Gentblogt

Ons Kommeere: Vogelperspectief

maandag 10 september 2007 15u12 | Els | 2 reacties
Trefwoorden: Brugse Poort, De Vieze Gasten, kroniekje.

Gentblogt pakt uit met een selectie artikels uit Ons Kommeere, een “vrie schuune gazette van de vieze gasten veur de Brugse Puurte”, al zegt ze het zelf. Het initiatief komt van De Schuunschgreivers, de schrijfclub van de Vieze Gasten. U kan dit tijdschrift driemaandelijks vinden bij verschillende Handelszaken in de Brugse Poort.

SOMS LUKT HET NIET. HET SCHRIJVEN.
Je zit met beelden in je hoofd. Mooie scènes, mooie woorden, quasi uitgeschreven.
Je ziet ze op papier staan, hoort ze gelezen worden. OORVERDOVEND LUID.
Maar verder dan dat kom je niet. Oog in oog met het witte scherm. Verblindend, wit, clean,
SPOTTEND, HARD.
Niet dat er niets is om over te schrijven. Er valt altijd wel ergens een boom over op te zetten.
De Brugse Poort staat vol met bomen. Dus daar zal het niet aan liggen.

Maar…
Vorige week. Nacht.
KABAAL, EEN HELS KABAAL. ROEPEN, HARDE STEMMEN. Mannen vrouwen, over en weer.
Ruzie. Tot een ruit uiteindelijk sneuvelt. Tot een auto vertrekt met gierende banden.
Geen kat op straat; alleen glas, veel glas.
Versplinterd.

Vorig weekend. Middag.
KABAAL op straat, minder hels. STEMMEN. Mannen enkel mannen. VROLIJKE STEMMEN.
De piano van de buurman was niet te tillen; ze kregen hem net niet over de drempel.
Edoch, net het uur van het einde van het gebed, aan mankracht geen gebrek dan. De VERDOMDE PIANO werd met de glimlach naar binnen geschoven.
Veel volk op straat.
Geen splinters deze keer.

Gisteren. Namiddag.
KABAAL in dezelfde straat. VEEL KABAAL, geen vrolijkheid nu, maar VERONTWAARDIGING.
Turk, Marokkaan, Belg, Bulgaar: allemaal dezelfde in hun verontwaardiging.
Een onverlaat had het aangedurfd in de plaatselijke GB aan de haal te gaan met ‘iets’. Niemand die wist wat, maar hij was op de loop geslagen, met in zijn kielzog de blonde dame vanachter de kassa. Hij had zijn moment echter slecht gekozen, en ook zijn vluchtweg: net het einde van het gebed, net het moment dat een mannenstroom de moskee uitvloeit. En hij liep recht die mannenzee in, recht in al die armen. Tevredenheid bij iedereen, verslagenheid bij die ene.

Vandaag, na het werk.
De plaatselijke jeugd hangt rond in de straat. Te zacht buiten om binnen te hangen. De straat is hun VOETBALVELD en er moet GESCOORD worden. Liefst tegen de poort. En HARD.
Moet het gezegd? KABAAL dus.
Of ze daarmee willen stoppen, vraag ik vriendelijk; leuker voor iedereen. Wij hebben geen lawaai en zij worden niet op de vingers getikt. En dat ze beter tegen de muur shotten, wijs ik, met mijn duim in de richting van een grote glazen wand.
Verbazing in de donkere ogen. Huh? Tegen het glas? Maar zij gaan het glas niet betalen als ze het kapot shotten, want ik heb gezegd… Nee, nee, de muur, ze moeten tegen de muur shotten, wijs ik deze keer naar de teakhouten wand. Nog meer verbazing, ik hoor ze denken: ‘die weet echt niet wat ze zegt’. Tot er een van de ventjes zijn wenkbrauwen optrekt, resoluut naar de teakhouten wand stapt, erop klopt en mij aankijkt: ‘dat, hé mevrouw, dat is geen muur, dat is hout’. Maar we nemen de muur ginder wel, wijst hij met zijn duim in de richting van een echte Vlaamse bakstenen muur.

Een beeld van een doordeweekse week in de Brugse Poort.
Vandaag kon gisteren zijn, gisteren kon morgen zijn, misschien wordt vandaag wel morgen en wordt er over gisteren niet meer gesproken omdat het vandaag was?
Soms ben ik blij om vanuit de hoogte te kunnen kijken wat er zich zoal afspeelt in die straat, soms ben ik blij even niet aanwezig te zijn in die warboel van levens, niet te hoeven deelnemen.
Veilig toekijkend vanonder de kruin van mijn boom.
Er wordt geleefd hier, dat moet gezegd.
Soms versplinterd, soms aaneengeklit, maar er wordt geleefd hier.

© 2007 GENTBLOGT VZW