RSSBroeders van liefde
Toen ik op TV toevallig iets zag over Broeders van Liefde, kroop ik meteen achter de pc om kaartjes te bestellen. Tot mijn grote frustratie ontdekte ik dat ik echter niet de enige was die de voorstelling wou zien; alle vijf de voorstellingen in Gent bleken reeds uitverkocht. Geen nood, via enkele muisklikken bestelden we kaarten in Leuven, en zo kwam ik eind februari op de eerste rij van de Stadsschouwburg van Leuven terecht.
Het was de eerste keer dat ik op de eerste rij zat. Nooit eerder had ik de mimiek van de acteurs zo scherp kunnen volgen, en dat was wel leuk. Nadeel was dat vanuit dat perspectief de ene acteur soms het zicht op de rest benam en dat er nu en dan eens glasscherven rond onze oren vlogen…
Het podium bij Broeders van Liefde was immers gevuld met een strand van glasscherven. Het eens iets anders, zal decorbouwer Guido Vrolix, ook verantwoordelijk voor de ijspiste bij Maria eeuwigdurende bijstand en de circusarena van Trouwfeesten en processen, gedacht hebben.
Het licht gaat langzaam aan. Abdel (Zouzou Ben Chikha) zit bovenop een heuvel van glas en speelt een melancholisch deuntje op zijn trompet. Wanneer zijn broer Ismaël (Chokri Ben Chikha) plots op het toneel verschijnt, is het een alles behalve hartelijk weerzien. Ismaël heeft zijn broer immers achter gelaten om voor zichzelf een beter leven te gaan zoeken in Leiden, en waar ze vroeger alles samen deden, is er nu enkel nog onbegrip en irritatie over.
Het verhaal van de broers vormt het sluitstuk van de trilogie van Union Suspecte, met de Leeuw van Vlaanderen en Onze lieve vrouw van Vlaanderen als eerdere delen. Voor mij was dit echter een eerste kennismaking met het gezelschap.
Broeders van Liefde gaat echter over meer dan het verhaal van de twee uit elkaar gedreven broers. Er staan immers geen twee, maar zeven mensen op het podium. Zo dartelt de demente Magali (Marijke Pinoy) geregeld over de scène, in haar slaapkleed, aangezien ze steeds weer ontsnapt uit het verzorgingstehuis. De verwarde moeder zorgt voor de nodige wanhoop bij haar zoon Pascal (Johan Heldenbergh), die ook zonder zijn moeder al genoeg aan zijn hoofd heeft, onmogelijke liefdes bijvoorbeeld. Een eigenschap die hij deelt met de stoere jonge vrouw Lupe (Georgina Del Carmen Teunissen), die balanceert tussen hoop en wanhoop. En dan zijn er nog de onduidelijke figuur Suleiman (Haider Al Timimi) en de aandoenlijke Ludo (een fantastische rol van Titus De Voogdt) die overstroomt van de naastenliefde.
Mij lokte vooral het feit dat Arne Sierens en zijn Cie Cecilia achter het stuk zitten naar de schouwburg. Hun theater staat altijd garant voor anderhalf uur ontspanning en lachen, maar ook ontroering, sympathie en herkenning.
In dit stuk gaat het niet zozeer om de dialoog of het verhaal, maar ook om de beweging; van de acteurs met elkaar of elk apart. Dit levert mooie momenten op, maar zorgt er evengoed voor dat er weinig samenhang in het geheel lijkt te zitten. Soms word je meegesleept, maar er waren ook momenten dat het te fragmentarisch werd, en dat ik meer naar een verzameling grappige acteurs zat te kijken dan naar een theaterstuk, wat al snel voor lichte verveling zorgde. Iets wat mij bij Sierens nooit eerder overkwam.
Broeders van liefde, de voorstellingen van 26 tot en met 30 maart in Campo Nieuwpoort zijn helaas allemaal uitverkocht. Maar begin 2009 zal het stuk hernomen worden in Vooruit.
© 2008 GENTBLOGT VZW
Ik was een van de gelukkigen die een kaartje voor de voorstelling had kunnen bemachtigen. Als het een troost mag zijn voor zij die het niet konden zien: de voorstelling stelde echt wel teleur. Veel te veel volk op de scene en absoluut geen verhaal. Sterke akteerprestaties uiteraard (Pinoy, Heldenbergh, De Voogt) en een subliek decor. Het was mooi en bijwijlen grappig maar helaas, op geen enkel moment beklijvend. Trouwfeesten en processies zindert een jaar nadat ik het gezien heb nog na, Broeders van liefde ben ik al bijna vergeten.
Volgende keer beter, Arne! We blijven erin geloven.
Ik ben niet zo’n Arne Sierens fan, des te meer van Union Suspecte, dus toen ik van hun samenwerking hoorde, had ik een beetje schrik dat het teveel Sierens en te weinig US zou zijn. De aandacht voor choreografie en muziek is gebleven en vond ik ronduit indrukwekkend. Het verhaal was inderdaad fragmentarisch en vond ik minder sterk dan OLV of De leeuw van Vlaanderen. Maar misschien was die formule wel wat uitgemolken?