RSSMet GidovanGent in den Bornem
Op een dorstige mei-avond pakte ik er enen met volkszanger GidovanGent op het bankterras van café Den Turk. Toen ik hem sprak over ons volkscafé project zag ik een warme gloed in hem opkomen. Onmiddellijk zorgde hij ervoor dat mijn lijstje van volkscafés dat ik nog wil bezoeken vijf achterzijdes van bierkaartjes langer werd. Gelukkig slechts aan één kant bedrukt. Gido heeft een prachtig nummer geschreven over de teloorgang van veel romantiek, sollicitaties, gedichten en projecten door de vaak voorkomende tweezijdige bedrukking van bierkaartjes momenteel. Ik stelde Gido voor om samen voor Gentblogt eens op expeditie te gaan in zijn favoriete volkse cafés. Hij antwoordde uit de grond van zijn volkse herte: Den 27ste mei spreken we af om 11h in café Folklore bij Jacky.
11u is vroeg voor echte nachtbrakers. Ik stond daar alleen te blinken aan de Folklore. Geen Gido te zien en de Folkore natuurlijk met jaarlijks verlof. Na een ontbijtkoffie in de Lieve hoorde ik dat Gido nog zijn tanden moest poetsen en dat we elkaar zouden zien in het Cafeetje van het Huis van Alijn. In het Cafeetje is het goed toeven. Zeker als het zonnetje wat schijnt, vind je er het mooiste verborgen binnenterrasje van Gent met bovendien volkse prijzen voor het gerstenat.
Gido bleek in vrolijke ochtendstemming en babbelde al het volk dat al rond de middag op het terrasje zat, lekker aaneen. Hij vertelde uitvoerig over de schone streek waar hij nu woont: Kalmthout in die verre Kempen. Op 3 minuten verwijderd van de mooie zwammen in het bos en op een boogscheut van de zee, de Oosterschelde. “Ik heb daar inspiratie gevonden,” vertelt Gido me. Maar, zo drukt hij me op het hart dit is misschien maar tijdelijk want als Gentse volkszanger voelt hij zich hier het meest thuis. Gido kan het niet laten om dikwijls een paar dagen naar Gent af te zakken, lees: door te zakken.
Op het terras van het Cafeetje ontmoet je mooie mensen. Zo leerde ik Jacky Lagrou kennen. Deze mens met een diepe volksziel is het grootste deel van zijn leven coiffeur geweest in de Voormuide. Zodoende ademt en belichaamt hij de uitgebreide geschiedenis van de Muide en zijn volkse cafés. Daarnaast, met Dees De Bruyne als strijdmakker, is hij een begenadigd volkschilder. Binnenkort vertel ik je meer over deze legende die uiteraard niet mag ontbreken in ons verhaal.
Het werd nu tijd voor het echte werk. Samen met Gido trok ik naar café Bornem aan de Poel.
Bij het zien van het interieur en de klanten werden Gido en ik even stil. “Amaij,” zegt Gido, “hier moeten we zijn.” Moest Breughel nog leven, zou hij hier wel een paar dagen komen schilderen zijn, kwam als gedachte spontaan bij me op. Van de gewoonlijk voorzichtige kennismakingsstrategie in het vreemde territorium dat zorgvuldig wordt toegepast en uitgedacht met Wouter en Teun, is hier geen sprake. Gido is de sociaalheid zelve. Meer nog: Gido werkt als een magneet op mensen. Binnen de kortste keren zit hij met gans het café te tetteren.
Vooral cafébaas en eigenaar Rudolf Van den Bossche trekt de aandacht van Gido. Hij zit ongeveer dertig jaar in het vak. In sierlijke letters staat zijn naam op het raam geschilderd, geflankeerd door rijzige sanseveria’s. Gido viste achter een anekdote in die dertig jaar. Na een tijdje nadenken is Gido er erg fier op dat Bart Vandenbossche dit als decor gebruikt heeft voor zijn CD-hoes. Even moest ik denken aan het filmpje de Soloslim van In de Gloria.
Zonder dat we er om vragen begint Rudolf over de teloorgang van zijn volkscafé en springt hierbij van de hak op de tak. Desondanks is de boodschap duidelijk: “Kijk eens rond je, mijn cliënteel tussen de zestig en tachtig jaar oud. Mijn klanten sterven uit. De hoge BTW-prijzen hebben veel kapot gemaakt. Mijn pinten heb ik tien cent moeten opslaan tegen mijn goesting naar één euro dertig cent. De jaren ’60 dat waren gouden tijden. Niet mogen roken in veel zaken, dat is geen goede zaak. Veel cafébazen kunnen de hoge huur niet betalen. Gelukkig heb ik het voordeel om ook eigenaar te zijn. Maar moest ik een goede overnemer vinden ik zou niet twijfelen! Kijk eens naar de ‘Platte beurs’ dat vroeger een echt volkscafé was. Die hebben personeel moeten aanwerven nu en dat is toeristisch geworden.” Gido ziet dieperliggende redens en verwijst naar de auto en tv als de hedendaagse heilige koeien. Dat heeft veel kapot gemaakt en vandaag hebben mensen geen geld meer om op café te gaan.
