Gentblogt

De 24 uur: Sneeuwwitje

zondag 27 februari 2011 9u41 | Schuunschgreivers (tekst), Fixatief (beeld) | 2 reacties
Trefwoorden: Brugse Poort, Fixatief, Schuunschgreivers.

24 uur trokken onze reporters de Brugse Poort in. Om details die anders niet opvallen vast te leggen op gevoelige plaat, gesprekken aan te knopen met toevallige voorbijgangers… Voor Gentblogt maakten we een selectie uit de ongepubliceerde foto’s. Vandaag aflevering drie: 20-24u. Zie ook deel 1, deel 2.

Waar de benaming ‘wassalon’ vandaan komt, weet ik niet. Er staan vier gammele witte tuinstoeltjes en een klein laag tafeltje met een hoop “Story’s” en “Dag Allemaal’s”. Een Humo van september 2009 en een snoepautomaat.
Verder vind ik het interieur wel érg functioneel met z’n twintig grote wasmachines op een rij en in een belendend kamertje ook nog zes reusachtige droogtrommels. Verder heel veel TL-licht, een professionele strijkrol en een droogzwierder van 2 meter hoog. En warm.

Er is geen kat. Vrijdagavond 7 uur, bijna donker. De GB is nog een dik uur open en het is een verhaal op zich wie en wat ik allemaal zie passeren hier vlakbij, buiten.

Maar in het wassalon is niemand. Enkele machines draaien, ik zet mijn stoeltje dichterbij zo’n nijver wonder: zoemen, zingen, kletsen, schuimen in een bont ballet van kleur en beweging, je raakt er zowaar van in trance … en in mijn hoofd gaat het van: ” Kleine wasjes, grote wasjes, alles in de wasmasjien. Laat maar lekker draaien… ”
Iemand komt binnen nu. Twee grote groene legerzakken heeft die man bij. Dat belooft. Hij spreekt iets Frans terug als ik goeiedag zeg en voor de rest doet hij zwijgend een broek, een T-shirt en een stuk of wat onderbroeken in een machine, klikt een halve liter Cara pils open en gaat weer naar buiten.

Een buislamp flikkert. Eén van de droogtrommels doet een elektronische Big-Ben na, heel gek, en in het display lees ik “END”.

…

Dan komt Sneeuwwitje binnen. Ze heeft twee grote lege wasmanden bij. Zij is dé koningin van de wasserette. Zij wast en strijkt volkomen vlek- en kreukelvrij. Voor de hele buurt en ver daarbuiten. Een ware verademing zo iemand te mogen ontmoeten. Eigenlijk is de kleur van haar haar acajou, niet wit. Ook niet diepzwart zoals het échte Sneeuwwitje, maar een “plieksken” acajou. En een eind in de zestig. Vriendelijk en praatgraag.

Ze doet me meteen een complimentje over mijn eigen schone grijze paardenstaart, “een man moet dat niet kleuren!”, en steekt meteen van wal: “dat ik nooit op een vrijdagavond moet komen als ik volk wil zien en zéker niet op een vrijdagavond voor Allerheiligen!”

“Ze voorspelt me dat er vanavond nog zeker vijf klanten zullen komen. Dat ziet ze met één oogopslag aan de timers op de machines, want “ja meneer , ze doen binst hun kommissen voor het week-end hee en ze hebben absoluut geen tijd. In de week is dat anders, dan blijven er wel eens zitten een boekske lezen of doen een babbelke.”

“Zelf kom ik hier twee keer in de week. Ik spreek hier af met mijn vriendinnen. Mijne man komt dan met de auto om ons zetelkes af te zetten en gaat dan een spel biljarten. We hebben dan een grote thermos koffie mee en gaan achter een taartje hier in de GB en zo zijn wij ook content hee. En ondertussen doen we de was en de strijk. Ook van veel mensen die niet meer buiten kunnen. Ja en ‘t moet in orde zijn hoor meneer, want ik heb 35 jaar in Ertvelde in de wasserij (Sneeuwwitje) gewerkt, dus ik weet hoe dat ‘t moet, ziet ge. Anders hebt ge daar geen voldoening van.”

Niet te volgen,dit madammeke,ze doet het met drie machines tegelijk en op ik weet niet wat tijd heeft ze haar twee wasmanden vol smetteloos zuiver perfect gestreken wasgoed.

Ook dit is kunst.

Met de kinderen van haar Turkse buren heeft ze vanmiddag chocoladen truffels gemaakt en haar schoonzoon is een zéér schone Marokkaan. En dat ze daar geen moeite mee heeft, wel integendeel, maar tussen ons gezegd meneer: “die nieuwe, die Roma’s, ge weet wel, die laden hier vuilzakken vol vuile was uit grote sjieke auto’s en gooien dat dan allemaal op de grond open. Ze hebben een nest kinderen mee die overal aan prutsen – gisteren kroop er nog eentje in die droogkast daar, dat is nu toch geen werk hee?

En ‘t is spijtig da’k het moet zeggen, maar ge moet er geen woord tegen spreken want ik versta ze niet en zij verstaan mij niet. Daar kan ik niet mee leven, meneer.

Maar ik heb gehoord dat er op de Muide avondlessen zijn, weet gij daar niet méér van soms? – ‘t schijnt dat ge daar die taal kunt leren, al is ‘t bij mij maar een paar woorden die ik met die mensen zou kunnen spreken, ‘k zou dat echt willen.”

Amaai, hier staat eigenlijk een sjiek mens voor mij. En als even later haar man Albert om zijn Sneeuwwitje komt en haar met haar manden vol was weer naar huis rijdt in hun ouwe Lada weet zij dat ik ook iets over haar zal schrijven. Beloofd.

P.S. Sneeuwwitje: laatste nieuws: ze spreken Tsjechisch en ge moet “Dobry den” zeggen als ge ze tegenkomt, ze zeggen dan “goeiendag” terug, al gaat het nog moeilijk.

Ik breng U een boekske Tsjechisch mee. tot dan!

© 2011 GENTBLOGT VZW