RSSMijn Gentse Feesten
Als halfweg de Gentse Feesten de buurvrouw in de voormiddag aan de deur staat, begint ze me spontaan uit te lachen. Had ik vorig jaar niet bij hoog en laag staan beweren dat ik het hele gedoe een beetje ontgroeid was? Dat het te groot en te druk werd? En zie me hier nu staan: de prut nog in mijn ogen en wallen om “u” tegen te zeggen. Ach ja…
Kort gezegd: ik heb net mijn allerleukste Feesten ever meegemaakt. Ever! Dat wijt ik vooral aan mijn gezelschap (een bonte mix van familie, vrienden en collega’s), maar ook aan het feit dat ik voor het eerst in tijden eens één en ander op voorhand had gepland. Ik had zowaar zelfs tijdig tickets besteld en zo, waar gaan we dat schrijven?
De eerste avond bleef het nog bij een aarzelende verkenningstocht langs de terrasjes en de verschillende pleinen, kwestie van de sfeer wat op te snuiven. En omdat ik op maandag en dinsdag nog ging werken, hield ik het ook zondag nog rustig. De Ode aan Doctorandus P volstond. En vanaf toen liep het lichtjes uit de hand.
Gentse Feesten, dat betekent dat je het toeval ook een kans moet geven. En dus zag ik op maandagavond onverwacht een kort maar krachtig optreden van Kommil Foo op de Place Musette. En dat was zo goed dat ik er zelfs Flip Kowlier voor heb gemist. En het grootste gedeelte van mijn slaap. De werkdag erop was alvast niet mijn meest productieve ooit, waarvoor mijn oprechte excuses.
Op dinsdagavond dan halfdood naar Hotel Jarretelle gestrompeld. Misschien had het slaapgebrek er iets mee te maken, maar dat spel geraakte daar maar niet op dreef. Ja, ‘t zijn schoon madammen. Ja, die moves zijn geweldig. Maar ook: het duurde te lang, en tussen elke act viel de boel op zijn gat, en dat was een beetje jammer. Ik had meer cabaret verwacht, meer humor ook. En hoe hard Vitalski ook zijn best deed, ik had op meer Jan De Smet gehoopt. Diezelfde avond heb ik trouwens de klassieke Gentsefeestenblunder gemaakt: too much, too soon. Want een keer over de eerste dip heen begon het me te dagen dat ik de rest van de week vrijaf had. En dus vrolijk in mijn nest kon blijven liggen. En dus niet al om één uur op mijn fiets moest springen. Het werd een nachtje doorsteken, in een bomvol Baudelopark. En nee, ik ben niet in de struiken gaan plassen, en ik heb ook niet als een gek staan brullen in de straten rondom. Ik heb vooral genoten van al die vrolijke mensen, en van het feit dat ik ergens mag wonen waar plaats is voor collectieve gekte.
Ik ben steendood aan de woensdag begonnen, in de volle overtuiging dat het bij het optreden van de Valse Teefjes in de Spiegeltent zou blijven. Niet dus. Het was daar zo’n leuk feestje, en we kwamen daar zo welgezind buiten dat de beslissing om “nog eens rond te gaan kijken” snel genomen was. Beetje tooghangen hier, stukje eten daar (opvallende trend: veggie-dinges alom) en uiteindelijk rond middernacht uitkomen op de fuif van Radio Modern. Enfin, fuif, eigenlijk was het daar op dat moment nogal een tamme bedoening. Maar zie, ik had dat zelfs nog niet eens echt gedacht toen Black Elvis de vlam in de pan deed slaan. In minder dan vijf minuten stormde een massa volk de dansvloer op om alles wat maar schudbaar was te schudden. Super, een moment om in te kaderen. En hoewel ik diezelfde avond op een min of meer redelijk uur mijn tram heb opgezocht heb ik ‘s anderendaags toch de prijs betaald voor 48 uur bijna continu gefeest: niet meer vooruit te branden.
Donderdag rustdag dus. Maar vrijdag niet meer. Rond de middag zag ik aan de Sint-Jorisbrug de alternatieve verkeersregelaars van Compagny Teatro Gestual de Chile al aan het werk. Geschifte kerels, ronduit hilarisch. En een prima plek ook om een dergelijke act te brengen. Dat de buurtbewoners graag hun auto in hun straat parkeren lijkt me logisch, maar de massa idioten die zich voorneemt om hun wagen op de Korenmarkt achter te laten was ook dit jaar enorm. De hele avond rondhangen is geen probleem, maar je auto netjes buiten de stad parkeren en de bus nemen of een eindje stappen is waarlijk een onoverkomelijke opdracht. *zucht*. Die avond had ik kaartjes voor de Comedy Try-outs in de Centrale. Afgeladen vol zat dat spel, wat gezien de affiche niet zo verwonderlijk was. Ik heb gelachen, hard gelachen zelfs. Zoals Michel al zei: het is een try-out, en dus nog niet af. Er zal nog wel één en ander sneuvelen. Zelf hoop ik dat vooral de obligate pis- en kakgrappen eraan gaan, net zoals dat eeuwige gemekker over zagende wijven. We weten het nu al: we gunnen mannen niets, we kopen te veel schoenen, we hebben nooit zin in seks, … mjah. Los daarvan: ik vond Xander De Rycke heel erg de goeie kant uitgaan. Henk Rijckaert mag vuilbekken zoveel hij wil, het blijft iets schattigs hebben. En ik kreeg het ook lichtjes benauwd van Philippe Geubels. Beetje creepy, net goed.
En dan begon het snel in te korten hé. Nog een zaterdagavond na een trouwfeest wat rond de Vlasmarkt circuleren, en op zondag eindelijk bij Batakamp binnen geraakt. Hilarisch moment: “Killing in the name of” als volkslied van de VS aankondigen. Voor de rest: uitstekend gedaan, maar je hebt het na een uurtje ook wel zo’n beetje gezien. En toen was het voorbij. Wegens maandag werkendag.
Wat hebben we dit jaar geleerd? Beter doseren en meer verlof nemen, in de eerste plaats. En dat een beetje plannen helpt, maar dat het vooral heel hard genieten is van de onverwachte dingen. Dat dat kot met die warme chocomelk volgend jaar moet terugkomen, want dat ik er niet geraakt ben omdat ik het geen goede combinatie vond met al die geweldige cocktails. Dat veggie rules bij heel veel standhouders, en dat de tijd van alleen maar gore troep naar binnen slaan voorbij is. Dat die onnozelaars die tegen het Belfort stonden te plassen een emmer en een schuurspons hadden moeten krijgen om vervolgens al die massaal neergepote plaszuilen af te gaan schrobben. En dat ik voor het eerst in mijn leven zwaar last heb van post-Feestenblues. ‘t Was schoon, ‘t was goed en ‘t zal rap weer daar zijn. Jeuj!
PS: een hele dikke merci aan de bewakers van de fietsenstalling aan het Baudelopark: zo’n vriendelijke mensen.
© 2010 GENTBLOGT VZW