RSSGent Jazz: let’s (rain) dance
Het concept achter Nouvelle Vague is even simpel als geniaal: ze strippen punk en new wave klassiekers uit de jaren ’70 en ’80 en maken er bossa nova versies van. Tegenwoordig zijn ook Franse klassiekers niet meer veilig. Verder dan dat reikte mijn kennis tot voor gisteravond niet. Echt lang hadden ze niet nodig om me te overtuigen, bij het tweede nummer Masters and servants was het prijs. Twee mooie dames die het nummer in een ietwat ondeugende versie brengen met een knipoog door het telkenmale salueren bij het zingen van de titel. De tent die op dat moment nog aan het vollopen was werd duidelijk geprikkeld en met een vingerknippende intro op dancing with myself gingen ze een versnelling hoger. How does it feelBlue Monday van New Order klonk dan weer erg verleidelijk. Het is duidelijk een formule die werkt, eigenlijk vergeet je soms gewoon het origineel en dat is altijd een goed teken als je het mij vraagt.
Ik weet niet wat de dames genomen hebben, maar ik wil ook, het werkte bijzonder aanstekelijk. Een mens zou van minder de regen vergeten. Ze brachten een goed gevulde en gevarieerde set. Ze switchten van decennium, genre en sfeer dat het soms wat onevenwichtig werd. Maar ze kwamen steeds wel op hun pootjes terecht. Punk gevolgd door zwoele rokerige sfeer van een jazz club, zomerse bossa nova of toch maar rock. Vooral de Franse liedjes zoals Amoureux solitaires klonken wat minder gekend in het oor, maar met een klassieker als putain, putain zet je de tent dan weer wel op zijn kop. Net zoals de regels voor een goede dronkaard, en voor de geïnteresseerden geef ik ze hier eens mee: 1) nooit zo dronken worden dat je niet meer kan drinken, altijd een goed tempo bewaren, 2) nooit zo dronken worden dat je iemands telefoonnummer niet meer in je gsm kan steken en 3) nooit zo dronken worden dat Too Drunk to fuck van de Dead Kennedys over jou gaat. Het publiek lustte het wel en zij hadden er zin in. Love will tear us apart was dan ook een mooie afsluiter van deze set.
Misschien zijn de kuren van de diva’s die hij producet wel besmettelijk, want Raphael Saadiq liet even op zich wachten. De soul funk brother had een lange intro nodig voor zijn Heart attack uit de startblokken schoot. Hij krijgt tegenwoordig nogal wat airplay en de verwachtingen waren best hoog gespannen. De goed geoliede funkmachine liet weinig ademruimte tussen de nummers en Raphael Saadiq kwam me vooral opdringerig over. Er werd me net iets te veel “Belgium, do you love me tonight” geroepen. Ik vond het moeilijk om hem in het rijtje van Marvin Gaye en Otis Redding te zetten, al probeerde hij het wel met nummers als Love that girl. Voor mij mist hij die sensuele, verleidelijke stem. Het lukte hem wel om de partybeesten op zijn hand te krijgen, een beetje zoals de man die na lang aandringen op café je uiteindelijk ook een glas mag trakteren, net voor je vrienden binnen komen. Zeker bij de eerste rijen moest hij niet lang aandringen. Het duurde toch wel tot in de tweede helft van de set dat in het gedeelte waar ik stond (midden links) wat beweging kwam. Maar het werd wat mij betreft niet het stomende soulfeestje dat je zou kunnen verwachten. Daarvoor vond ik het net iets te schreeuwerig, geen Jamie Lidell-effect deze keer. Met Let the sun shine kon hij niettemin een bisnummer afdwingen, mooi binnen de tijd van zijn set.
Nee, voor het feestje moest je bij Gotan Project zijn. Ze komen uit Parijs en Buenos Aires en beloofden een tango 3.0-ervaring. Ze hebben er, wat mij betreft geen woord van gelogen. Het begon nochtans als een redelijk klassiek tango-ensemble, heel stijlvol en met een mooie warme stem. Ook met de beats eronder bleef het stijlvolle en sensuele bewaard. De set was doorweven van projecties op een scherm van draden, wat voor een speciaal effect zorgde. Ook op de set zelf wordt een toneel van aantrekking en afstoting gespeeld. Er werd zelfs gerapt op het scherm. Er waren tekstfragmenten en ja, ze durfden ook beelden gebruiken van tien jaar geleden maar wij zijn niet vies van een beetje recyclage of vintage.
