RSSOp 1 september …
Het begon gisterenavond al, om kwart voor elf. Gestommel boven op de trap, van een verwarde oudste zoon die als smoes ‘ik moet naar het toilet’ meegebracht had naar beneden. Het was de spanning van de dag van morgen die hem uit zijn slaap hield. Wij hadden ook een onrustige nacht, want met het nieuwe schooljaar start voor ons hele gezin een jaar van veranderingen: geen kleuters meer, het laatste jaar lagere school voor Sander, en als alles goed gaat nog voor de volgende grote vakantie een verhuis naar onze nieuwe woonst.
Vanmorgen aan de ontbijttafel hadden we allevijf dus piepoogjes. Mama was er voor die eerste schooldag ook bij ‘s morgens, en op die manier verliep het ochtendritueel zonder stress. Vijf boterhamdozen op een rij, en hoppa: het eerste grote brood van het nieuwe schooljaar was er aan voor de moeite. Tien voor acht trokken we de voordeur achter ons dicht: we wilden immers mooi op tijd zijn, die eerste schooldag.
De poort zwaaide open met daarachter de warme lach van juf Riet. Voor het eerst mochten we de kleuterspeelplaats rechts laten liggen: dit jaar, het enige jaar in ons hele leven, zitten Sander, Tim én Saar namelijk samen op één speelplaats. Sander en Tim mengden zich al vlug in het geroezemoes en het blije weerzien met de klaskameraden, voor Saar bleef de vinger van mama toch nog even het veilige toevluchtspunt op de grote speelplaats.
Maar toen doken haar twee vriendinnen op, en al snel veranderde de initiële verlegenheid in het soort meisjesgegiechel dat ieder maandagochtendhumeur de baas kan.
Kleine meisjes: ze worden groot. Gisteren nog hing ze op 15 meter hoogte aan een klimmuur, maar owéé als haar knuffel in de wasmachine moet. Ze zal nu leren lezen en schrijven, net zoals haar grote broers, en binnenkort ook naar de scouts, allemaal kleine stapjes weg van mama en papa. We staan er zelf van te kijken hoe snel alles gaat.
Vanavond beginnen de notenleerlessen weer voor Sander, morgenavond gitaar, woensdag animatietekenen voor de broers, en op zaterdagmorgen dansen voor zus. Zondag naar de scouts en hop, de week zal snel rond zijn. Allemaal mensen, beroepsmatig en vrijwillig, die mee onze kinderen aan het maken zijn, die voor hen helpen zorgen en samen met hen plezier maken als wij, de ouders, er niet zijn.
1 september, dat is inderdaad het einde van de vakantie voor één miljoen scholieren en tienduizenden leerkrachten, zoals de radio ons ieder jaar vertelt, maar dat is vooral weer je kinderen 10 maanden uit handen geven. Dat daar ieder jaar zoveel mensen voor klaar staan, om hen te helpen vormen en groeien, dat is toch een ongelofelijke luxe, niet?
© 2008 GENTBLOGT VZW
die lach op de eerste foto, daar doe je het voor.
het is een tijdje geleden, maar nog steeds smelt mijn hart.
Mooi!!!