Gentblogt

Het Hertenhuis

dinsdag 3 november 2009 15u49 | josie (tekst), Maarten Vanden Abeele (beeld) | 2 reacties
Trefwoorden: Needcomany, theater, Vooruit.

Ik maakte in 2007 kennis met Needcompany en hun Sad face/happy face trilogie via het tweede stuk uit de trilogie, de Lobstershop, een stuk dat een diepe indruk op mij maakte en bijbleef als een van dé stukken van dat theaterseizoen. Het was dan ook zonder enige twijfel dat ik kaartjes kocht voor het sluitstuk van de trilogie, Het Hertenhuis. En aan de volle theaterzaal te zien die avond was ik zeker niet de enige die er zo over dacht.

Wanneer het stuk begint, staan alle elf de acteurs op het podium. Dat blijft ook zo; er is constant beweging op verschillende plaatsen van het podium. Ze spreken door elkaar, in verschillende talen, hier wordt er gedanst, daar voorgelezen, wat verder gereageerd. In het begin allemaal vrij verwarrend. Maar je kijkt je ogen uit en laat alle indrukken gewoon op je afkomen.

In dit laatste deel van een trilogie over menselijkheid, wordt gefocust op verdriet, op afscheid, op rouw. Startpunt en aanleiding van het verhaal is de dood van de broer van een van de danseressen, een oorlogsjournalist. Met dit gegeven wordt echter los omgesprongen en er wordt een heel nieuw verhaal rond gesponnen.

Na een soort inleiding waarbij er wordt voorgelezen uit een fictief dagboek van de broer en de waanzin geleidelijk aan toeneemt op het podium, worden we gekatapulteerd naar Het Hertenhuis, een afgelegen huis in de bossen van Kosovo waar een familie zich heeft teruggetrokken. Het verhaal steunt zwaar op twee actrices, zijnde Viviane De Muynck die de moeder speelt en haar mentaal gehandicapte dochter Grace (Grace Ellen Barkey) die voor de herten zorgt. Wanneer de oorlogsfotograaf bij het Hertenhuis aankomt, heeft hij het dode lichaam van een andere dochter bij, die hij blijkbaar heeft moeten doden om haar kind te kunnen redden. Naarmate het verhaal vordert vallen er nog meer doden, doden die zich niet altijd dood houden en rustig blijven deelnemen aan de discussies.

Het podium is bezaaid met plastic hertenkadavers die soms ook door de acteurs worden gebruikt. Naast acteren in drie verschillende talen wordt er ook voortdurend gedanst, een combinatie die ik persoonlijk zeer kan smaken. Enkele keren gaan de acteurs zelfs zingen, live begeleid door een andere acteur op de piano, wat mooie, emotionele rustpunten geeft in de chaos.

Ik vond het geen makkelijk stuk om te interpreteren, de thema’s als oorlog, dood en afscheid worden er zo anders aangepakt dan je gewend bent, dat het soms moeilijk is om deze betekenissen te vatten in het theaterstuk. Het verhaal gaat alle kanten uit, en wordt door de acteurs constant in en uit het verhaal gestapt en soms voelde ik me een beetje te zeer een afstandelijke toeschouwer dan ik echt door de emoties van het stuk werd gegrepen. Op dat vlak was de Lobstershop iets eenvoudiger om te volgen. Toch blijf je achteraf zitten met het gevoel dat je wel een heel knap stuk theater hebt gezien en dat het niet verwonderlijk is dat dit gezelschap internationaal zeer hoge ogen gooit. Het is flink vernieuwend theater, boeiend en gewoon mooi om naar te kijken door de mix van theater, dans en muziek. Maar niet eenvoudig. Spijtig genoeg was zaterdag de laatste voorstelling in Vooruit en kan ik jullie dus niet om kaartjes sturen, maar de drie delen van de trilogie zijn nog op tournee en komen hopelijk nog wel eens terug langs Gent.

Het Hertenhuis, gezien in Vooruit op 31 oktober

© 2009 GENTBLOGT VZW