Gentblogt

FFF 16/10: de laatste loodjes

donderdag 16 oktober 2008 8u51 | patricia | 4 reacties
Trefwoorden: Film, Filmfestival.

Dit wordt mijn laatste flash van het filmfestival. Mijn programmaboekje is ergens zoek geraakt, en dit lijkt me wel een voorteken. Het is goed geweest, nog even doorbijten en dan zit dit verlof er ook weer op. Een aantal meer uitgebreide filmbesprekingen heeft u van ons nog te goed eens de film in de zalen komt. Het is zo al een overdosis filmfestival geweest, nee? De prijzen zijn trouwens al bekend.

Ok, daar gaan we dan. In de vroege namiddag kan u naar Hunger. Doen! Niet voor gevoelige zielen, maar een pakkende film. Il divo wist Bruno dan weer te bekoren. In de vroege namiddag tast ik wat in het duister. Cloud 9 vind ik wel goed maar niet de grote aanrader. August over de dotcom-tijden sprak me wel aan tot iemand me influisterde dat het allemaal wel een beetje gekend is. Dus misschien is het debuut van Chung Mong-Hong Parking wel een goede keuze. Het filmfestival had reeds een aantal mooie debuten in petto, dus misschien is deze Koreaanse film er ook zo eentje? Chen Mo heeft een afspraakje met zijn vrouw, in de hoop hun vastgelopen relatie nieuw leven in te blazen. Op weg naar huis stopt hij aan een patisserie, maar als hij buitenkomt, is zijn auto ingesloten door een andere. De hele nacht gaat Chen Mo op zoek naar de eigenaar van het illegaal geparkeerde voertuig in een nabijgelegen appartementsgebouw.

Om acht uur is er Synedoche, New York, de debuutfilm van scenarist Charlie Kaufman. Caden Cotard is theaterregisseur en laat een stukje New York nabouwen om er zijn leven na te spelen. Een rol die Philip Seymour Hoffman op het lijf geschreven staat. Het is moeilijk om de film in te schatten. Ik vond het alvast geen gemakkelijke film, geen eufemisme om te zeggen dat ik er niks van vond, want bij momenten vond ik de dialogen subliem. Op andere momenten had ik moeite om mijn aandacht erbij te houden. Het is vooral een film die het moet hebben van de ideeën, de actie blijft nogal beperkt tot het atelier.

Is De golf nog steeds verplichte kost op het literatuurlijstje in het middelbaar? Ik vroeg het me spontaan af bij het zien van de film, anders wordt de film Die Welle het wel. Het is niet de eerste verfilming van het experiment uit de jaren 60 in Californië, maar wel een onderhoudende versie die aangepast werd aan de technologie van de tijd.

Verder lijkt Terribly happy mij ook een aanrader, maar ik ben bevooroordeeld als het gaat over Deense films over relaties.

Laat op de avond heb ik – naast de films Filth and wisdom en Fear me not die ik eerder aanraadde (hier en hier) – een absolute aanrader: The home of dark butterflies. Een Finse film die er wel in slaagt om de sombere beelden die we kennen uit The man without a past, de winnaar van een aantal jaar terug, te combineren met een verhaal met toch wel een optimistische ondertoon. Ik zou niet zo ver gaan om het een optimistisch verhaal te noemen, maar deprimerend is het ook niet. Juhani komt na een aantal pleeggezinnen terecht op een eiland voor moeilijke jongens geleid door de meedogenloze directeur Olavi Harjula. Hij heeft een traumatische ervaring gehad in zijn jeugd die de kijker langzaam duidelijk wordt. Een intrigerend verhaal. Naast de zeven jongens en Harjula verblijven ook de vrouw van de directeur, Irene, hun twee dochters en Tyyne, die voor het vee en het eten moet zorgen, in de instelling. De geïsoleerde gemeenschap is een wereld op zichzelf. De film bleef hangen in mijn kleren, niet slecht voor een film die de kijker wil dwingen om na te denken.

© 2008 GENTBLOGT VZW