RSSLa Grande Bouffe Рpremi̬re NTGent
Gisterenavond kreeg ik onverwacht een bericht van de hoofdredactrice van Theatermaggezien of ik geen zin had in La grande Bouffe. Meteen dacht ik aan die schandaalfilm uit 1973 van Marco Ferreri die indertijd ferm opschudding veroorzaakte. Ik heb de film niet gezien maar zelfs cinefiele vrienden die wat gore camp en zo gewend zijn, bestempelen de film als walgelijk en een beetje ziekelijk. Hoogst interessant dus. Onbevooroordeeld nam ik dan ook plaats op een van de eerste rijen van het goedgevulde NTGent, waar de aftrap voor een hele reeks voorstellingen werd gegeven.
La Grande Bouffe is een coproductie van NTGent en Toneelgroep Amsterdam en tegelijk viert deze reeks het afscheid van Johan Simons, die volgend seizoen intendant wordt van de Münchner Kammerspiele in Duitsland. In het NTGent wordt hij als artistiek leider opgevolgd door Wim Opbrouck. Naast Wim Opbrouck staan in La Grande Bouffe Elsie de Brauw, Jacob Derwig, Aus Greidanus Jr, Chris Nietvelt, en Steven Van Watermeulen op de planken.
Het verhaal is vrij simpel. Vier succesvolle mannen, oude vrienden, komen samen om in een oud kasteel een groots banket te organiseren. Groots in de zin van grotesk. Overvloed aan overdaad. Ze willen zich namelijk doodeten. Tijdens de voorbereiding vinden ze dat er toch enkele vrouwen te gast zouden moeten zijn en krijgen het gezelschap van een hoer en een lerares, die er toevallig binnenwaait. Langzaam ontpopt de schranspartij zich tot een bacchanaal, een vreetfestijn waar de protagonisten zich te goed doen aan het het bereide vlees en de bereidwillige vleselijke geneugten.
Hoe cynisch en rauw de film zou zijn, zo banaal en oppervlakkig leek de voorstelling van het NTGent. Zonder afbreuk te doen aan de toch wel verdienstelijke regie van Johan Simons die een, zoals dat heden ten dage gaat in het moderne toneel, wat geabstraheerde set creëert. Talloze projecties van treffende kunstwerken bepalen mee de scène en de acteurs versmelten af en toe met de wand. De verteller neemt afwisselend dialogen voor haar rekening en beschrijving van wat gebeurt wat niet uitgebeeld wordt.
Het kan wel grappig zijn dat er om de zoveel tijd ferme ellenlange scheten worden gelaten of uit een overeten protagonist worden geperst en dat seksuele handelingen worden gesimuleerd, maar dat kan pas in een context waar het bijtend cynisme ervan afdruipt, zodat de toeschouwer even niet weet waar hij aan toe is, en waar hij kijken moet. De occasionele invraagstelling van de bedoeling van de feestvierders door het ietwat hysterisch weeklagende hoertje, weegt te licht en breekt in feite een beetje de voorstelling.
Maar misschien was het de bedoeling niet om even ziek uit de hoek te komen als de film. Het shock-theater is inderdaad niet altijd even wenselijk. Misschien was de ondertoon van Simons interpretatie helemaal niet zo hard bedoeld als je zou verwachten en wou hij het toch iets luchtiger maken. Daarin is hij alvast geslaagd.
De opbouw van de voorstelling is vlot, en de acteurs spelen hun rol voortreffelijk tot plezier van het publiek dat zich leek te amuseren. Maar de filosofische kant van het zich doodeten vond ik in tegenstelling tot de rest ietwat mager uitvallen.
La grande Bouffe speelt nog tot 27 maart in Gent, en gaat op tournee in Vlaanderen en Nederland.
Info en tickets: NTGent
© 2010 GENTBLOGT VZW