Ze slaagden er wonderwel in om het regenweer te doen vergeten en dat was geen makkie. Het terrein kende op plaatsen al serieuze slijtage. Maar in de tent was een opzwepend feestje aan de gang. Soms duurde het voor dit dansbeest net iets te lang tussen de nummers, maar het is dan ook geen dj-set natuurlijk. Philippe Cohen Solal, Christoph Müller en Eduardo Makaroff weten hoe ze het publiek moeten bespelen. Hoewel tango nog steeds het hoofdingrediënt vormt, zijn ook andere invloeden in de muziek geslopen. Sinds hun debuut hun debuut La Revancha Del Tango van begin jaren 2000 hebben ze een weg afgelegd. Neem nu Panamericana waarmee ze je mee nemen langs de muziek van het noorden naar het zuiden van Amerika. Zangeres Claudia Pannone was dan weer aangenaam verrast over de talenkennis van het Gentse publiek, al vrees ik dat we toch een steekje hebben laten vallen na de obligate “hoe is het?”. Met een “Arriba Gent” zweepte ze het publiek verder op.
Na de bisnummers klonk dan ook nog een overduidelijke “yeah” op de vraag of we nog zin hadden in één allerlaatste nummer. Het werd inmigrante omdat iedereen in zijn leven al wel eens ergens immigrant is geweest.
—
Gent Jazz, van 7-10/7 en van 14-17/7/2011 op de Bijlokesite in Gent. Tickets zijn beschikbaar via Fnac en gentjazz.com. Een dagticket kost € 35 in voorverkoop; een festivalpas kost € 212. Het is ook mogelijk om drie dagen naar keuze te combineren in een driedagenpas voor € 79. Een driedagenpas is niet geldig voor de Special Nights.
(De vermelde prijzen zijn in voorverkoop en exclusief reserveringskost € 3.)
—
Nouvelle Vague
Raphael Saadiq
Gotan Project
Philippe Cohen Solal (Dj, componist), Eduardo Makaroff (gitaar, componist), Christoph Müller (laptop, componist), Lalo Zanelli (piano), Facundo Torres (bandoneon), Ananta Roosens (viool), Claudia Pannone (zang)
© 2011 GENTBLOGT VZW
‘how does it feel’ van new order? what about: ‘blue monday’? ken uw klassiekers! ;-)
Aangepast, de enige song waarvan ik de titel niet gecontroleerd heb.
“Master & servant”, enkelvoud.
En “nouvelle vague”, niet “la”. :-)
En nu over de muziek, ze waren toch goed he?
Geen idee, ik was er niet. :)
Patricia, om het over de muziek te hebben… ik volg je helemaal. Ik las net ook de recensie van diezelfde avond in Focus Knack en alles wat ik maar eentonig en voorspelbaar vond -om ene Raphael Saadiq niet te noemen- vond de recensent het waardig om tot beste optreden van de avond uit te roepen (soit, diezelfde mens vond het optreden van Prince dan weer de show van de eeuw – ik vond het eerder een geeuw – maar ik ben dan ook geen Purplehead). Nouvelle Vague en Gotan Project vond hij dan weer maar veredelde muzak. Nou moe! Die mens zal dan alvast niet in de tent gestaan hebben. Gelukkig las ik nog jou recensie zodat ik en het grootste deel van de tent zich toch nog ergens in kunnen terug vinden. De beste graadmeter dat ik in mijn enthousiasme niet alleen stond waren toch het aanhoudende gejoel en gestamp om bisnummers ;-).
Ik ben al jaren fan van Gotan Project en Nouvelle Vague. De laatste waren vroeger net iets beter dan ik ze zondagavond zag (maar toen was er nog Camille als frontvrouw), de laatste had ik nog nooit live gezien en ik had gemengde verwachtingen. Wat ik echter op mijn bord geserveerd kreeg was een feestje eerste klas die alle ellende (tijdens die avond Gent Jazz werd ik nogal met zorgen overladen – en dan heb ik het nog niet over zorgen voor een droog pak) vakkundig deden vergeten. Wat een vrouw, wat een stem, wat een sound, wat een durf, … De elektronica-liefhebber in mij was daarenboven helemaal gefascineerd door alle trucjes die de heren uit de kast haalden – zeker toen ze er een Wii-controller en de -oh my god, I just had an geek orgasm- Tenori-on (voor wie niet weet wat het is: http://tenori-on.yamaha-europe.com/uk/) bijhaalden. Man man… ik moet er nog van bekomen ;-).
Het was de tweede keer dat ik Saadiq live aan het werk zag en het was – voor mij althans – de tweede keer een kleine ontgoocheling. Zijn cd’s zijn zalig waardoor je zou verwachten dat het live een feestje moet zijn maar dat was het (in mijn ervaring) deze keer weer nét niet. ‘t Was niet slecht, maar hij geeft er geen volle lap op. Ook een beetje teveel van “I say o-o-o-o-o” *micro wijzend naar het publiek dat hem moet nadoen* zo krijg je een show gauw gevuld. Gotan Project vond ik magisch. Al zijn de nummers vrij gelijkaardig, toch bleef het mij boeien. Zalig die beats onder die verleidelijke tango.