RSSSmerig Kotverhaal
Verleden week deden wij een oproep om uw smerige kotverhalen in te zenden. Tot nu kregen wij slechts één inzending binnen die wel als een typisch verhaal kan worden beschouwd. Merel getuigt.
Uw kotverhalen zijn nog steeds welkom op het redactieadres
Na twee jaar pendelen kreeg ik toch zin om op kot te gaan. Voorheen had ik al eens samen met mijn papa rondgewandeld in Gent, op zoek naar een degelijke kamer. Evident bleek dat niet…
“Daar komt dan de mezzazine voor het bed”, wees één jonge vrouw naar een gat in de muur vol spinnenwebben en afbrokkelende bakstenen.
“Last van de buren zul je niet hebben”, zei een andere heer over een lichte, ruime kamer. Tot er plots 20 man in slechts enkele kamers bleek te huizen; het rook naar huisjesmelkerij. Ook de propere, nette kamers leken te mooi om waar te zijn.
“Een douche? Dat hebben we hier niet, de meisjes hier op kot gaan elke dag zwemmen.” De twee pendeljaren heb ik nooit erg gevonden, ik was er tenminste zeker van een propere kamer, een echte douche en een keuken zonder beestjes. Maar na twee jaar wou ik toch wat meer zelfstandigheid.
Mijn eerste kot had echter ook zijn kuren… De kamer was behoorlijk ruim, 17m², hoge plafonds, twee grote rekken, een mooie schouw met grote spiegel, twee grote ramen met dubbel glas, internet, goede isolatie, warm water. Het keukentje was een beetje krap, maar er waren vier kookplaten en wat kastjes. De badkamer was zeker niet klein, maar de buitendeur zorgde ervoor dat het er in de winter best fris was, en dat je telkens wel een spin of twee moest doodmeppen voor je de douche kon instappen. De grote troef was de tuin. Het gras was natuurlijk pas gemaaid voor de bezoekers, maar dat zou ook de enige keer zijn. Tegen september stonden de brandnetels meters hoog.
Gelukkig kreeg ik voor mijn verjaardag twee konijnen, en hadden we dus twee voltijdse automatische grasmachines. Tijdens één van mijn eerste weken was ik van plan mijn kookgerief in de keukenkastjes op te bergen… tot ik ze opentrok. De mengeling aan geuren die toen mijn neus bereikten zorgden net niet voor een bewusteloze toestand. Vol goeie moed ben ik ze beginnen uitmesten. ‘k Heb daar dingen uitgehaald die vervallen waren in het jaar 1993, meer dan 10 jaar geleden!
Rond maart begon het dan echt bergaf te gaan met het kot. Het stond al vast dat het gebouw verkocht werd, samen met de 5 huizen ernaast. Alles zou met de grond gelijk gemaakt worden voor appartementen en kantoren. Van de kotbaas zelf hoorden we al helemaal niets meer, en bij problemen bleek hij ook onbereikbaar. Toen het warm water niet meer werkte, is er nooit iemand langsgekomen om het te herstellen, ondanks herhaaldelijke telefoontjes, e-mails, enz. ‘k Vraag mij af of de krakers die er nu wonen zich wél warm kunnen douchen. Stilaan begonnen er zich ook beestjes te vestigen. ‘k Weet het nog goed, ik zat ijverig te studeren aan mijn bureau, het waren examens, toen ik plots een luide gil hoorde boven. Eén van mijn kotgenootjes liep al huilend de trap af, met haar gsm in de hand, bellend naar haar vriendje “Ik heb ze gezien!”. Even dacht ik aan een overspelhistorie, maar ‘ze’ bleek te slaan op een muis. Uiteindelijk is het beestje vergiftigd geworden, maar je weet wat ze zeggen, waar er één zit, zitten er meer…
Het was dus niet allemaal rozengeur en maneschijn op het vlak van hygiëne en netheid, maar al bij al heb ik er heerlijke tijden beleefd. Samen koken in de krappe keuken, aperitieven in de tuin, bbq’en met mijn leuke kotgenootjes,… Toch ben ik blij dat ik op mijn huidig kot wél kan douchen met warm water en met een gerust hart de keukenkastjes kan opentrekken!
© 2008 GENTBLOGT VZW
geen al te beste reclame voor gent, maar wel leutig om lezen ;-). wie heeft daar nog van die verhalen?
Wel, smerig is het niet, maar mijn dure studieboeken krulden op van het vocht – niet gezeverd – ik kreeg er van dat golfjespapier van. Tot op zekere nacht ik wakkergedonderd werd door het boekenrek en inhoud die me rond de oren vloog – die pluggen kwamen gewoon los uit die mulle muur. En mijn buurman had wat wateroverlast nadat het keukenboilertje ontploft was… Om niet te spreken van mijn onderbuurvrouw, wiens identieke boilertje gesmolten was. Gelukkig was er een goed werkend brandsysteem waarvan het alarm en de automatische dakopener zelfs reageerden op de stoom van een hete douche…
omdat de jeugd het laat afweten, een verhaaltje uit de oude doos. 1964.
ik had mijn latijnse gedaan. ik wou iets met tekenen doen, mijn vader wou dat ik naar de univ. ging. had hij gezegd: je gaat naar de academie, ik had voor de univ gekozen. beste maatjes waren we toen niet. het gevolg, ik vloog buiten: trek je plan.
