Gentblogt

Gent is mijn vent!

woensdag 14 februari 2007 11u11 | Els Van Eeckhaut | 19 reacties
Trefwoorden: kroniekje, literatuur, Michiel-Casteelprijs.

Gisteren las u het in pittig Gents geschreven cursiefje waarmee Dolf Henderick uit Sint-Amandsberg de Michel Casteelsprijs voor cursiefjes in de wacht sleepte.

De derde prijs ging naar een stukje dat getuigt van een passionele liefde voor onze stad…(zie de laatste zin!)…ideaal voor Valentijn dus!

U bent Gentenaar

U bent Gentenaar en neemt dit schrijfsel ter hand. Dan is de kans 1 op 2 dat u nog vrij jong bent. De helft van de 232 961 Gentenaars heeft immers tram vier nog niet bereikt en dan hebben we het hier niet over de lijn naar Moskou. Daar komt nog eens bij dat zo’n 45 % van u ongehuwd is. De website van de stad vertelde mij dan ook nog dat er in het centrum van Gent 11 336 mannen tussen 20 en 29 jaar wonen tegenover 11 147 vrouwen. U begrijpt dat er zich allerlei ‘Sex and the city’-taferelen in mijn hoofd afspeelden toen ik de grote stap waagde om het ouderlijk huis te verlaten en naar Gent verhuisde. Ik was 22 jaar, de sleutels van een onooglijk appartementje in het centrum op zak en de zuurverdiende centjes van mijn eerste job opgesoupeerd aan spiksplinternieuwe Ikea-meubels. Laat ze maar komen, die single mannen!

Laat ik u nu eens iets vertellen: dat viel dus dik tegen. OK, hippe clubs, stijlvolle loungebars, swingende salsalessen en trendy restaurants vind je meer dan genoeg in Gent. Geen gebrek ook aan gezellige cafeetjes of romantische uitkijkpunten. Degelijke mannen daarentegen, die zijn moeilijker te vinden. Mannen die je niet oeverloos vervelen met verhalen over hun werk/ moeder / bedrijfswagen … Mannen die niet vragen of jij de rekening kan betalen omdat de uitkering van het OCMW nog niet gestort is …. Mannen die er niet uitzien alsof ze met hun ogen dicht door hun kleerkast gelopen zijn en er geen graten in zien om bij min 2 met een korte broek rond te lopen … Mannen die niet denken dat het toppunt van romantiek een blauwe roos kopen is bij één van de Pakistaanse bloemenverkopers die je in elk café lastig vallen… Voorwaar, geen gemakkelijke zoektocht.

Net op het moment dat ik moedeloos dreigde te worden op mijn queeste, kwam mijn baas met de oplossing: ik werd ontslagen. Een ontslag kan bezwaarlijk een oplossing genoemd worden maar voor mij was het een zegen. Vrij vlug had ik immers mijn nieuwe roeping gevonden: ik werd gids bij de bootjes! U weet wel, die kleine bootjes die de binnenwateren van Gent onveilig maken terwijl de kapitein in vier talen de lof bezingt van Gent. Ik zeg het u, een nieuwe wereld ging voor mij open.

Ten eerste moest ik leren een bootje te besturen. Dit lijkt eenvoudig maar is het helemaal niet. Toegegeven, rechte stukken zijn kinderspel, maar parkeren blijft een hele onderneming. Voor een vrouw is parallel parkeren met een auto al moeilijk, maar stel u eens voor wat voor een scènes er zouden geschieden op de parking van de Colruyt als remmen en achteruit rijden hetzelfde zouden zijn …

Een tweede hindernis waren de teksten. Een goede kapitein spreekt immers verschillende talen. Niet enkel Nederlands, Frans en Engels, ook onze oosterburen moeten te woord gestaan worden. Voor mij een niet te onderschatten probleem.

Vele uren studeren later slaagde ik er dan toch in het de gemiddelde Duitser duidelijk te maken dat het Groot Vleeshuis ‘das einzige Ort war wo man Fleisch kaufen und verkaufen dürfte’, een hele prestatie voor iemand die twee weken ervoor nog flink wat Duits kon leren van Jean-Marie Pfaff.

Naarmate de weken verstreken, stond ik ervan versteld hoeveel ik nog elke dag ontdekte over Gent. Langzaam maar zeker werd ik smoorverliefd op mijn stad … Misschien was het dankzij de Hollandse dames die ‘Maar wat een éééééénig stadje is dit!’ in mijn oor schreeuwden, misschien door de Duitsers die ‘es sehr charmant’ vonden, misschien door de Amerikanen die bijna uit het bootje vielen als ze het Gravensteen in al haar glorie aanschouwden … In ieder geval zaten de Gentenaars er voor iets tussen als ze tijdens de Gentse Feesten ‘s nachts eens kwamen meevaren om hun eigen stad in al haar pracht te ontdekken nadat de lichtjes aangestoken waren. Kippenvelmomenten waren er genoeg als je het feestgedruis aan de Graslei inruilde voor een doodstil tochtje op de Lieve richting Rabot.

Hoe het precies gebeurde, weet ik niet. Maar één ding weet ik zeker: Gent is en blijft de enige echte vent voor mij!

Geertrui Van den Berghe

Schoon, he?

© 2007 GENTBLOGT VZW