diepbruin tot aan de rand van de opgerolde hemdsmouw, en daarachter kwetsbaar melkwit?

Op het hoogtepunt van de zomerdag; aardappelen in het brandend aardappelloof. Staar.Zucht.

Zwaluwen gekscheren over het water, buitelend, tuimelend. “Kleine gelukzalige zwartwitte bandieten, zijn jullie niet te vroeg?” “Waren jullie Marokko al beu?” Mompelde ik, binnensmonds. Zucht. Had ik al zwaluwen gezien in Gent? Weer een lente. En ik had het nog niet gevoeld…

Nog enkele jaren, en we spreiden ons geruite tafellaken in het glooiend zomergroen van de groeiende Gentse stadsparken, nu nog onaanwezig groen, pril en prematuur, lege aarde, nog voor het planten, nog voor het botten, net toekomstgeil verwekt met een scherpe spadesteek.
Een bonzende toorts van leven, opgericht tegen verkavelingsvlaanderen, want ook dààr moet je de ruimte zeker niet gaan zoeken, noch de rust, noch het talmend goede leven, en al zeker niet het weidse denken…

Stadslucht maakt vrij, heet het, ja, da’s waar, maar een mens heeft af en toe een beetje grond nodig om zijn wortels in neer te laten, op louter beton kun je niet aarden. Verdomde heimwee naar vroeger…

© 2006 GENTBLOGT VZW