Gentblogt

Het is af

vrijdag 13 februari 2015 8u26 | Els Van Eeckhaut | 10 reacties
Trefwoorden: afscheid, Gentblogt.

Gentblogt zit niet in slechte papieren, zegt de krant. Opluchting alom, al kwam er nooit echt veel papier aan te pas natuurlijk.

Wat flitst er? Een feest in een zwembad, een laatste bezoek aan een legendarische bakkerij, een sprong in het water, uit bekommerdheid om schone rivieren. Opmerkzame, koppige, en boven alles geestige Gentenaars met uiteenlopende meningen over wat goed is voor een stad. Tussenkomsten die minstens even en vaak kritischer waren dan de gepubliceerde artikels. Af en toe gemelijke internettrollen die het feestje probeerden te bederven, maar die zonder genade ingemaakt werden, zij het uitsluitend verbaal en altijd virtueel. Dromen over wat nog meer zou kunnen. Luidop gedroomd, want zonder dromers zou dit soort projecten nooit geboren worden.  Gepassioneerde gesprekken over kwesties die eenieder die ooit een gepassioneerd  gesprek voerde wel kent. Voedsel ook, voor het lichaam en voor de geest, en cola-light, en koffie en pintjes, of plotsklaps een heleboel cocktails op een ogenblik dat niemand het had verwacht.

Nieuwsgierigaards die vroegen waar het redactielokaal was en die “overal in Gent” als antwoord  kregen, wat waar was. Verhalen, met woorden en beelden geregistreerd door mensen die wisten met hoeveel liefde een stad bezongen dient te worden. Mensen die ik voordien niet kende en die ik misschien nog steeds niet zou kennen, mocht Lien Braeckevelt mij niet voorgesteld hebben eens mee te komen naar een vergadering in het achterkamertje van een diep-christelijke instelling. Een mopperende maar begenadigde huistekenaar die een vriend werd. Een aangespoelde Nederbelg van wie ik vermoed dat hij hier nooit meer weg wil. Mensen met vier keer zoveel kinderen als ikzelf en/of een fulltime job, die na de werkuren niet alleen schreven, allerlei culturele evenementen bezochten, maar ook rekenden, knipten en plakten om alles een mooie vorm te geven. Een leeftijdsgenoot die het uitgaansleven in het Gent van de jaren 80 beter kende dan een gemiddelde mens de namen van zijn nageslacht. Een man die eigenhandig een televisiezender oprichtte in de wijk Ekkergem. Ik las in de reacties dat iemand hem ging missen: volg vooral hier zijn belevenissen. Wat hij doet is te relevant om zo onbekend te zijn. En alle anderen.

Ik pluk immers maar uit wat mij op dit ogenblik te binnen schiet.  De kansen om iets aan de relatieve eeuwigheid toe te vertrouwen waar je ooit zelf getuige van was zoals het artikel over Xero Slingsby of  de anderhalf jaar durende speurtocht naar Gents laatste volkscafé’s door Hendrik Braet en zijn hardnekkige team. Een alfabet ook, van A tot Z, elke week (of was het dag?) een letter en de vraag aan het publiek om daar woorden mee te vormen die iets met Gent te maken hadden. Het werd een encyclopedie in een encyclopedie. Nooit reclame, behalve die keer voor het goede doel, geen gesubsidieerde artikels, geen boter bij de vis, geen zakgeld voor de redacteurs. Zelfs geen beïnvloeding door lobbygroepen of geheime sponsoring door politieke partijen, al werden we daar toch minstens één keer per dag van verdacht. Daarbij, mocht het anders geweest zijn, we zouden het niet zeggen. De snuggere lezer heeft al lang begrepen dat duistere krachten die ons vroeger van centen wisten te voorzien ons intussen zo beu zijn dat we beloofd hebben de hele Augiasstal genaamd Gentblogt en al haar runderen niet alleen uit te mesten, maar meteen ook te bevriezen. Het afkoopgeld hebben we verstopt vlakbij het verdwenen paneel van de Rechtvaardige Rechters, voor ons nageslacht of om een keer per jaar een Bacchanale zwelgpartij te organiseren vanaf het ogenblik dat het eerder genoemde nageslacht het huis uit is. Zo ziet u maar, we zijn weg, maar we zijn niet verdwenen. En alles wat ieder van ons nog te zeggen heeft zal zeker nog geschreven worden. Niemand gaat verloren, zong immers een diep betreurde Gentse volksheld, en bij het bevriezen van een stadsblog (waarbij de redactieleden niet mee naar de diepvriezer worden verwezen) is dat des te meer van toepassing. The Building has left Elvis, but Elvis is doing fine. Gentblogt is, in tegenstelling tot pakweg de Sagrada Familia, eindelijk af.

Tot ziens, bij die vervelende concurrent die ons overbodig heeft gemaakt of wie weet, in (hier passen eigenlijk Gotische horrorletters) “Het Echte Leven”!

© 2015 GENTBLOGT VZW