Gentblogt

Die keer van Gentblogt

vrijdag 29 januari 2010 17u14 | Michel Vuijlsteke | 11 reacties
Trefwoorden: Gentblogt, Gentblogt verjaart.

Het was in de prehistorie van het internet in Vlaanderen. Toen de dieren nog spraken, toen zowat iedereen die een website onderhield op het Vlaamse internet zowat iedere andere website op het Vlaamse internet kende en/of las. Het was begin 2005 toen ik bij Gentblogt kwam; ik had toen zelf al, oh, een jaar of tien een eigen website-weblog-achtig iets draaien.

Vroéger werden websites nog met de hand gemaakt. Er waren natuurlijk wel stapels mensen die een dagboek- of krant-achtige site maakten, maar het was toch wel een behoorlijk ambachtelijk-slash-voor-techneuten-gedoe.

En toen waren er plots rond het jaar 2000 dingen als LiveJournal en MovableType en Blogger, en kon plots om het even wie om zonder echt veel moeite een degelijke site maken waar regelmatig inhoud bij kwam.

En toen werden ook reacties mogelijk, en waren er trackbacks waarmee je kon zien of iemand naar jou gelinkt had, en voor er iemand “een revolutie in de maak” kon roepen, sproot het ene na het andere weblog op, begin de jaren 2000, in het puin van de dotcom-crash.

In de omstreken alhier heeft het nog een paar jaar geduurd voor het echt ingeburgerd raakte, die websites-door-gewone-mensen, maar in 2005 waren we er toch wel ongeveer: er was een min of meer blogosfeer, zoals daar toen in de boekskes over geschreven werd. Van mensen die elkaar min of meer van ver kenden, zo “van op het internet”.

En dan, februari 2005, stond er plots een artikel in De Standaard, “Gent krijgt eerste stadsblog”.

Akkoord, de mantel der liefde, het perspectief der jaren en de nevelen der tijd – maar dat er de eerste dagen wat wrevel over en weer was in die blogosfeer, is een understatement. Gentblogt (toen nog gent.blogt) was een béétje op de verkeerde voet gestart in de toen nog kleine Vlaamse blogwereld. Met een paar lepels achterdocht teveel bijvoorbeeld, met wat onhandige communicatie, met net iets teveel ondoorzichtigheid.

Er stond bijvoorbeeld een copyrightboodschap op de site die meer dan byzantijns aandeed, het was niet duidelijk waar het geld vandaan kwam (de stad Gent? De Standaard?) en waar het naartoe ging (er stond toen nog reclame op de site), er waren wel namen van drie initiatiefneemsters bekend maar op de site zelf had iedereen een schuilnaam (“i.”, “Lena”, “Sir B.”), dat soort dingen.

Ik herinner me dat ik het vooral een storm in een glas water vond, en in ieder geval lang heeft het niet geduurd: een paar meer of minder pinnige blogposts over en weer, een duidelijke uitleg van Ilse over het opzet, en twee dagen later hadden we al afgesproken om met z’n allen ribben te gaan eten in de Amadeus, en de zaken in persoon uit te praten.

En kijk: tien dagen na het eerste artikel op Gentblogt, had ik er ook eentje op staan.

We hadden met twee een “introductie Gentblogt” gekregen van Ilse en Lien – ik herinner me dat ik aan een tafeltje zat, er zwaar het mijne van dacht, en vooral veel in mijn boekje heb getekend. Het was me na afloop van de introductie nog niet helemaal duidelijk hoe het nu precies zat met die copyright en zo; uiteindelijk maakte het niet echt veel uit: ik vond de twee meisjes aan de andere kant van de tafel een mengeling van ontroerend, sympathiek, en verfrissend no nonsense. Ik zag er mij meteen aan samenwerken, aan dat Gent punt blogt.

De eerste maanden was het wat verkennen en zoeken, maar na een tijd zijn we uitgekomen op wat we nu nog hebben: een mailinglijst waar we met elkaar spreken van dag tot dag, en dan om de pakweg maand komen we allemaal samen in het echt.

We hebben behoorlijk snel besloten om zo transparant mogelijk te zijn: een vzw voor het geld, een redactie waarbinnen we bij consensus werken, een mailinglijst waarop alle mail komt die voor elke medewerker interessant kan zijn.

Pas op, veel vallen en opstaan hoor. Epische discussies over vanalles en nog wat, van het inhoudelijke (hoe gaan we om met partijpolitiek?) tot het technische (gaan links open in een nieuw venster of niet?), en van het minst tot het meest belangrijke. Niet zonder slag of stoot, soms. Compleet met kloppen op tafel en slaande deuren, en dat niet iedereen die er ooit bij was, er nu nog bij is.

Door alles heen blijft: mensen die elkaar in het echt nooit zouden zien, zijn kennissen geworden en zijn vrienden geworden. Ik spreek enkel voor mezelf, al denk ik dat ik niet alleen ben: ik heb enorm veel geleerd op die vijf jaar. Over Gent, natuurlijk. Maar vooral: over met elkaar werken (en soms rond elkaar en soms ondanks elkaar), over discussiëren, over compromissen, over de spanning tussen ideaal en realiteit, over goede wil en slechte wil, over samen iets bouwen en er trots op kunnen zijn.

Ik wou dat ik kon stoppen met werken en dit full-time doen, eigenlijk.

© 2010 GENTBLOGT VZW