RSSDe laatste jazz van 2008
We hebben ons een beetje kalmpjes gehouden de laatste tijd. We hebben amper vier concerten gehoord deze maand, al mag het gezegd dat twee daarvan tot het betere werk van 2008 behoren. Neenee, we wagen ons nog niet aan een overzicht –2008 is immers nog niet gedaan, en ik begrijp nooit hoe die medemensen begin december reeds over lijsten met daarin “het beste van het jaar” kunnen hebben. Mogelijks gaat het om dezelfde mensen die in oktober reeds met Sinterklaas en in november reeds met kerstmis in de weer zijn.
Niettemin, dat concert van Galore in de Mineral was zeer geslaagd, net zoals de funkier jazz van een deel van de Rhythm Junks bij Opatuur, vorige zondag. Jasper Hautekiet trachtte met zijn bas soms tevergeefs de trompet van Marie-Anne Standaert en de euh… verscheidenheid aan instrumenten van Steven De Bruyn in het gareel te houden, maar hij was duidelijk de man van de lijn. Een baslijn, maar ook een veiligheidslijn waaraan de andere muzikanten zich zonder schroom mochten verankeren.
Wie Marie-Anne Standaert nog geen trompet heeft horen spelen, moet dringend zijn leven beteren. Het is geen dynamisch geschuifel genre Bert Joris, of een zwoel gehijg zoals bij Carlo Nardozza, maar een vaste warme klank die uit een mooi geborstelde trompet weerklinkt. Aan haar voeten lagen een hele verzameling dempers en de trompet werd geregeld afgewisseld met een bugel.
Helaas voor al dat moois was ik mijn fototoestel thuis vergeten, en dubbel helaas, want Steven De Bruyn had een nog grotere collectie instrumenten meegebracht. Het meest in het oog springend was vermoedelijk zijn QChord (de opvolger van de OmniChord –ha!), een vreemdsoortig gitaargevormd instrument, waarop evenwel geen snaar te bespeuren was, en dat net zo’n passionele achterban kent als de Fender Rhodes. Het produceerden een zeer synthetisch maar smaakvol geluid, dat zich –net zoals de Fender– enkel in bekwame handen (ozals die van De Bruyn) tot melodieën laat verleiden. Daarnaast had de man ook een hoeveelheid mondharmonica’s mee, waar zelfs Toots Thielemans jaloers op zou worden. Van groot –en wij bedoelen wel degelijk: groot– tot minuscuul passeerden er toch een vijftal langs zijn lippen.
Het spelplezier was opvallend en aanstekelijk. Het is tenandere de eerste keer dat ik het Opatuurpubliek spontaan ritmisch de handen tegen elkaar heb weten slaan, een moment waar onze zoon gretig gebruik van maakte om ons te tonen dat hij het verdiende zo lang op te blijven (er was een trompet en het is vakantie en dus mocht dat). U was talrijk opgedaagd –ook dat was lang geleden– en is de kans niet onbestaand dat u, als u deze bespeking leest, het concert hebt meegemaakt. En anders hebt u wel degelijk iets gemist.
Niet getreurd, er is nog een laatste concert van Opatuur in De Centrale, dit jaar, en daarvoor mogen wij drie vrijkaarten (maximaal één per deelnemer) weggeven. Zondag 28 december zakt een deel van het Gentse Chopstick naar De Centrale af. U kunt er vanaf 20u terecht voor een concert van Bart Maris, Kristof Rosseeuw en Mathias Van De Wiele, en geloof mij, er zijn slechtere manieren om het jazzjaar te eindigen. Stuur een mailtje naar ons wedstrijdadres, met als onderwerp “Bart Maris speelt ook trompet” en het antwoord op de volgende vraag: wat is uw goede voornemen voor 2009 (één volstaat, en neen, u zal er niet alleen in slagen een nieuwe regering te vormen).
© 2008 GENTBLOGT VZW
ik wil gewoon graag gaan!