ik begon toen maar op een brommertje van een vriendin, zo’n honda met de motor op het achterwiel, bij de leeftijdsgenoten gekend, rondjes te rijden rond st.lucas. dat was allemaal te duur!
uiteindelijk zag ik iets in de tinnenpotstraat: een citeetje, vier huisjes op een binnenkoer, twee grotere aan het straat, poortje ertussen. 100bfr./maand.
na veel smeken, de huisbazin wou alleen ouden van dagen, mocht ik erin. 16m2 beneden, idem boven en iets onder het dak. leuk. er was aardgas(!), maar geen water: 1 kraantje buiten voor vier huizen. 1 pissijn en een houten plank, voor ons allemaal.
in het gewad was een uitdragerij: waar je spullen voor een paar franken kon kopen. de uitbater was een man zonder linker.voorarm. toch droeg hij mijn gietijzeren kacheltje gezwind naar boven. met oude spullen, bv. een keukentafel tot verstelbare tekentafel, een keukenblok tot donkere kamer, slaagde ik erin om er toch een gezellig nest van te maken.
leuk detail. ik was de enige in mijn jaar die een vrij kot had. dus velen, en ik ga geen namen noemen, kwamen gebruik maken van mijn bed, ik sliep wel op een paar kussens. mijn bed was naast mijn ontwikkelingsbaden, op die zolderkamer. meer dan een koppeltje kwam ‘s morgens tot de vaststelling dat hun ondergoed “ontwikkeld” was.
ondanks alle vriendschap die ik ondervonden heb van mijn buren, ze maakten zelf mijn toenmalig lief, niet uit gent, wijs dat ik nooit dames mee naar huis bracht, was het niet altijd rozengeur.
je tekenpapier werd golfkarton, je negatieven bleven plakken, ……./
als je ‘s morgens aan een bevroren kraantje staat, je kolenkacheltje het heeft opgegeven, je al een paar dagen overleeft op dubbele expresso’s want je hebt fotopapier moeten kopen, een griep komt op, dan is het niet leuk.
smerig zou ik het niet genoemd hebben, daar kan je zelf veel aan doen, maar primitief zeker. je kleren wassen in een teiltje, en na drie dagen nog niet droog.
gelukkig heb ik toen een job gevonden: achter een toog staan van 22u. tot 3u. kon ik toch eens voor een nacht naar een hotelletje: douchen of uitgebreid in een bad gaan liggen, liefst met een vrouwtje die in dezelfde omstandigheden woonde. en nee, niet daarom, maar ik ga niet in bad met een man. na twee jaar was dat alles voorbij. mijn job bracht me voldoende op, 27000 terwijl mijn vriendin kleuterondw. met 9800 naar huis kwam. ik had een auto, ging met vrienden op reis, maar ik ben er wel blijven wonen. even primitief, om nadien zo tevreden te zijn als het wat meer is.
het citeetje is nu een parking. elke keer als ik in gent ben, wandel ik nog naar die buurt. herkennen doe ik het wel, maar niets schiet er over van de volkse sfeer die er heerste. ondanks alles, leuke tijd.
als er hier kakkerlakken over de vloer lopen, ratten je woning gebruiken als korste weg, of achter je kast komen wonen, beestjes, waar ik michel v. wel eens uitleg wil over vragen, in je bed zitten, heb ik er geen problemen meer mee. ok., als je ‘s morgens opstaat met overal bulten van de beten, vervloek ik ze wel.
maar we hebben een douche en eigen toilet.
boeiend verhaal ronny! zo wil ik er nog lezen!
sorry, RoNy
Het opentrekken van keukenkastjes en dingen ontdekken die je daar niet wilt vinden is voor mij één van de ergste nachtmerries. Ik hen het onlangs nog eens meegemaakt in de keuken van een groot café waar ik van dienst was om mee te helpen met een activiteit. In de kast zat een gebraden bloedworst, bakdatum geschat op zo ongeveer 5 weken ervoor. Gruw gruw gruw!
Binnendragen bij de Canvascollectie dat ding, zou ik zeggen.
Tot vorig jaar zat ik op een kot op de st kwintensberg. onder me woonde een manisch depressieve operazangeres met 5 katten. haar russische kuisvrouw had een woedende mechelse herder die ze voor de deur in het vochtige portaal achterliet, slechts tegengehouden door een fietsrekker. dan kon niemand binnen of buiten. het kot had een muizengeur, en elke nacht trippelden ze rond in de muren. ze kakten in de spouwmuren en de gyproc, doordat het pand niet winddicht was zorgde dit onder het zwarte dak waar mijn kot gevestigd was voor een kotsvieze muizestrontlucht. de buurman was een 90 jarige duivenmelker die zn duiven 1 x per week loste en ze verder nauwelijks te eten gaf. en maar fladderen….
op een dag hebben de muizen een gat door de schuine wand geknabbelt en zijn ze op mn zetel waar ik en mn vriendin lagen gevallen. mn meisje schreeuwde moord en brand toen! en de vloer!! die zakte 10 cm in int midden als je stapte. is normaal zei de bazin, dat is gewoon een vals vloerke, ge kunt maar max 50 cm vallen.