Gentblogt

This is England: Vicky en Andrew

maandag 15 oktober 2007 19u35 | patricia | 3 reacties
Trefwoorden: Filmfestival.

Ik was redelijk over mijn toeren na het zien van de film This is England. Ik kon de film moeilijk van me afschudden, las u hier, en dan besloot ik mijn stoute schoenen aan te trekken en één van de actrices aan de tand te voelen. Het draaide iets anders uit: we kregen er twee voor de prijs van één. Vicky McClure, Lol in de de film, het vriendinnetje van Woody, de bendeleider en Andrew Shim, Milky, de enige zwarte in de skinheadbende stonden ons beiden te woord. Zonder overdrijven kunnen we hen omschrijven als twee vriendelijke mensen en twee spraakwatervallen, waardoor we heel wat te weten kwamen. En zo krijgen we Madonna ook een beetje op Gentblogt, echt waar…

De film speelt zich af in het jaar 1983, toen ik jullie heel kort eens googlede, vond ik dat Andrew in dit jaar geboren is. Van jou, Vicky vond ik niet meteen een geboortejaar, ik heb ook niet lang gezocht, maar het lijkt me niet dat jij al herinneringen aan die periode had.
Vicky: Ik ben ook geboren in het jaar 1983 (lacht). In de film zie je al die referenties naar die periode, Diana en Charles, Margaret Tatcher, de Falklands, en hoe heet dat ding? Die kubus?
Andrew: Rubik’s cube?
Vicky: Ja, die, ik vond die historische feiten in de film wel belangrijk. Het plaatst de film in een context. We konden zelf niet terugvallen op herinneringen maar gingen te rade bij onze ouders, kennissen, Shane (Meadows, de regisseur nvdr),… Uiteindelijk bleek dat we alleen terug konden vallen op Shane’s ervaring, het is immers zijn film, want in onze omgeving waren de mensen soms voor Tatcher, soms tegen om maar iets te zeggen, het is heel moeilijk om de periode aan de hand van verschillende personen te schetsen. Iedereen heeft zijn of haar verhaal van die periode.

Andrew: Maar eigenlijk is het niet zo belangrijk om het volledig historisch juist te doen. Het is een persoonlijk verhaal en door die feiten hoop ik dat jongeren vandaag beseffen van waar we komen. Akkoord, er was toen ook al racisme, maar uiteindelijk staan we vandaag een stuk verder. Jongeren zijn tegenwoordig zo verwend en dat beseffen ze niet altijd. Wij gaan onze kinderen heel streng opvoeden (lacht).

Het is niet de eerste keer dat jullie samenwerken met Shane Meadows. Was deze film anders omdat het om een persoonlijk verhaal gaat?
Andrew: Ondertussen is het zo’n drie jaar geleden dat wij de opnames deden. Sommige regisseurs kiezen dan de scènes, monteren het geheel voor ze het aan de geluidstechnici etc. overlaten. Shane niet. Hij duikt zelf de studio in en is van begin tot einde nauw betrokken bij het proces. Ik heb hem ooit gezelschap gehouden, maar saai dat dat is. Het lijkt of je drie minuten uit de film twee dagen aan een stuk bekijkt tot alles op de juiste plaats zit. Maar zo zit Shane in elkaar, hij wil enkel een afgewerkt product afleveren. Het fantastische aan Shane is ook dat hij kan terugkeren… Er is een beetje een vaste volgorde als je regisseur bent, je begint met een kortfilm van 50.000 ponds, dan komt een langspeelfilm van een aantal miljoen en zo gaat het steeds verder. Maar Shane deed bijvoorbeeld Once upon a time in the Midlands, een film met een groot budget en massa’s bekende acteurs die eigenlijk veel eisen stelden, op de set aankwamen, hun ding deden en weer weg waren. This is England werd dan weer met een beperkter budget gemaakt.
Vicky: Alle films die Shane maakt zijn persoonlijk, het is niet zo dat hij als kind in een skinheadbende opgenomen werd. Bepaalde scènes zijn effectief uit zijn leven gegrepen maar het is niet echt zijn verhaal. Hij verwerkt gebeurtenissen die hem overkomen zijn in het verhaal. Deze film is in feite niet persoonlijker dan zijn vorige films.

De hoeveelste film was dit eigenlijk voor jullie? Jullie zijn nog jong, maar lijken toch al heel wat ervaring te hebben.
Andrew: Dit was mijn vierde film. Mijn eerste film was A room for Romeo Brass van Shane Meadows. Maar daarnaast heb ik ook meegespeeld in tv-series en reclamespots.
Vicky: Mijn eerste film was ook A room for Romeo Brass van Shane. We speelden toen broer en zus. Dit is mijn derde film ondertussen, maar ik heb ook elf jaar theater gedaan. Ik vind dat belangrijk dat een actrice ook Shakespeare kan doen. Ik had persoonlijk nooit gedacht dat ik die tekst zou onthouden, maar het is zo gedrild geweest dat ik nu nog de tekst kan opzeggen.
Andrew: Dat vind ik zo verschrikkelijk aan theater. Al die tekst die je moet onthouden… Ik stel dat uit tot het laatste moment en vind dat gewoon verschrikkelijk om te blokken. Ik heb wel theater gedaan, maar het is zo veel moeilijker dan films, waar je het ook in een volgende take kunt doen. Ik stond ooit op het podium de tekst in te lezen, er was publiek bij en je leest je tekst van het script. Op een bepaald moment liet mijn tegenspeler alles vallen, ik dacht dat ik het ging besterven… Daarom hou ik ook van de manier van werken met Shane. Hij steekt veel tijd in de voorbereiding, hij heeft een specifieke manier van casting, maar er is geen script. Alles is improvisatie, wat mij beter ligt.

