Gentblogt

Gent Jazz: dub? Black dub!

maandag 18 juli 2011 19u31 | bram, patricia (tekst), bruno bollaert (beeld) | 4 reacties
Trefwoorden: Backback, Daniel Lanois, festival, Gent Jazz, Gent Jazz Festival, jazz, Morcheeba, Red Snapper, trixie whitley.

De 10de editie van Gent Jazz zit er op. Het werd misschien niet de feestelijke editie die ze zelf graag gehad hadden, met het weer een domper op de feestvreugde. Het doet vreemd als op zondag al een deel van het terrein is afgesloten en ze aan het opruimen zijn. Maar muzikaal werd het een prachtavond. En omdat er soms ook wel eens iets kan tegenvallen bij de Gentblogt-vrijwilligers doen we het met twee. Patricia had de moed om na de zoveelste regenbui toch te komen opdagen voor het begin, en Bram nam over voor het laatste optreden.

Uit ervaring wist Bruno dat ze bij Backback, de opener van de laatste avond, niet om een spatje regen verlegen zitten. In tegenstelling tot het publiek, zou je wel kunnen zeggen. De late zondagnamiddag kan vroeg zijn, zeker als de hemelssluizen al een paar keer geopend werden. Maar geloof het of niet, Backback deed de zon schijnen. Ze speelden een strakke set en maakten er weinig woorden aan vuil. Voor mij was het trio van drum, gitaar en bas een ontdekking. Niet meteen een klassieke opstelling, maar het klonk melodieus en voeten op de grond. Al liet de scheut Italiaanse poëzie die drumer Giovanni Barcella debiteerde je toch even wegdromen. Ze sloten af met het bijzonder gesmaakte speed.

Het is quasi onmogelijk om een label op Red Snapper te plakken. Ze zijn sinds 1993 bezig, weliswaar met een pauze, als instrumentale band. Hun recente album Key omschrijven ze als: “The album is a nod to all things Red Snapper, afro rockabilly to dub jazz via pounding bop hop, a soulful and raw mix of passionate music.” Rauw en passioneel zijn ook de woorden die dit optreden het beste beschrijven. Super!

Morcheeba kwam in de originele bezetting naar Gent Jazz. Skye Edwards geeft de muziek net dat tikkeltje meer. Nummers als The sea en friction zorgden voor een herkenbaarheid. Maar het was duidelijk dat het publiek nog ergens op wachtte. En laten we het niet over die sigaret van de frontman hebben, er werd ondanks het rookverbod in de tent ook wel eens eentje opgestoken.

Na het zware motorongeval van Daniel Lanois en de bijhorende annulatie van de opnames en tour van zijn hele Black Dub project in 2010, is het goed toeven in 2011. De plaat ligt in de winkelrekken te blinken en één jaar na de succesvervanging door Trixie Whitley met haar special project mag zij samen met Daniel Lanois, Brian Blade en Jim Wilson terugkeren om het échte Black Dub aan het publiek van Gent Jazz te komen voorstellen.

De drie microfoons, broederlijk dicht naast elkaar vooraan op het podium zijn veelzeggend. De chemie tussen de muzikanten is zo goed dat ze samen in één grote comfort zone kunnen. Zelfs drummer Brian Blade mag zijn comfort zone af en toe delen wanneer Trixie mee achter een parallel drumstel kruipt, zelfs al in het openingsnummer Nomad.

Live staat Black Dub voor een licht ontvlambaar mengsel van avontuurlijke rock, dubby baslijnen, en uitbarstingen van improvisaties, dit alles met de stem van Trixie Whitley als brandpunt. Prachtig hoe haar stem het hele spectrum aftast, nu eens vol stokkende heesheid dan weer met in lichterlaaie staande soul. Surely en de vooruitgestuurde single I Believe In You tonen een dame in grote doen en dan mag er al eens terecht chauvinistisch over haar Gentse afkomst gedaan worden. Tijdens de zachte eerste zinnen van Silverado kan je bijna een speld horen vallen in het publiek. Trixie’s eigen nummer I’d Rather Go Blind krijgt ook de Black Dub treatment en klinkt helemaal anders dan vorig jaar.

Dit alles onder het goedkeurend oog van een vaderlijke Daniel Lanois die steeds voldoende aanwezig is maar tegelijk al zijn muzikanten de kansen geeft te schitteren. Af en toe neemt hij zelf het voortouw en laat een aantal maal de ware vurige gitaargod in zichzelf naar boven komen. Verbluffend goed onder meer in de op Slow Baby gebaseerde improvisatie! Ook zelf solo aan de microfoon in een bevlogen versie van zijn eigen nummer Fire.

Afsluiter Ring The Alarm is nog zo’n onbetwistbaar hoogtepunt waarin ook drummer Brian Blade uitvoerig de kans krijgt te tonen waarom hij als één van de beste jazz-drummers van zijn generatie mag worden beschouwd. Langzaam opgebouwd, en met een aantal knetterende solo’s opgehangen aan een steeds wederkerend refrein overtreft het de albumversie op alle vlakken. Dit is niet meer buiten de lijntjes kleuren, dit is lijnen uitvegen en bakens verzetten!

Het bluesy Sing mag de bisronde openen en nog een laatste keer de stem van Trixie laten schitteren in harmonie met haar twee mannelijke buren alvorens met het spirituele The Maker het doek valt over het perfecte orgelpunt van de laatste dag van Gent Jazz 2011.

—

Gent Jazz, van 7-10/7 en van 14-17/7/2011 op de Bijlokesite in Gent. Meer dan 38.000 bezoekers bezochten de tiende editie van het festival, dat voor het eerst in haar geschiedenis drie uitverkochte avonden telde.

—

BackBack
Filip Wauters (gitaar, baritongitaar), Giovanni Barcella (drums) en Marc De Maeseneer (bariton- en tenorsaxofoon)

Red Snapper

Morcheeba
Skye Edwards (Zang), Ross Godfrey, Paul Godfrey

Daniel Lanois’ Black Dub ft. Trixie Whitley & Brian Blade
Daniel Lanois (gitaar), Brian Blade (drums), Trixie Whitley (zang), J. Wilson (bas)

© 2011 GENTBLOGT VZW