Gentblogt

Historiek van de Gentse Feesten: Hollanders en vernieuwing

woensdag 28 mei 2008 13u25 | Ronny De Schepper (tekst), Jan Vens (beeld) | 4 reacties
Trefwoorden: Gentse Feesten, geschiedenis.

Sinds 24 april 2008 siert de nieuwe Gentse Feesten-affiche de straten van de Arteveldestad. Het aftellen is dus begonnen. Wij vinden dat het dan eens tijd wordt om naar het verleden te kijken. Ronny De Schepper biedt ons een overzicht met veel getuigenissen, van de oorsprong van onze dierbare Feesten tot aan de recentste eeuwwisseling. De eerste drie delen las u hier, hier en hier. Dit laatste deel voert ons tot het jaar 2002. Wat daarna kwam moet u maar uit uw eigen geheugen halen. Voor de editie 2008 kan u ook nog altijd de redactie komen versterken.

Alhoewel wij nooit zouden gedacht hebben dat urine een goede meststof was, dan moet het aftreksel van ettelijke Duvels blijkbaar toch erg gunstig op die voedingsbodem hebben ingewerkt, want de mensen van Trefpunt hebben uitgerekend dat er nu jaarlijks om en bij het miljoen mensen op Sint-Jacobs passeren. Daarbij groeien en bloeien er zoveel Hollanders dat een Gentse kat er haar jongen niet meer kan vinden. Of zoals Laurens De Keyzer stelt: “Het is net alsof je op bezoek bent in je eigen stad, een merkwaardig gevoel. Hinderen doen ze me echter niet, het duurt tenslotte maar tien dagen en Hollanders mogen zich toch ook amuseren, of niet soms? ‘t Zijn toch leuke feesten? Maar wel vuile. Op die manier ben ik altijd blij dat de Gentse Feesten achter de rug zijn, omdat de stad dan weer wat properder wordt. Vroeger was het pleintje bij Sint-Jacobs natuurlijk wel lekker vuil, maar daarrond zat je alweer in een andere wereld. Nu is het overal hetzelfde. Je kan nergens nog rust vinden. Op iedere hoek van de straat staat er wel iemand te jengelen. Ik heb dan ook zeer veel respect voor het werk van de reinigingsdienst in die periode. Ik vind het trouwens zalig om ze bezig te zien. Het is alsof je eigen bovenkamer gekuist wordt. Vooral als je teveel gedronken hebt, wat mij wel eens pleegt te overkomen. Dan is het alsof ik gezuiverd word, alsof ik naar de biecht ben geweest.”

Op 13 juli 1999 gaven zowel Walter De Buck als cultuurschepen Jaak De Poorter, die op die dag respectievelijk 65 en 60 jaar werden en met (voor de laatste: vervroegd) pensioen gingen, de fakkel door aan de jongere generatie. Deze editie werd echter met een financiële kater afgesloten, zodat vzw Trefpunt besloot om enkele zaken terug te schroeven. Zo was er in 2000 in het Baudelopark geen Spiegeltent meer. Het Wijkpaleis blijft wel staan om er zweterige tango’s en andere buikdansen te euh… dansen.

Voor het eerst sinds dertig jaar werden de Feesten dus ook niet geopend door Walter De Buck, maar hij sloot ze nog wel altijd af (zij het dan net voor de haast even onvermijdelijke Raymond van het Groenewoud). In de plaats van De Buck werd als openingsact een Turkse zangeres aangetrokken om aan te geven dat de Feesten er ook zijn voor de “nieuwe Gentenaars”, aldus Guido De Leeuw. Toch is ook Gents Nationalisme op zijn plaats, met het Gents Nationaal Zangfeest, waarbij Guido Naessens in samenzang met het publiek nog eens zijn Gentse “klassiekers” doorneemt…

De grote vernieuwing kwam er echter in 2002 toen de nieuwe feestenburgemeester Daniël Termont als “sterkste man van Gent” (voor een goed doel had hij deze klassieker nog eens op CD gezet) niet alleen komaf wilde maken met de traditionele programmatie op “gevestigde” pleinen als Sint-Baafs of de Korenmarkt (die programmatie ligt immers al jaren onder vuur), maar ook die van Sint-Jacobs zelf. Inderdaad, niet alleen blijkt de opkomst hier fel achteruit te gaan (al kan dat onmogelijk de enige reden tot kritiek zijn, aangezien de Groentenmarkt die met covergroepen als Chris Hageland en Zep Zupiler nog altijd enorm succes kent, toch ook geviseerd wordt), vooral de jongeren laten het afweten. Zelfs als er een avond speciaal voor hen wordt geprogrammeerd. Het mag dus duidelijk zijn: de ouwe rakkers van Trefpunt hebben de overstap naar de 21ste eeuw gemist.

Daarop werd gereageerd met twee nieuwe podia: één aan de Korenlei, waar de programmatie in handen was van de exoten van Polé Polé, en één aan de Oude Beestenmarkt, dat vooral hiphop, house, trance en wat weet ik al meer moest brengen. Werd het eerste initiatief door iedereen gesmaakt (net als het Blue Note Jazzfestival in de Bijloke en het Gravensteen), dan kwam er op het tweede wel veel kritiek vanuit de omliggende apartementsgebouwen. Typisch was dat deze in de krant “De Gentenaar” werd geformuleerd door Miel Swillens, typisch dus iemand “uit de jaren zestig/zeventig”. Hij wees de journalisten op hun deontologische plicht om niet enkel euforisch te doen over de dance-acts die zich aanboden, maar om de feesten ook kritisch te benaderen, wat geluidsoverlast en dergelijke aangaat.

Als antwoord gaf De Gentenaar prompt hun dagelijkse Gentse Feestenprijs aan de programmatoren van de Oude Beestenmarkt. En alsof dat nog niet volstond als opgestoken middenvinger tegenover die “soixante-huitards”, gaven ze ’s anderendaags ook nog een prijs aan de vzw Starbot, die wegens geluidsoverlast een avondje op het schoolplein van Sint-Bavo moesten laten voorbijgaan, maar die dan maar een openluchtfuif gaven aan het beeld van Karel Waeri dat Walter De Buck op het Beverhoutplein heeft geplaatst. Ze deden dit onder het motto: “De straten zijn van iedereen”. Dit was een duidelijke verwijzing naar de “rebelse” stoet onder leiding van Eric Goeman die nà de officiële openingsstoet was opgestapt. Nochtans werd deze “rebellenclub” bijna uitsluitend bevolkt door gouwe ouwen als Walter De Buck, Patrick Cohen, Mong Rosseel en zelfs Mon Cocquyt. Hier kon men dus moeilijk van een “verjonging” spreken…

Maar verjonging of niet, in totaal zouden dat jaar anderhalf miljoen mensen de feesten bezoeken. Een recordopkomst.

© 2008 GENTBLOGT VZW