RSSSauf le respect que je vous dois
Gisteren mocht ik naar de cinema. Ik was uitgenodigd. Of beter nog, ik had gewonnen. Want ik wist het antwoord op de prijsvraag. Niet omdat ik hoogbegaafd ben, wel omdat ik internet heb. Internet geeft u onmiddellijk het antwoord op de moeilijkste vragen. Quizzen verliest zijn charme. Nadenken hoeft niet meer. Weten is niet langer noodzakelijk. Opzoeken en raadplegen, those are the keywords. Omdat ik het juiste antwoord had opgezocht, mocht ik naar de film. ‘Sauf le respect que je vous dois’, het langspeelfilmdebuut van Fabienne Godet.
Deze film verhaalt over de relatie tussen werkgever en werknemer. Het toont ons dat werken niet altijd een zegen is. Dat werken kan soms een vloek zijn. Want wat kan er gebeuren als de werkgever dictatoriale trekjes vertoont? Wat kan er gebeuren als hij over zijn bedrijf regeert zoals een tiran? Zonder tegenspraak. Zonder inspraak. Wat kan er gebeuren als de werkgever steeds meer beslag gaat leggen op zijn werknemers? Via overbodige, nachtelijke vergaderingen. Via als vanzelfsprekend beschouwde overuren. Wat kan er gebeuren als de werkgever zijn werknemers terroriseert? Door zijn werknemers tegen elkaar op te zetten via allerlei psychologische spelletjes. Via insinuaties. Via roddels.
Deze film toont ons wat er kan gebeuren. In nogal extreme vorm. Sterk uitvergroot. Waardoor deze film sterk gaat aanleunen bij ongeloofwaardigheid. Maar een film mag uitvergroten. Soms is het zelfs nodig. Zoals bij deze film. Om de onderliggende boodschap ingang te doen vinden bij het publiek. Want deze film doet ons de nodige vraagtekens plaatsen bij het huidige debat over langere werktijden. Over de verlenging van de beroepsloopbaan. Over de verhouding tussen privé en werk. De hardwerkende Vlaming wordt een spiegel voorgehouden.
De twee kernspelers zijn François en Simon. Twee collega’s. Twee uitersten. Simon revolteert. Weigert mee te lopen in het nooit doodlopende straatje van eisen en verplichtingen. François zwijgt en ondergaat. Hij blijft slikken. Zonder enig protest. Tot op het moment dat Simon wordt ontslagen. Op dat moment breekt de opstandeling. Hij pleegt zelfmoord. De zwijger daarentegen explodeert. Hij reageert. Hij wenst de schuldigen ter verantwoording te roepen. Zijn buitensporige reactie plaatst hem in een reeks gebeurtenissen, die hij enkel kan ondergaan. Zijn leventje zal nooit meer zijn wat het geweest is.
Deze film klaagt aan. Nuchter. Sober. Zonder al te veel ‘poeha’. Ondanks het moeilijke balanceren op die dunne koord van geloofwaardigheid, werd ik toch meegezogen in het verhaal. Ongetwijfeld dankzij een prachtprestatie van Olivier Gourmet in de rol van François. Ook de soundtrack mag delen in de loftuitingen. In De Standaard kreeg deze film slechts één ster. Die ene ster omschrijft ‘Sauf le respect …’ als zwak. Dat vind ik ten onrechte. Ik acht deze film hoger.
Sauf le respect que je vous dois van Fabienne Godet. Wim Backx ging kijken in de Sphinx (Sint-Michielshelling).
© 2006 GENTBLOGT VZW
u got me. ik ga kijken!