Gentblogt

Jazz & Sounds: afwisselend

vrijdag 26 maart 2010 14u46 | Bruno Bollaert | 1 reactie
Trefwoorden: concert, festival, jazz, Jazz and Sounds, Muziek, Vooruit.

Bon. Ik heb mij gesplitst. Gezien ik –nét– te laat was voor de documentaire over Han Bennink, had ik tijd om nog net wat soundcheck van Ben Sluijs, Jules Deelder & Remco Campert mee te pikken. Het klonk fantastisch, maar gezien ik daardoor al foto’s van de jongelui had, besloot ik het begin van Colin Stetson mee te pakken. (Dat, én er was eigenlijk al geen zitplaats meer in de Balzaal tegen de tijd dat ik mij aan de hapjes in de voorafgaande receptie wist te onttrekken.) En toen begon Colin Stetson te spelen. Op bassaxofoon. Op altsaxofoon. Op klarinet. En nog. En nog. En toen was het voorbij voor ik er erg in had.

Kijk, het album New History Warfare, klinkt al enorm fascinerend. Maar ha, hij maakt gebruik van loopjes om zichzelf mee te begeleiden, dacht ik vol overtuiging. Die stukjes naadloos integreren (wat allesbehalve vanzelfsprekend is), dat zal live niet lukken, bedacht ik zuinigjes. En dan stond die muzikant daar in de domzaal. Met een loodzware bassaxofoon die hij, bungelend aan een iel draagkoordje, heen en weer zwierde als was het zijn klarinet. En zonder elektronica. In plaats van loopjes speelde Stetson gewoon harmonieken, waardoor het wel leek alsof hij met een meerstemmig instrument bezig was. Bovendien kwam de techniek op geen enkel moment over als een gimmick, of gratuite bravoure, maar was de man heel muzikaal bezig. Een fantastisch begin.

Het tweede concert was iets minder meeslepend. De anders zo beklijvende Erik Truffaz leek zijn ziel wel te hebben thuisgelaten. Malcolm Braff speelde enthousiaster, maar de droge, afgemeten en vaak wat percutieve klank van de piano klonk onwennig bij de omfloerste trompet van Truffaz. De muziek was veelal voorzichtig, en zacht (en werd bij het begin van het concert bijna overstemd door het geklik van de misschien iets té ijverige fotografen). Niettemin waren sommige mensen in het publiek wel heel enthousiast, en daar kunnen we alleen maar blij om zijn.

Het contrast met de afsluiter, Hairy Bones, kon niet groter zijn. Pas, het gaat luid zijn, waarschuwde ik nog, terwijl ik mijn oordopjes alvast in stak. De openingsknal heeft waarschijnlijk sporen nagelaten op de schaal van Richter. Moet dat zo luid, is de bedenking die een normale mens daarbij maakt. Ik vrees van wel. Het volume steekt bepaalde subtiliteiten in de muziek, die perfect hoorbaar zijn op een veilig niveau met oordopjes, maar die er anders gewoon niet zouden in zitten. Er zat een ganse structuur weggestoken in de muziekbrij, en dat eruit halen, maakt net deel uit van wat deze muziek zo fascinerend maakt. Het is veeleisende muziek, érg veeleisende muziek, zowel van de luisteraar als van de muzikant. Hebt u er ook op gelet, hoeveel keer Brötzmann van rietje gewisseld heeft? Maar welk een feest!

Vanavond gaat dat feest overigens onafgebroken verder. Elliott Sharp sluit af met Carbon. Wie zoals ik, Sharp voornamelijk kent van het schitterende album (en optreden in de Vooruit een jaar of twee geleden) Sharp? Monk? Sharp! Monk! is, gelijk de Engelsen dat zeggen, in for a surprise. Carbon’s jongste, Void coordinates, klinkt als een kruising tussen noise en ambient. Lawaai, gelijk gisteren, maar dan met een veel duidelijkere structuur en ritmische afgemetenheid. Zeer geschikt om een gevulde avond mee af te sluiten.

Die avond begint met –u mag alweer kiezen– Eric Thielemans & Josse De Pauw: Rops Snare of Joëlle Léandre (die gisteren zelf ook even kwam luisteren naar Hairy Bones). Wie gisteren al onder de indruk was van Sluijs/Deelder/Campert, zal vanavond zeker aan zijn trekken komen met Rops Snare; gedreven spoken word en drums. Wie komt voor de free jazz, vindt zijn goesting bij Léandre. “Ce n’est pas du jazz, c’est de la poésie”, vertelt ze naar verluidt zelf over haar muziek. Het recente album Live aux Instants Chavires, waarin ze samen speelt met trompettist Jean Luc Cappozzo, werd overal lovend onthaald.

Hoofdvogel wordt echter –bijna zonder enige twijfel– het project van Flat Earth Society met John Watts. Peter Vermeersch treedt, net zoals met Jimi Tenor twee jaar geleden, in symbiose met Fisher Z frontman John Watts. Wij verwachten eigenlijk om morgen met niets anders dan superlatieven te kunnen uitpakken over deze samenwerking.

Jazz & Sounds Festival, nog tot en met 28 maart 2010. Een dagticket kost € 20 (vvk). Wie bestelt via Vooruit of via De Bijloke betaalt geen reserveringskosten!

—

Op de foto’s hierboven: Jules Deelder; Colin Stetson

Hieronder: Malcolm Braff; Erik Truffaz; Malcolm Braff & Erik Truffaz; Peter Brötzmann; Toshinori Kondo

—

© 2010 GENTBLOGT VZW