RSSGent Jazz, dag 8: Pure klasse
“Van 20 tot 33 jaar is een mens bezig met de liefde.” Ik heb het zelf niet verzonnen, het zijn de woorden van Jan Vandecasteele, de zanger van Kartasan. De liefde is meteen de ideale inspiratiebron voo de meeste nummers van deze Belgische groep die gisteren Gent Jazz mocht openen. Maar het zijn niet meteen de zoetgevooisde ballads over hoe schoon het leven wel is en hoe schoon haar ogen wel niet zijn. Het kan al eens gaan over een dronken man op café in gesprek met zijn ex-lief, een eenogige kat of een soldaat in het leger van Napoleon. De muziek kan je best omgschrijven als rustige rock, een beetje jazzy maar misschien speelt de versterking door de blazers van The Killer Horns hier een rol. Wat mij betreft, was het een leuke smaakmaker, meer nog, ik wil ze heel graag aanraden voor uwged8. Dankzij de voorstelling van de muzikanten weet ik dat er ten minste één in Gent woont. En vooral, ga ze zien als u de kans krijgt. Hun cd Another profile komt uit in september en was gisteren al beschikbaar op het festivalterrein.
Het was opvallend hoeveel mensen voor Joe Jackson waren komen opdagen. De tent stroomde spontaan vol nog voor de aankondiging van het concert. Joe Jackson stak wat bescheiden de hand op voor de camera. Maar toen hij begon te zingen, was er meteen de magie. Hij heeft een carrière van meer dan dertig jaar en ettelijke cd’s, waaronder een aantal hits die in het collectieve geheugen gegrift zijn. Hij heeft de naam van zich te blijven heruitvinden, dus was het niet meteen duidelijk hoe de set zou zijn opgebouwd. Sinds een aantal jaar speelt hij opnieuw samen met Graham Maby en Dave Houghton. Maar bij het tweede nummer was het al raak. Het publiek zou zeker niet op zijn honger blijven zitten. De set was opgebouwd uit een mooie mix van oude en nieuwe songs, de oude soms in een verrassend nieuw kleedje. Het publiek liet zich soms wel eens verrassen. Zo klonk Fools in love heel fris, de woorden leken aan kracht te winnen door de leeftijd van Joe Jackson. Ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat hij er in zijn eentje wonderwel in slaagde om me kippenvel te bezorgen tijdens Solo en Number two. De warmte en het enthousiasme van het publiek blijven de artiesten verbazen, dus wie kan hen een bisnummer weigeren? Ook al gaan ze daardoor over tijd? Joe Jackson alvast niet. Is she really going out with him zette de bisronde in.
Hier en daar viel te horen dat Joe Jackson het verdiende om zelf de hoofdact te zijn, zelf vond hij ons lucky bastards dat Marianne Faithfull er nog aan kwam. Het was dan ook drummen voor het podium om een goed plekje te bemachtigen. Ze is al een stuk de zestig voorbij en haar wilde jaren hebben zeker hun sporen nagelaten. Op de schermen was ze enkel in zwart-wit te bewonderen. Het maakt het geheel wat stijlvoller, maar ik kan me inbeelden dat het ook minder echt overkomt. Haar stem laat onbetwistbaar een diepe indruk achter. Ze vulde haar set met veel nieuw werk uit de laatste twee cd’s. Als je het mij vraagt leest iemand uit de entourage van Marianne Faithfull Gentblogt, ik hoefde in elk geval niet lang te wachten op Down from Dover, die schitterende cover van Dolly Parton die ik heel graag had gehoord. Marianne Faithfull had een zevenkoppige begeleidingsband meegebracht, die ze later uitgebreid aan ons voorstelde.
Als goede wijn leek Marianne Faithfull beter te worden naarmate het concert vorderde. Of waren het die knellende schoen die haar parten speelden? Met Sollitude riep ze op een schitterende manier de intimistische sfeer van een jazz club op. Maar bovenal is ze een grote dame, en soms ook nog een beetje een meisje. De manier waarop ze met de ventilator speelde, de manier waarop ze glimlacht als gefloten wordt, haar kushandjes,… Ze is ook niet te beroerd om te verwijzen naar haar mindere tijden. Sister morphine klonk bijvoorbeeld heel doorleefd. Bij Broken English, dat voor de gelegenheid in een forse uitvoering stak, ging ze even zitten tijdens de solo, maar ze zong met zoveel strijdlust What are you fighting for? dat een mens bijna spontaar de barricaden opstormt. Tijdens As tears go by, het nummer waarmee ze ontdekt werd, vroeg ze het publiek om mee te zingen. Ze leek oprecht verrast dat ze zoveel respons had. Ze zei zelfs dat ze dit nooit eerder had durven doen en vreemd genoeg heb ik de neiging om haar te geloven. Ze wou haar trouwe publiek verwennen en ik denk dat ze daar zeker in geslaagd is. Ze ging ruimschoots over tijd en had na haar bisnummer nog een uitsmijter. Een duet met Joe Jackson! Ze zong het toepasselijke Don’t forget me. Zeker bij de de strofe When we’re older and full of cancer, it doesn’t matter now, come on, get happy, ’cause nothing lasts forever, and I will always love you kreeg ik zowaar een krop in de keel. Wie zou haar na gisteravond ooit kunnen vergeten?
Gent Jazz, 8-12 & 16-19/07. Vergeet ook het Jong Jazztalent Gent concours niet, elke festivaldag om 16u, en al evenmin de jamsessies in de middeleeuwse kelder van het NH Hotel Gent Belfort (vanaf 23u30).
—
Kartasan
Jan Vandecasteele (zang, piano), Simon Segers (drums), Frederik Segers (gitaar), Matthias Debusschere (bas), The Killer Horns met Marc Maeseneer, Yves Fernandez en Frederik Heirman
Joe Jackson
Joe Jackson (piano, zang), Graham Maby (bas), Dave Houghton (drums)
Marianne Faithfull
Marianne Faithfull (zang), Martyn Barker (drums), Rory McFarlane (contrabas en elektrische bas), Roger Eno (piano, orgel), Leo Abrahams (gitaar, hurdy gurdy & accordeon), Kate St John (hobo, Engelse hoorn, sax & accordeon, Jack Pinter (klarinet, basklarinet, saxofoons & basfluit), David Coulter (zaag, banjo, viool, mandoline, bariton ukulele, Joodse harp & percussie)
© 2009 GENTBLOGT VZW
Een heel mooi verslag, ik zou het niet beter kunnen zeggen. Wat een ‘madame’ btw. Petje af!