RSSRené
’s Morgens nog onze laatste film van het Filmfestival, ’s avonds onze eerste voorstelling van het nieuwe cultuurseizoen in Vooruit; niemand zal beweren dat er de komende maanden niks te doen is in Gent.
Ik leerde Pol Heyvaert enkele jaren geleden kennen toen ik met enige moeite kaartjes te pakken kon krijgen voor het steevast uitverkochte ‘Aalst’. Een theaterstuk dat een diepe indruk naliet. Wanneer ik in de Vooruitbrochure enkele lijntjes las over René, het nieuwe stuk van Heyvaert, leek dat opnieuw zeer veelbelovend; een stuk rond diens oom, de miskende architect-kunstenaar René Heyvaert (1929-1984) waarbij Paul Mennes heeft meegeschreven aan de tekst, de muziek in handen is van Das Pop en ook Zaki zijn opwachting zal maken. Must see!
René is zowel een kleine tentoonstelling als een theaterstuk. Wanneer we de theaterzaal binnenkomen, gaan we eerst even het podium op. Het decor bestaat uit een steriel aandoende witte wand die beschenen wordt door helwitte TL lampen en waaraan enkele van René Heyvaerts werken hangen. Ik kende de kunstenaar tot hiertoe niet, en zijn werken doen wat bevreemdend aan. Zwarte en witte vlakken, teksten, een kruis van broodjes,… Ik probeer de werken langzaam te laten doordringen, al is dat wel raar, zo staand op een podium terwijl sommige mensen in de zaal al zitten te kijken.
Het stuk dan. We krijgen de audities te zien van drie acteurs die de rol van René willen. De audities worden geleid door Jackie Dewaele. Eerst aan de beurt is Sam Wauters, die pretendeert blind te zijn en kan huilen en sterven op commando, zoals een goeie acteur blijkbaar moet kunnen. De volgende in het rijtje is Mark Verstraete, vooral bekend als Jef uit de Kotmadam, die de kunst van Heyvaert analyseert en probeert om te zetten naar zijn auditie. De laatste kandidaat voor de rol van getormenteerd kunstenaar is een extravagant blond meisje, rol van Ragna Aurich, die een bijzonder verwarrend en aan de waanzin grenzende vertolking van René neerzet. Na deze drie afzonderlijke audities, die soms grappig zijn (de knalroze onderbroek! het stikken in een boterham!), maar niet echt veel van de sluier oplichten over de persoon van René Heyvaert, spelen de drie acteurs een stukje samen en valt de rol van Jackie Dewaele weg.
Ik had best wel moeite met dit stuk. Moeite om mijn ogen open te houden, om maar één ding op te noemen, al lag dat zeker niet enkel aan het stuk maar ook aan een slaapgebrek (met dank aan het Filmfestival). Maar ook moeite om de teksten, moeite om de rollen van de verschillende personages een plaats te geven, moeite om een beeld te krijgen van de kunstenaar, moeite om dit stuk te vatten. Je voelt wel aan dat de drie acteurs elk een deel van de persoon Heyvaert belichamen, en dat hun tekst (gebaseerd op teksten van Heyvaert zelf) een en ander onthult, maar het blijft allemaal vrij abstract. Mijn aandacht werd ook erg afgeleid door de chaos, het viel niet mee de zware teksten te vatten terwijl zeer verschillende acteurs allemaal iets proberen te zeggen over een en hetzelfde onderwerp. Een boeiend stuk theater, maar dus zeker geen ‘gemakkelijke’ voorstelling.
Wie zelf benieuwd is naar de kunst en de persoon René Heyvaert, kan nog gaan kijken op 22, 23, 24 en 25 oktober. Tickets via Vooruit.
© 2008 GENTBLOGT VZW