RSS‘t Is gedaan
De Gentse Feesten beginnen vandaag en niet gisteren. Ik heb ‘t mogen merken. Op de officieuze openingsnacht op de Vlasmarkt stonden meer flikken dan burgers.
Waar ben ik mee bezig? Ik heb geen tijd voor de Feesten. Te veel werk. Serieus. Maar wie zal er anders de dwaze stoten van de zatte kloten vastleggen?
Ter voorbereiding kijk ik in de krant wanneer de zon zal opkomen. Kwart voor zes. Ik reken uit hoeveel uren ik kan slapen om toch nog op tijd op de Vlasmarkt te geraken.
Om 5u29 stipt arriveer ik. En wat stel ik vast? Dat er geen druppel drank meer te krijgen is. Ja, er is nog volk. Waarom ze precies daar blijven staan, Joost mag het weten. Het doet me denken aan de zombies uit Dawn of the Dead: die trokken instinctief naar hun vertrouwde shopping mall omdat ze niet wisten naar waar anders. Dood of dronken, de macht der gewoonte overstijgt alles.
Een hele horde flikken staat de feestvierders misprijzend aan te gapen. Er zijn hier verdorie meer gendarmen dan gewone burgers. Die weten nu tenminste wel waar ze belastingen voor betalen.
Vanuit de Charlatan komen nog mensen gedruppeld. Ik waag mijn kans en begeef me naar de ingang. Tevergeefs. “Sorry, mijnheer, ‘t is gedaan”, melden de portiers. Bon, als het zo zit, ben ik maar weer naar huis, redeneer ik met ochtendlijke nuchterheid.
Dat is echter buiten David en Julie gerekend. David is een personage dat ik de komende dagen hopelijk nog dikwijls mag opvoeren. Hij heeft een talent voor solide filosofische inzichten die ook ná het drinkgelag steek blijven houden.
“Kom, we zijn naar de Oude Beestenmarkt. Laat ons daar nog een pintje drinken”, beslist David.
Op het terras van café Video zit zowaar nog volk. Mét bier. We zijn gered! David en ik slagen erin om als laatsten een pilsje te bestellen. Nauwelijks enkele minuten later krijgt Julie te horen dat het ook hier gedaan is.
Op de stoep staat een Feestenganger van respectabele leeftijd tegen de gevel te leunen. “Afgang. Een Belgische specialiteit”, rochelt hij cynisch als de Video leegstroomt.
“Wij zijn misschien ongelukkig en we voelen ons slecht in ons vel”, orakelt de David. Hij wijst naar een groepje gedrogeerde dudes achter hem. “Maar die gasten zijn er nog véél slechter aan toe. Hun ongeluk kunnen wij ons niet voorstellen.”
Omdat een reportage nooit compleet is zonder surrealistische noot, arriveert een pasgetrouwd stel op de Oude Beestenmarkt. De stralende bruid poseert gewillig op de foto en laat zich overhalen om haar ruikertje op traditionele wijze weg te werpen. Niemand van de zatte jongens en meisjes slaagt erin het bosje bloemen te vangen, maar jolijt is er wel.
Zodra het jonge paar weer weg is, doemt weer de waarheid op die we al de hele tijd trachtten te negeren: het is hier echt wel gedaan.
Ik ben weg en noteer 6u20 in mijn notitieboekje. Waarom ik dat doe zult ge later op de dag wel merken.
© 2011 GENTBLOGT VZW