Only You van the Platters schalt uit de boxen en vult het verhaal verder aan.
Na enkele glazen kirr met kers komt Gido’s filosofie over het volkscafé helemaal tot bloei. De stad is veel te groot voor mensen om zich te verenigen. Daarom zoeken ze kleinere locaties en zoeken ze dus een stamcafé. Elke mens is een miljoen jaar oud zodat in elke mens stukken gen te vinden zijn van voorouders die in een stam leefden. In een stamcafé zie je alle sociale rollen die je ook bij Asterix en Obélix vindt: de psychische leider, de fysische leider, de clown… “Kijk, die man daar met zijn baard; die moet zeker een leider zijn van dit café. Hier gaat de mens nog op oorlogspad en op zoek naar trofeeën. Een stamcafé is beladen met overwinningssymbolen. Denk maar aan de bekers van de biljarttornooi of de sjoelbak,” licht hij zijn cafétheorie verder toe. Glimlachend deed het me terugdenken aan vorige reportages: Michel van café Sport als koning van de sjoelbak en Lisbeth van de Viking die burgemeester was van de Muide.
Tijd om te vertrekken echter want Gido moest een optreden gaan regelen in de Free-time. Tijdens de Gentse feesten zullen jullie hem kunnen bewonderen met Franse Chansons aan het pittoreske pleintje rechtover de oude stadsbibliotheek. Gido kan als geen ander de bevlogen Brel brengen maar zelf heeft hij ook enkele pareltjes geschreven in zijn plat Gents:
En ‘k drink en ‘k drink de nacht veurbij
Da leeg gevoel es niet veur mij
Den oavond komt en ‘k peiz’an uh
‘k Lupe verloren, woar zijde nuh ?
uit: “Woar zijde nuh?†van GidovanGent
© 2008 GENTBLOGT VZW
buiten feit, beste hendrik, dat je natuurlijk met gido een hoofdvogel hebt afgeschoten, (als er nu echt iemand alle volkscafe’s van gent kent, dan is hij het wel) is dit weer een mooi verslag.
wat mij intrigeerd is dat ik elke keer figuren zie op je foto’s die ik ken! ben ik dan echt zo’n verkenner van oude drankgelegenheden geweest?
nochtans ik ben alleen met jou, hans, steve en gido de wijde wereld van het gent cafegebeuren ingedoken.
leuk om te zien vanuit een plaats waar geen cafe’s bestaan.
nb.cafe folklore.(lange steenstaat?) doen. ooit gewoond in hun kamer. echte volkscafe. doe ze de groeten.
heb je echt geen tijd Rony om tijdens de Gentse feesten samen naar Gido te gaan kijken. Die spelen zijn toch niks voor jou?
tijd, mijn beste hendrik, en zeker niet die spelen, is een probleem.
maar het zijn de centen: dat kost zomaar 2600euro voor mijn vrouwtje en ik. ticket.
reken dan dat het leven in gent vijfmaal zo duur is dan hier, zonder de avonden met trapisten en duvels,
dan kan ik misschien wel naar gent komen, maar moet elke avond door jullie onderhouden worden.
ok., ik heb wel nog een pak pinten tegoed, maar ik zou er me niet goed bij voelen.
we komen wel, en gido ziet er steeds beter uit (zijn tandenhotel en verblijf tussen de schapen op de kalmhoutse heide hebben hem duidelijk goed gedaan), dus dat lukt nog wel.
tegen de winter zijn we er, en zeker voor een jaar, tot afschuw van mijn teerbeminde. draait het anders uit, nu ja, het leven is nu eenmaal onzeker.
Moeha, den Bornem! Daar trokken wij – studenten journalistiek – altijd naar toe als we voor 12 u ‘s middags springuren hadden. Op dat vroege uur was de Hotsy Totsy namelijk nog niet open ;-)
Ik wist niet dat Gido verhuisd was. Kalmthout en omstreken, waar ik voor een stukje ben opgegroeid, zijn zalig om op adem te komen…maar daarna kan een intensieve tocht door de volkscafé’s wel eens de beste compensatie zijn..
eve,
guido heeft al een hele tijd gent verlaten. nu ja verlaten, hij is zijn liefde gevolgd maar komt met zijn hondje nog regelmatig naar gent. hij woont tenslotte nog op zijn oud adres. weinig.
voor de rest: als hij in gent is, juist zoals voor mij, zijn het nog altijd dezelfde adressen.
als je hem kent, dan weet je wel waar. tot ziens.
We melden u dat Jacky van café Folklore er terug uitgerust aan zijn toog staat. Hopelijk kunnen we er vanavond binnen, na al die reclame in de zone09.
ik ben natuurlijk te laat, maar doe jacky de groeten.
als je iets zegt van een vent met een baard en altijd een zwarte hoed op, die bij hem nog een tijdje gewoont heeft, weet hij het wel. het beste.