RSSVinyan
Er hing iets in de lucht toen we gisteravond over de rode loper de Decascoop binnenliepen. We hadden ons gehaast van de Sphinx, waar alles relaxed was zoals altijd, tot hier, en kwamen terecht tussen de wachtende fotografen en de cameramensen, druk doende met god weet wat. Ze verwachtten schoon volk die avond, zoveel was duidelijk!
Ook in de cinema was er meer bedrijvigheid dan anders, met een vestiaire die me de dag voordien niet was opgevallen en veel mensen in kostuum. Toen we zaal vier binnenliepen, was het al zoeken om nog plaats voor vier te vinden, aangezien de beste plaatsen gereserveerd bleken voor ‘genodigden’. We vonden toch nog enkele goede plekken, en sloegen vanuit die positie rustig het schouwspel gade van de snel vollopende zaal en de hostessen die de mensen naar de niet-gereserveerde plaatsen probeerden te leiden.
Ietsje voor acht uur kwam dan een horde fotografen de zaal binnengestormd en nam Roel Van Bambost het woord. Op een opvallend stuntelige manier moet ik zeggen, in hakkelend Frans en over zijn woorden struikelend, interviewde hij moeizaam actrice Emanuelle Béart en regisseur Fabrice du Welz. Was het misschien de aanwezigheid van Béart die hem helemaal uit het lood sloeg, of de prettig gestoorde du Welz die de zaal toeschreeuwde en meteen enthousiast respons kreeg die het hem deden? Of misschien te veel champagne op een feestje? Ik weet het niet, maar het was een vrij grappige vertoning, waarin we echter weinig fundamenteels over de film te weten kwamen.
Ik leerde du Welz in 2004 kennen met Calvaire, een waanzinnige trip van een film met veel geweld en horror. Een trip die ik absoluut kon smaken trouwens, en ik was bijzonder benieuwd naar het volgende werk van deze man. In het programmaboekje van het filmfestival las ik echter dat de film handelde over een koppel dat hun kind is verloren in de Tsunami en een wanhopige zoektocht begint, toch een eerder serieus en zwaar onderwerp. Ik ging er dus vanuit dat du Welz de horror en waanzin van Calvaire achter zich had gelaten en het over een andere boeg had gegooid met een meer conventionele film. Ik had me zwaar vergist.
Want alhoewel Vinyan op zich ‘normaal’ genoeg begint, is het een film die zeer duidelijk de sporen draagt van zijn maker en na drie kwartier eerder doorsneefilm, krijgen we toch nog een emmer koude waanzin over ons uitgegooid. En ik kwam tot de ontdekking dat die des te harder aankomt als je hem niet had verwacht. Want waar we bij Calvaire op voorhand wisten waaraan we begonnen, zaten we nu compleet argeloos te kijken.
Ik moest dus even slikken toen na de film de zaallichten weer aanfloepten. What the hell was dit, vond ik het goed, vond ik het verschrikkelijk, …? De eerste seconden neigden naar verschrikkelijk, ‘erover’ zoals ze zeggen, maar enkele minuten later kon ik een brede grijns niet onderdrukken. Neen, het was geen verschrikkelijke film, het was best wel knap, en het was absoluut een waardige opvolger van Calvaire.
Jeanne en Paul Bellmer vertrekken met een schimmige onderwereldfiguur op tocht naar Birma omdat Jeanne meent hun verloren zoontje Joshua ontdekt te hebben op wazige dvd-beelden van enkele Birmese dorpen. In de jungle zijn ze compleet overgeleverd aan die vreemdeling die altijd maar meer geld vraagt, en komen ze hoe langer hoe dieper in een nachtmerrie vast te zitten. Het onverwerkte verdriet om hun zoontje vertroebelt letterlijk hun zicht en hun denken, en ook hun relatie staat onder serieuze spanning. In de jungle worden ze geconfronteerd met de vreemdste kinderen.
Knap aan de film is de manier hoe du Welz alles in beeld brengt. Dit verhaal in een Amerikaanse film verteld, zou waarschijnlijk beginnen met spectaculaire Tsunamibeelden, terwijl in deze film evenveel verdriet en angst worden opgeroepen door rare waterbelletjes en vage geluiden op de achtergrond. Ook later in de film maakt du Welz gebruik van met opzet wazige beelden, wat een beklemmende sfeer oproept en het gevoel van meegezogen te worden in een trip nog versterkt. Wat het ontsporende einde betreft, vrees ik dat het voor veel mensen erover is, en dat deze competitiefilm niet bepaald als winnaar uit de bus zal komen. Maar slaag je erin los te laten en mee te gaan in de film, dan loont dat absoluut de moeite.
Meer ga ik hier niet verklappen.
Benieuwd? Haast je dan om tickets te halen voor de voorstelling van vandaag om 17u30 of morgen om 22u30, al zal je het dan zonder de ravissante mademoiselle Béart moeten stellen. Maar laat dat je vooral niet tegenhouden!
© 2008 GENTBLOGT VZW
Calvaire hebben we nu nog altijd niet gezien, maar deze klinkt nog intrigerender, als ik het zo lees.
De openingssequentie was briljant. De bubbels die overgaan van water naar bloedkleur, de bruitage, … zeer subtiel en suggestief.
Meer cjokerend dan zijn vorige want veel minder verwacht. Een film die niemand onberoerd zal laten, positief of negatief. Ik vond hem bij sommige momenten schitterend, soms was het erover maar hetis een filmer die bewijst dat België meer kan dan Waalse ellende en Jef Geeraerts verfilmen.
Dit is een film waar ik al lang naar uitkijk. Calvaire vond ik een schitterende ode aan de wrede seventies exploitationhorror à la texas chainsaw massacre en last house on the left, en de trailer van vinyan intrigeert me ook al enkele weken.