RSSFFF 14/10: tijd voor actualiteit?
Vandaag loop ik weer door het programma met u. The burning plain, een drama van de betere soort zoals ik eerder schreef, staat vroeg in de morgen. Linha de passa is niet meteen een grote aanrader liet ik me influisteren, dus misschien kan u nog wat langer genieten van het zonnetje?
In de vroege avond is er de heerlijk authentieke film: Stella. Hier en daar had de regisseur wat mogen knippen, maar het blijft een mooie film. Ik ben dus niet echt van gedacht veranderd na tig films. Dus zou ik deze keer kiezen voor Love and other crimes over Anica in Nieuw Belgrado, een armoedige buitenwijk die ze graag wil verlaten. Ze neemt ongemarkt afscheid van iedereen, maar de dag houdt nog een aantal verrassingen in. Of ik zou voor Skin gaan, een Nederlandse film die uiteindelijk toch het grote scherm gehaald heeft. Het verhaal speelt zich af in Rotterdam op het einde van de jaren 70. Frankie keert zijn Surinaamse vriend Jeffrey en joodse vader de rug toe en sluit zich aan bij een groep racistische skinheads. Het is een wilde gok, want ik heb geen van beiden al gezien. Maar wilde gokken maken het filmfestival net zo leuk.
Bij de films om acht uur gaat mijn keuze naar Hunger. Noord-Ierland, begin jaren 80, het IRA ligt voortdurend in de clinch met de Britse regering onder leiding van Maggie Tatcher. Zijn er al niet genoeg films over the troubles gemaakt? De gedachte doorkruiste mijn hoofd, voor ik meegesleept werd door het verhaal. Ik had nog nooit van het Dirty protest gehoord. De IRA gevangenen besloten zich niet langer te wassen en enkel een deken te hebben tot hun status als politiek gevangene erkend werd. Je kan niet enkel dan opgelucht zijn dat er geen geur bij films wordt geleverd. Tatcher is niet voor niets de Iron lady. De gevangenen gaan in hongerstaking. Steve McQueen, regisseur en controversieel kunstenaar, volgt Bobby Sands, één van de gevangene die in hongerstaking gaat. Hunger is zeker geen opbeurende film. De film komt traag op gang, maar eens het verhaal je pakt, laat het je niet meer los. Het is een harde film, omwille van de aftakeling van Bobby Sands maar ook omwille van de harde aanpak in de gevangenis. Het is vreemd om te geloven dat Ierland en Verenigd Koninkrijk, twee Europese lidstaten, zo’n gruwelijk verleden hebben, al bij al dertig jaar geleden.
Als laatavondfilm durf ik gaan voor Nacht vor Augen, een toch wel actuele film over de terugkeer van een Duitse soldaat uit Afghanistan. David Kleinschmidt wordt als een held onthaald, zeker als blijkt dat hij een zilveren medaille heeft gekregen. Je voelt echter dat er iets meer achter zit. Waarom kan hij ‘s nachts niet slapen? Waarom behandelt hij zijn vriendin op die manier? De enige waar hij mee lijkt op te schieten is zijn halfbroertje Benni. Brigitte Bertele maakte met de film een mooi debuut zonder uit te pakken met het grote geweld. De film zoomt in op de emoties van de betrokkenen en sleurt de kijker mee.
Misschien heeft u na de film wel behoefte aan een gesprek, ten slotte zitten “onze jongens” ook in Afghanistan? In dat geval kan u beter donderdag gaan kijken in de Vooruit, na de film is er een nagesprek met onder andere de regisseur Brigitte Bertele.
Dus misschien bent u toch wel benieuwd wat Josie bedoelde toen ze het over Vinyan had? Misschien lijkt Hunger je zware kost, wel dan zou Bruno je zeker Unspoken aanraden op hetzelfde tijdstip.
© 2008 GENTBLOGT VZW