RSSRaymond!
Het was eigenlijk helemaal niet gepland, dat ik naar de Feesten zou gaan gisterenavond: ik was er tot ergens in de loop van vrijdag van overtuigd dat het donderdag was en dus dat de Feesten pas vandaag zouden beginnen. Er is ook nog een verhaal met een mojitostamper mee gemoeid (dat ik er één gekocht had, en dat ik dus wel moést munt gaan halen bij Bayram, en drank en limoen en rietsuiker en ijs en spuitwater), maar ik bespaar u de details.
Uiteindelijk stonden we met de hele familie en twee vrienden Bij Sint-Jacobs, uit de verte van Rauw en Onbespoken (zone nul negen represent negenduusd) te genieten, toen de lichtborden naast het podium ons informeerden dat Raymond van het Groenewoud later ‘s avonds zou spelen.
Raymond? Op de eerste dag in plaats van de laatste? En Sint-Jacobs in plaats van op de Kouter? Wij onze notablokken bovengehaald en het uur genoteerd, en dan meteen gaan schuilen voor de regen.
Om halftwaalf, de kinderen ondertussen in bed, van onze gezellige plek op de vensterbank van de Minor Swing (geen plaats meer binnen, wat had u gedacht?) afgezakt naar Sint-Jacobs, en redelijk manu militari naar ergens de derde of zo rij gestapt, net voor het podium.
Raymond en muzikanten checkten behoorlijk uitvoerig sound, met zelfs als ik me niet vergis een flard baslijn uit Alles vergeten. Wij kregen tijdens het wachten een gratis extra persoonlijk concert van een paar Gentse flowende en rappende en aan de lopende band dissende hiphopgasten. Serieus: de moeite waard, talent, ze mochten van ons zó op het podium staan.
Afijn. Iets na twaalf: gordijn!
Het begon meteen sterk, met het prachtige Ochtenlied. Van dezelfde plaat zou later nog Ik geloof u niet volgen, en helaas niét Harde porno: de toon was gezet van in het begin — minder bekend werk afgewisseld met crowd pleasers.
Eén van ons gezelschap was een Française, die nog nooit van de man gehoord had. We hebben met twee proberen uitleggen wat hij eigenlijk voorstelt in het Vlaamse muzieklandschap, en we zijn er met twee niet uitgeraakt. Ergens tussen Jacques Brel en Leonard Cohen en Bob Dylan maar dan tussen reggae en klassiek en rock en luisterlied, en de teksten zijn zeker zo belangirjk als de muziek en omgekeerd, en o ja: het is ook vaak om te lachen, maar soms ook niet, en als het het grappigste lijkt, dan is het second degré of eigenlijk troisième of zelfs quatrième, en het is typisch Vlaams maar zeker de laatste jaren meer en meer universeel, maar tegelijk zo geworteld in de Vlaamse klei terwijl het er eigenlijk niet, en ah ja, Johan Verminnen? zegt dat u iets?… euh nee, we zijn er dus niet echt uitgeraakt.
Dat er bij zelfgemaakte mojito’s geen kunstmatige beperking op de hoeveelheid rum staat, zal er wellicht ook iets mee te maken hebben. De mevrouw uit Frankrijk was Bob voor de avond, ik kan me inbeelden dat we minder dan compleet coherent overkwamen.
Maar!
Ondanks het taalprobleem en hoe complex we het op voorhand hadden gemaakt, was zij van het begin mee. Het recentere werk — Kelners, Muzikanten en pakweg De Lucaskinowski kwamen wat onwennig over op het publiek, dat ondertussen stond te verzuipen in de plensende regen, maar daar trok Raymond zich blijkbaar niet al te veel van aan.
Na zo ongeveer elk nummer werd er luidkeels om Je veux de l’amour geroepen, maar dat liet Raymond met duidelijk plezier geheel links liggen: “u zegt? ik hoor u niet zo goed, denk ik.”
Maria, Maria, ik hou van jou heeft hij wel gezongen. En Zjoske schone meid. En Intimiteit — het gezicht van de juffrouw uit het Franse was prijsloos. En Bostella en Het gaat om ons, waarvan het sarcasme blijkbaar taalbarrières overdruipt.
Het was een kort optreden, een stuk of vijftien nummers op de setlist. Geen heldentochten meer van middernacht tot het ochtendgloren, zoals vroeger, blijkbaar.
Het was een staalkaart Raymond, met vanalles wat. Ik heb écht genoten in het begin met Ochtendlied en naar het einde met Het lied van de zee dat naadloos overging in Brussels by night. Ik denk dat Raymond ouder geworden is, en ik ook: ik had hem liever met halfgesloten ogen in een toneelzaal meegemaakt, met zijn verzamelde melancholiche werk.
Gisteren vond ik het professioneel en degelijk, zonder meer. Er werd gedanst (een beetje, doorregend, verkleumd), er werd meegezongen (een beetje), er werd veel en luid geklaagd toen we het aandurfden om onze paraplu’s open te doen. Het kan zijn dat ik me vergis, maar de vonk sprong nooit helemaal over. Misschien lag het aan de regen, misschien lag het aan mij.
© 2009 GENTBLOGT VZW
Is dat Mauro?
Nee, da’s Bruno De Groote van De Straffe Mannen.
Een kort optreden met maar 15 nummers?? De toegift niet afgewacht? Die duurde langer dan het oorspronkelijke optreden. Als de vonk niet oversprong lag het denk ik aan u. Raymond wist van geen ophouden tot kort na drieen. Ik vond het echt geweldig!
Ghu, dan ben ik te vroeg voor de regen weggelopen. Getver.