Gentblogt

Pubers bestaan niet Рpremi̬re!

zondag 27 april 2008 14u19 | Koba Ryckewaert | 5 reacties
Trefwoorden: gastblogger, koba, pubers bestaan niet, theater.

Op 25 april ging de voorstelling Pubers Bestaan Niet in première, een voorstelling met 13 jongeren van Ontroerend Goed & de Kopergietery.
Naar aanleiding van de laatste dagen in aanloop naar de première houdt één van de speelsters een dagboek bij. De jongedame in kwestie is Koba Ryckewaert, vorige week 14 geworden.

Vrijdag premiere! Amai…
Ik denk dat ik ietske minder op die happy trip zat dan de rest, maar die waren dan ook helemaal aan het flippen na de voorstelling. Ik was wel gelukkig hoor, maar de rest was gewoon gestoord gelukkig. Het publiek was vree enthousiast, er werd gelachen om dingen die totaal niet grappig waren, en we kregen een staande ovatie, dat doet echt deugd!

Hebt ge al ooit uw grootmoeder zo hard ze kon ‘stront’ horen roepen? Ik wel!
Ook veel wijze commentaren achteraf, zeker als dat komt van mensen waar ge echt naar opkijkt, of gewoon van mensen die ge niet kent, en die naar u komen om te zeggen dat ze het echt de max vonden. Ik vond vooral de toi-toi’s superleuk, maar het was wel een raar gevoel hoor, alsof alles na de premiere helemaal anders zou zijn, wat wel een beetje waar is denk ik.

Dan premierefeestje, ik denk, voordat ge iemand helemaal kent, moet ge die zat gezien hebben, en dat is bij deze helemaal gebeurd. Het was wel wijs, want ik ben waarschijnlijk de enige die zich herinnert hoe iedereen deed, en ik ga ook zowat de enige zonder kater zijn. Ik weet eigenlijk niet wat ik er allemaal moet van denken, ik heb mij wel geamuseerd, maar ik ben precies ook een beetje in de war door alles. We (Jozefien en ik) zijn met de bus naar huis gegaan, we waren helemaal alleen, op één persoon na, hij zat helemaal alleen in een vierzit. Jozefien gaat voor hem zitten, met een gigantische groene ballon en een big-smile, ik ga in een andere vierzit zitten, ik schaam mij nogal, en de kerel in de vierzit kijkt geamuseerd toe.
“Hallo!” zeg ik tegen hem, “hoe ist?”, alles gaat goed met hem, zijn naam is Fré. We hadden ooit eens een heel bus-gesprek bedacht, met een volkomen vreemdeling, maar er had die dag te veel volk op de bus gezeten, maar Jozefien fluisterde mij vanachter haar grote ballon — nog voor we iets gezegd hadden –toe dat dit onze kans was.

” Ik noem Koba”, vertel ik “maar gij moogt Jakoba zeggen tegen mij.”
Jozefien zegt “zelfs ik mag u niet Jakoba noemen?!”
“maar gij zijt mijn vriendin ook niet e!” zeg ik tegen Jozefien.
” Jawel! Ik weet superveel van u, bijvoorbeeld, dat uw broer in de scouts zit…”
“Ik heb niet eens een broer!”
En dan loopt Jozefien weg, zogezegd boos omdat ik haar vriendin niet wil zijn.
Ik vraag aan Fré of hij nekeer aan Sofia (Jozefien) wil vragen hoeveel keer haar papa kan pompen, Fré doet vriendelijk wat hem gevraagd wordt, en vraagt aan Jozefien hoeveel keer haar papa kan pompen, Jozefien kijkt hem zielig aan, “mijn papa heeft geen armen…”
Hij trapt er niet in, denk ik, Fré is een verstandige jongen, hij komt net van het poezie-festival, met poëzie dus, maar ik had dat niet door, ik dacht dat hij een bandje had en dat poëzie zoiets was als boetie of goa, maar verstandige Jozefien had het wel door, en vraagt aan Fré of hij een gedichtje wilt voorlezen, hij vertelt iets over een blik werpen en weerkaatsen enzo. “en dan” vertelt hij “zoek ik iemand in het publiek om een blik naar te werpen, die die dan kan weerkaatsen..” of toch zoiets in die aard, wij doen misschien gevaarlijke dingen, maar blikken naar mensen hun hoofd gooien, zo hard, dat ze weerkaatsen, dat lijkt mij nogal pijnlijk.

© 2008 GENTBLOGT VZW