Gent Jazz – 10/07: start!

vrijdag 11 juli 2008 15u23 | Bruno Bollaert | 2 reacties
Trefwoorden: , , , , .

Goed begonnen is half gewonnen, en afgaande op de concertreeks van gisterenavond, is het Gent Jazz Festival goed onderweg. De tent staat anders! Het eten is anders! De VIP-sectie is verplaatst! En het perskot was zo goed als onvindbaar. Maar vooral dat laatste zal u een worst wezen.

Het is altijd een beetje zoeken naar Gent Jazz. Twee jaar geleden lag de ingang nog langs de Bijlokekaai, vorig jaar lag ze mysterieus verscholen tussen de tribunes van de Tour de France aan de Godshuizenlaan. Het plannetje op de anders informatieve website van het festival bracht niet meteen duidelijkheid, maar wij gokten op de dezelfde locatie als vorig jaar, al was het maar omdat de bezoekers dan makkelijker langs de stalletjes en eetgelegenheden kunnen passeren. En inderdaad, zowat rechtover de Nonnemeersstraat bevindt zich opnieuw de ingang –het is maar dat u het weet.

Wij gingen echter voor de muziek, euh… én de mensen, én we hebben meteen ook de nieuwe catering geprobeerd. De penne a l’arrabiata (6 bonnetjes ofte 6 euro –de jetons zijn zowel voor vloeibaar als vast voedsel inzetbaar) was heel eetbaar, maar miste elke vorm van pikantigheid. Er is ook een frietkraam (3 jetons), en ik heb ergens nog een anders soort spijzen gezien ook –maar ik ben vergeten wat juist. Niet erg, want het ging over de muziek nietwaar. We komen er best.

it's jazz, baby

Pacal Mohy (piano) mocht openen –samen met Boris Schmidt op contrabas, en Lionel Beuvens aan de drums (foto hierboven). Mohy is de winnaar van de Django d’Or Jong Talent 2007, en had die prijs duidelijk niet gestolen. De muziek is redelijk standaard, en weinig verrassend, maar heel beloftevol en genoeg om onze aandacht vast te houden –bedaard met de maat meeknikkend. Tijdens het eerste concert is er traditioneel minder volk in de tent, maar –mogelijks geholpen door de regen en het latere aanvangsuur– die zat deze keer toch behoorlijk vol.

Nog meer volk kwam er om Pierre Van Dormael met Hervé Samb aan het werk te zien (Van Dormael heeft een baard laten groeien –staat hem goed overigens). Wij zijn fan van dit duo sinds we bij Opatuur hebben mogen constateren dat Van Dormael in Samb eindelijk een gelijk heeft gevonden. De symbiose tussen beide muzikanten lijkt steeds groter te worden, want ook in de composities lijkt er steeds meer sprake van wisselwerking. Zij werden vervolledigd door Lara Rosseel (contrabas) en David Broeders (drums).

it's jazz, baby it's jazz, baby

Ondertussen werden ook de Django d’Or prijzen voor 2008 uitgedeeld. Robin Verheyen (u kent hem nog wel) ging lopen met de Jong Talent prijs, en Dré Pallemaerts mocht de Django d’Or Gevestigde waarde 2008 in ontvangst nemen. Een grote verrassing valt dit niet te noemen, maar verdiend is het des te meer. Voor het eerst werden ook geldprijzen aan de Django d’Or verbonden. Verheyen kon met 2.000 euro naar New York terug, en Pallemaerts heeft meteen 10.000 euro reserve voor de opnames van zijn nieuwe cd. Proficiat, heren!

it's jazz, babyLionel Loueke (foto links) warmde het publiek op voor Herbie Hancock –om vervolgens in diens The River Of Possibilities Tourband mee te spelen. Dat begon allemaal heel bevreemdend, meer etnische dan jazzmuziek, maar net toen wij dachten dat Loueke eigenlijk beter in het tweede gedeelte van het festival was opgenomen, gebruikte de gitarist zijn stem bijna als begeleidende gitaar. Fantastische stemcontrole, en een heerlijk geluid. Als ‘opwarmer’ kon dit tellen.

Herbie Hancock is één van die levende legendes. Het haalt niks uit op te sommen wat en met wie hij allemaal heeft gespeeld, want de man kronkelt zich door alle jazzstijlen. Van standaard tot funk tot electro en fusion: you name it, he did it. En meestal met verve bovendien.

Hancock toert met een aantal fantastische muzikanten. We vermeldden al Loueke, maar ook saxofonist Chris Potter, drummer Vinnie Colaiuta en niemand minder dan bassist Dave Holland spelen mee in de band. Holland gaf te andere minstens één ons kippenvel bezorgende solo op zijn contrabas, die het dolenthousiaste publiek muisstil kreeg.

We suggereerden het al bij het begin van deze bespreking: deze opening night was bijzonder geslaagd. Al moet iedereen zijn draai nog vinden in de nieuwe tent, de ambiance zat er alvast stevig in. Als nu alleen het weer nog mee zou willen.

Pacal Mohy
Pascal Mohy (piano), Boris Schmidt (contrabas) en Lionel Beuvens (drums)

it's jazz, baby it's jazz, baby

Pierre Van Dormael
Pierre Van Dormael (gitaar), Herve Samb (gitaar), Lara Rosseel (contrabas), David Broeders (drums)

it's jazz, baby it's jazz, baby

it's jazz, baby it's jazz, baby

Herbie Hancock “The River Of Possibilities Tour”
Herbie Hancock (piano), Chris Potter (saxofoon), Vinnie Colaiuta (drums), Dave Holland (bas), Lionel Loueke (gitaar), Amy Keys (vocals), Sonya Kitchell (vocals)

it's jazz, baby it's jazz, baby

it's jazz, baby it's jazz, baby

Gent Jazz Festival, van 10 t.e.m. 13 juli en van 17 t.e.m. 20 juli op de Bijlokesite. Tickets: in voorverkoop betaalt u 27 euro voor een dagticket (37 voor de dag met Diana Krall); of 68 euro voor een driedagenpas (niet geldig op de dag met Diana Krall).

© 2008 GENTBLOGT VZW

2 reacties »

  1. Reactie van mambo

    ook zeer sterk genoten van deze openingsdag, en een dikke pluim voor Robin Verheyen en Dré Pallemaerts. Alleen was ik helemaal niet enthusiast over Pierre Van Dormael. Het leek wel of Pierre “van Dormir” de “Django D’ormir” -prijs gewonnen had. Gewoon slaapverwekkend optreden. Hoe durven ze? Django moest het gehoord hebben …!

  2. Reactie van wimpie

    Ik was niet zo enthousiast over deze openingsdag. Pascal Mohy noch Pierre Van Dormael konden verrassen. Het was vrij braaf allemaal en die sfeer werd versterkt door de uitreiking van de Django’s die gepaard ging met nogal banale interviews. Het opwarmetje van Loueke was erg leuk, doch Hancock ontgoochelde enigszins. De man heeft een breed palmares en putte net iets teveel uit de diverse stijlen waarin hij eerder geschitterd heeft. Het optreden schoof gedurig heen en weer tussen pure jazz en groovend entertainment en bleef daardoor teveel een potpourri. Allemaal zeer professioneel allemaal, maar van Hancock verwacht je veel meer dan van anderen en net dat kwam er niet uit op die manier. Enkele jaren terug stond Hancock op het podium met Bobby Hutcherson en bracht hij een van de beste jazzconcerten van de eerste edities. Nu wist hij precies niet goed kiezen en bleef het teveel steken bij wat proeven van.