Hoe voelde het om je haar zo kort te knippen?
Vicky: Verschrikkelijk, echt waar. Toen Shane meadows me vertelde dat hij aan me dacht voor een rol als skinhead maar dat ik dan mijn haar ging moeten knippen, dacht ik dat hij het niet meende. Toen later bleek dat hij het toch serieus meende zat ik met een tegenstrijdig gevoel. Ik wou het wel doen want ik ben een actrice en het is uiteindelijk maar haar. Anderzijds er is ook nog leven na deze film. Ik wou er niet bij lopen als een skinhead. Achteraf ben ik wel blij dat ik het gedaan heb want ik zat meteen in die rol met dat kapsel.
Andrew: Mag ik dat verhaal vertellen van die nacht? We zaten dus in A trip to Jerusalem, de oudste pub van Engeland toen Shane haar vertelde van die rol. ‘s Nachts hoor ik haar huilen in haar slaap, ik werd er zelfs wakker van en vroeg me af wat ik nu weer gedaan had.
Vicky: We zijn dus in het echte leven een koppel, voor alle duidelijkheid.
Andrew: Ik maak haar dus wakker. Wat heb ik gedaan? Bleek dat ze huilde omwille van haar haar. Nu moet je weten, het kwam tot hier (wijst tot aan zijn heupen). Ja, voor mij was het niet zo erg (lacht terwijl hij over zijn hoofd wrijft).
Vicky: Ik ben achteraf echt blij dat ik het gedaan heb. Trouwens toen het weer op mijn schouders kwam kreeg ik een nieuwe rol aangeboden en moest ik weer mijn haar knippen. Nu hou ik het kort.

Waar zijn jullie momenteel mee bezig? Is er een kans dat we jullie binnenkort in de bioscoop te zien krijgen? Voor zover ik weet is die kans met This is England niet zo groot.
Vicky: Wel, ik heb mijn haar opnieuw laten knippen voor een rol in de debuutfilm van Madonna.
Andrew: Naar het schijnt is ze een grote fan van één van de vorige films van Shane Meadows. Wij hadden dat al gehoord maar je wil dat niet geloven. Er wordt zo veel verteld en toen ik een boodschap op mijn voicemail had van Stephen Graham die Combo speelt in This is England dat Madonna Vicky in haar film wou dan had ik zoiets van ja, ja… Maar hij speelde ook in Snatch van Guy Ritchie en dat is de man van Madonna…
Vicky: Maar het bleek dus effectief zo te zijn. Ik besefte het pas goed toen ik in haar badkamer zat terwijl iemand mijn haar deed en zij op de rand van het bad met me zat te praten. Madonna is een icoon. Muziek, mode,… Maar eigenlijk is ze een heel sympathieke vrouw met een fantastische zin voor humor. De bedoeling zou zijn om de film op het Sundance Festival in première te laten gaan.
Andrew: Ik ben momenteel niet aan het filmen. Ik heb wel onlangs een reclamespot voor Orange opgenomen in Zuid-Afrika. Die spot wordt wereldwijd uitgezonden, dus dat is ook niet zo slecht. Maar het is geen Madonna natuurlijk…

Jullie lijken zowat het uitgangsbord van de film te zijn, ik lees op het internet heel wat interviews met jullie beiden.
Vicky: Dat klopt, we zijn met deze film al een aantal keren op reis geweest. Ook met vorige films maar vaker met deze film.
Andrew: We zijn (somt op) naar het festival van Londen geweest, natuurlijk (de film heeft er een aantal prijzen gewonnen, nvdr.) Ook naar Rome. Ik ben met Shane naar New York geweest. Er was ook het festival van Moskou maar daar was er een probleem met mijn visa. Nu Gent en binnenkort Cairo.
Vicky: We zijn echte touristen op zo’n festival. Vanmorgen zijn we gaan wandelen. Wat een mooie stad! We hebben een Belgische wafel gegeten. That was so lovely… We zijn ook naar Ghent Castle geweest.
Andrew: Dat heet toch niet zo?
Vicky: Oh, maar zij weten waar ik het over heb…
Ook al knikken wij enthousiast, toch wil Andrew de exacte naam weten die hij even later perfect uitspreekt met een air van zo moeilijk is dat toch niet.
Vicky: Ja, dat ken ik dus niet, dus ik zeg gewoon Ghent Castle. Daarna zaten we op een terrasje voor we een boottochtje zouden maken. Maar toen we de paardenkoets zagen voorbij rijden, besloten we dat te doen, alleen wist niemand waar we moesten zijn. We holden dus achter zo’n koets, maar het was zeker de moeite. Misschien doen we morgen nog een boottochtje voor we naar huis moeten.
Andrew: Mag ik trouwens zeggen dat het filmfestival fantastisch goed georganiseerd is. We weten perfect waar en wanneer we verwacht worden, echt een luxe.

© 2007 GENTBLOGT VZW