RSS“Oh Captain, my Captain”: vaarwel, Oswald Slosse
Gisterochtend, op de uitvaartdienst voor Oswald Slosse, dichter, zeerover en mens uit de duizend, was er veel om naar te luisteren.
Lofbetuigingen, gedichten, liedjes van spitsbroeder Walter De Buck en van Roland Van Campenhout, het relaas van Hugues dat je ook kunt lezen als je hier klikt en de getuigenis van Jan Matthys, mijnheer Anton Cogen, de acteur die alles mooi aan elkaar praatte en bijvoorbeeld ook de mensen een welkomstwoord toesprak, onder meer aan onze burgervader, die ook aanwezig was.
‘t Is dat zowel Anton Cogen en Hugues en Jan geweldige vertellers zijn en hun anecdotische humor op tijd en stond één en ander relativeerde want ik voelde tranen prikken en daar werd ik dus lastig van.
De (niet-kerkelijke) plechtigheid eindigde met het wondermooie Ave Maria, een liedje dat Oswald (dat is zijn enige echte voornaam) zelf had gekozen om het te kunnen opdragen aan zijn grootmoeder.
En dat werd dan gevolgd door één van de aller-allermooiste liedjes uit de popgeschiedenis. Toen kreeg ik echt tranen, en dacht ik aan honderdduizend dingen tegelijk, flarden van gesprekken, de vaderlijke beschermende reflex waarmee Slosse mij vroeger wel eens aansprak en hoe vreemd en onwezenlijk alles moest zijn voor die mensen die hem iedere dag zo hadden horen spreken, omdat ze zijn kinderen waren. Een trigger voor mijn emoties, op zijn minst.
De zon achteraf brandde zo hart dat alle soorten tranen vanzelf opdroogden.
Wat later, op het grootse Campo Santo, was er water in een glaasje dat we over de vele bloemen op de kist mochten sprenkelen en heel even dacht ik (verwonderd?) aan wijwater, maar neen, de glaasjes waren gevuld met zand en Scheldewater. Zo logisch.
Nadien nodigde de -ongelofelijk hartelijke, warme- familie van Oswald Slosse ons uit voor ‘champagne en Turks brood’ op de kaai bij de boot. De kinderen – hij was vader van vele eigen kinderen, en mentale vader van nog veel meer anderen, zo ongeveer zei Jan het- ontplooiden op die kade binnen de kortste keren parasols en een tafel vol Turkse verse broden, groenten, vlees, kaas en drank. Nogal wà t mensen waren zelf ook eerst om nog méér drank geweest-ze zullen daar nog lang zitten, denk ik.
Het was een wonderlijk zicht, ook in de verte waar een bijzonder licht kabbelende en zachte, met groen omzoomde Schelde zich uitstrekte. De warmte van de midzomer gaf de dingen een onroerbaar (onaantastbaar) élan, tot plots één van de parasols zich -zonder reden- als het ware los rukte van zijn voetstuk en ijlings richting Schelde woei Hij is al terug, riep iemand, en één van de kinderen bevestigde “Ja, kijk, pa is al terug!”
Naast mij zag ik die boot waar hij had mogen sterven, aan de andere kant die mensen die stukken Turks brood afscheurden zoals ge dat alleen bij Turks brood kunt doen, jonge gasten die wiskey en cola hadden meegebracht, oudere mensen die tipsy werden door de champagne in de zon, vrienden die elkaar omarmden omdat ze elkaar na jaren terug zagen.Stranger than Paradise of zoiets, en toch ook weer niet.
En toen kon ik voor mijzelf besluiten dat Slosse niet eens weg was. Het leek alsof hij zichzelf gewoon had doorgegeven, daar op die kade, bij die boot.
Wat Hugues (Huug) hier over schreef, leest u hier
© 2008 GENTBLOGT VZW
3 jaar zijn er al voorbijgestroomd… ik mis je nog steeds enorm paake, het leven is zo wreed
Il was niet op de hoogte,moeder van Raphael de zoon van Slosse
Oh Els, bedankt voor dit mooie stukje. Ik heb het nooit gedaan, bij deze.
Sorry was niet op de hoogte,ik ben de moeder van Raphael de zoon van Slosse.