RSSAlela!
Ge zijt rare mensen. Een bijna tot de nok gevulde theaterzaal zit daar gedurende meer dan twee derde van een concert als met een broek vol goesting, maar het duurt tot het laatste nummer alvorens het publiek het aandurft ook echt uit de bol te gaan. En dan nog enkel omdat het gevraagd wordt.
“Zit ge nu al aan de religieuze muziek ook?”, kregen wij thuis te horen toen we een tweetal jaar geleden met The Pirate’s Gospel van de Bilbo waren thuisgekomen. We zaten nog maar aan het eerste nummer (Tired Feet) en Alela zong over “Jesus, he keeps the streets out / Jesus he keeps the heat out / Jesus he keeps the noise out“. Twee nummers verder bevonden we ons met de titelsong op een piratenschip: “Yo ho yo ho / Sing the pirate’s gospel“. Ik had een half nummer gehoord in de muziekwinkel, en was meteen verkocht. Deze cd is een van de weinige albums die permanent op mijn iPod binnen handbereik blijven, net zoals Edie Brickells Shooting Rubberbands at the Stars en Cat Powers The Greatest. Toen Vooruit dit concert in september aankondigde, wist ik meteen waarheen op 19 november.
Het concert begon –ruim een half uur over tijd– met Clickity Clack, solo op gitaar. Het publiek was er klaar voor, maar hoewel dit stuk toch een redelijke meestamper is, bleef iedereen braaf en vooral stil luisteren. Voor het derde stuk kreeg de zangeres gezelschap van Alina Hardin, een frêle en schijnbaar bedeesde verschijning, die de backing vocals voor haar rekening nam. Backing vocals, dat betekent in dit geval een harmonische ondersteuning, die meer dan enkel melodie, voor een benadrukking van de teksten zorgt. Vanaf het vijfde nummer (Tired Feet) kwamen ook Matt Bauer en (papa) Tom Menig meespelen; in de tweede helft van het concert werd daar nog drummer Ben(jamin) Oak Goodman aan toegevoegd. Soms betekenden die extra muzikanten een meerwaarde –vooral het indianengetrommel van Ben Goodman– maar eigenlijk had ik net zo goed genoten van een concert met enkel Alela en Alina.
Helaas kwam het concert nooit echt van de grond (tot dat laatste nummer dan). De nummers, nieuwe en oude, werden nochtans met de nodige geestdrift gebracht, en Alela trachtte op tijd en stond zelfs in dialoog te treden met het al te brave publiek. “I have to say, we’ve had the best meal for the whole of the tour, tonight“, beloonde ze de kok van Vooruit. “Lots of different vegetables,” mocht ze nog antwoorden, toen toch iemand het aandurfde om te vragen wat ze dan wel te eten hadden gekregen. Maar veel meer interactie was er niet.
Tot we plots, bij het laatste nummer van de set, werden uitgenodigd om recht te staan en met het volgende lied mee te stampen en te klappen. Wat –tot mijn grote verbazing– prompt werd opgevolgd. Het leek wel alsof het publiek het ganse concert op zo’n uitnodiging had zitten wachten, want eenmaal deze grens overschreden, daverde en dreunde de theaterzaal van het enthousiasme. En toen de laatste noot van dat nummer was verstild en de groep de zaal verliet, bleef iedereen staan applaudiseren voor meer. Om vervolgens echter weer netjes te gaan zitten voor het encore. Het publiek bleef evenwel zeer enthousiast over het concert, want na de twee bisnummers was er duidelijk nood aan nog meer. Helaas was de voorraad materiaal uitgeput, want al te dra gingen de grote lichten aan, en verliet ook het publiek de zaal –om massaal een cd aan te schaffen.
Dit was een goed concert, maar het had veel beter gekund. De muziek was in orde, maar het ‘live‘ gevoel was een beetje te weinig aanwezig -daarvoor was de afstand tussen de muzikanten en het publiek te groot. Misschien was het concert uitbundiger of net intiemer geweest in de balzaal. Dit soort muziek heeft eigenlijk een directere band met het publiek nodig. Een soort clubsfeer zoals die werd gecreëerd voor de concerten met Noël Akchoté of Eugene Chadbourne. Al had dan natuurlijk een groot deel van het publiek in de kou blijven staan (en had Vooruit mogelijks een deel van de hun zeer gegunde recette gemist).
Wij zijn niettemin tevreden, al mag u in het vervolg reeds van bij het begin reeds enthousiast zijn. Echt waar. Hou u voor ons vooral niet in!
Alela Diane & The Family, gemoedelijk van genoten op 19 november in de theaterzaal van Vooruit.
© 2008 GENTBLOGT VZW
Ik ga akkoord met de bespreking Рja, ik had geluk er ook te kunnen bij zijn! Bij wijlen zat ik met tranen in mijn ogen om zoveel ontroerende schoonheid Рmaar dan dacht ik soms ook of het inderdaad niet leuker zou geweest zijn om ditzelfde concert in een klein caf̩zaaltje mee te maken, waar de mensen rechtstaan en wat dichter op elkaar en bij de muzikanten staan. Alela Diane is een naam om aan iedereen door te geven, een absolute aanrader om te volgen ook.
Ik zat, net als jij blijkbaar, op de eerste rij, pal voor haar. En dat doet iets met een mens. Vanaf haar eerste noot had ze me al vast. Nu al een grote dame, al mag het bij tijden misschien ietsje minder braaf. Knap concert, knappe verslaggeving.
ja ja … goed geschreven, volledig akkoord …
Inderdaad een hele goede evaluatie van het concert. Ook ik was in de ban van Alela’s debuut en greep de kans om naar de Vooruit te gaan. Het was een beetje een vreemde ervaring, alsof je naar een toneelstuk zat te kijken. De ruimte was niet echt geschikt voor Alela’s muziek. Mijn indruk nadien was ook: goed concert, maar ik had beter verwacht. Gelukkig kon je de tijd passeren met naar het mooie elfje Alina te kijken en was ik niet echt ontevreden toen de lichten aangingen.