woensdag 14 mei 2014 12u18 |
Film |
patricia |
Gisteren kwam de film 9999 in de zalen. Misschien heeft u er al over gelezen in de krant, of gehoord op de radio. Ondergetekende ging de film zien op Docville, het documentairefestival in Leuven. Achteraf was er een gesprek met de regisseur Ellen Vermeulen, wat mij nog meer overtuigde. U moet deze film gezien hebben. In Gent moet u bij Sphinx zijn voor deze schitterende documentaire.
9999 is het jaartal die geïnterneerden in hun dossier hebben staan, het jaar van hun vrijlating, datum 31/12/9999. België is hiervoor door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg al meerdere malen veroordeeld en betaalt telkens de boetes zonder dat er iets veranderd. Op zich is het redelijk fantastisch dat geesteszieke misdadigers in België niet verantwoordelijk geacht voor hun daden, ze afgezonderd worden van de samenleving. Hun plaats is in de psychiatrie, maar zo’n 1.100 zitten opgesloten in de gevangenis. In realiteit zijn hun “straffen” langer en vaak zonder uitzicht.
9999_Trailer English from Associate Directors on Vimeo.
Lees verder…
woensdag 14 mei 2014 8u55 |
Muziek |
Wouter De Sutter |
Zaterdagavond was muziekcentrum Kinky Star the place to be voor al wie opleeft van onderkoelde eighties synthpop. Met Hatchling – gloomy & doomy – waanden we ons weer even in 1984, maar een simpele retro-oefening werd het gelukkig niet.
Hatchling is het geesteskind van Simon Mahieu. Begin vorig jaar boven de doopvont gehouden tijdens een zwarte mis. Een dienst zonder orgel maar met flink wat synthesizers. En met een drumcomputer die stevig tekeer ging.
Korte tijd nadien volgde de debuut CD met de naam ‘Other’. Uitgegeven in eigen beheer, maar de 5 track EP is een verzorgd visitekaartje. DIY van de gestileerde soort en met oog voor detail. De schijf valt te beluisteren via Bandcamp.
Oorspronkelijk een duo trad Hatchling zaterdagavond aan als een trio. De eerste show van dit jaar werd afgewerkt met een line-up – twee synths en zang – die deed terugdenken aan de podiumbezetting van The Human League. Ook daar twee vrouwen achter de toetsen in combinatie met een zanger in een centrale rol. Alles in stijlvol zwart gestoken, dat spreekt voor zich.
Net voor de show werd de meegesleepte rookmachine op volle kracht gezet om een artistieke nevel te produceren die tot het laatste nummer hardnekkig werd onderhouden. Op enkele led-lampen en wat schimmen na viel er niet veel te zien. Zelfs niet op spuwafstand van het podium. Lees verder…
dinsdag 13 mei 2014 10u33 |
Muziek |
Wouter De Sutter |
Woensdagavond zette het Zweedse elektropunk duo ‘The Guilt’ Muziekcentrum Kinky Star vakkundig op stelten. The Guilt is volgens de eigen bio: “small but highly explosive†naast: “loud and simpleâ€. En dat klopte allemaal voor 100%. De ‘less is more’ – aanpak was goed voor een opzwepende, energieke show die de Vlasmarkt drie kwartier liet daveren en de concertgangers met een brede smile naar huis stuurde.
De tweekoppige band uit Helsingsborg is een nog maar een goed jaar actief en zat in tussentijd allerminst stil. Veel concerten en één release tot dusver; een titelloze 5 track mini cd, een eerste poging om de geëlektrificeerde raw power van het duo vast te leggen.
Het optreden deed denken aan wat het geflipte Belgisch-Japanse duo ‘Alec et les Japonaises’ live brengt. Beats en samples gekoppeld aan één enkele gitaar. Gescandeerde vocals en qua podium act net zo kierewiet. Met dezelfde voorkeur voor vreemde verkleedpartijen.
De gitarist – Tobias voor de vrienden – had zich voor de gelegenheid in een okergeel Star Trek pakje gehesen. Zelfs aan de puntoren was gedacht. Die flashy outfit belette echter niet dat zangeres Emma met de meeste aandacht ging lopen. Haar hyperkinetische performance had veel weg van een doorgedreven work-out. Aerobic voor anarchisten. Lees verder…
maandag 12 mei 2014 11u10 |
Faits Divers |
Hendrik Braet |
Hendrik Braet trekt wekelijks de stad in, en legt vast wat hem opvalt.
De Sleepstraat vroeger, nu en in de toekomst. Op het voorplan zie je een foto van de eerste Turkse migranten in Gent, op het achterplan, in de reflectie van het raam, de huidige Gentse politieke kandidaten waarvan de voorouders migranten waren.
zondag 11 mei 2014 11u02 |
Muziek |
Wouter De Sutter |
Met een forse dosis psychedelica werd in Muziekcentrum Kinky Star vorige zondagavond een hallucinogeen punt gezet achter het verlengde weekend. De Noord-Italiaanse band Giöbia tekende daarvoor verantwoordelijk.
De Milanezen, drie baardige jongens en één meisje, dompelden tijdens hun allereerste Belgische optreden de Vlasmarkt een uur lang onder in een zinderend, broeierig sfeertje. Met dank aan harde gitaren, een zanger voorzien van foute bril, vloeistofdia’s die je ogen op proef stelden, een stel doodshoofden en een opgezette kraai. Jawel!
Giöbia is zes jaar in business – handelsmerk: acid rock van hoog toxisch gehalte – en heeft in die zes jaar meer tijd doorgebracht op de planken dan in de studio. Resultaat: geen spat stress op het podium en twee full albums bij de platenboer; het debuut ‘Hard Stories’ (2010) en het vorig jaar uitgebrachte ‘Introducing Night Sounds’ (2013, Sulatron Records). Lees verder…
zondag 11 mei 2014 9u23 |
Bestuur & Politiek |
Fietsbult / Hilde Pauwels |
Soms is het leven van een Fietsbultredacteur gemakkelijk. Soms duiken er echter onverwachte problemen op. Zoals dit: in het archief van Perpetuum Mobile vonden we een floppy van 3½ inch zonder opschrift. Het heeft enig rondvragen gekost voor we iemand vonden die deze kon inlezen (voor de liefhebbers: we hebben ook nog een ongelezen 5¼ inch schijfje liggen).
Daarmee werd het dan weer gemakkelijk. Onderstaande tekst vonden we op het schijfje zodat we hem zelfs niet moesten overtikken. Uit de context kunnen we opmaken dat de tekst geschreven werd rond 1995. In elk geval is de spellingshervorming van 1994 nog niet helemaal verwerkt. Overigens: het zinnetje `de eisen van toen klinken vertrouwd in de oren’ klinkt nog altijd vertrouwd in de oren, zelfs al is er veel vooruitgang geboekt.
Lees verder…
zaterdag 10 mei 2014 17u05 |
Podium en Cultuur |
patricia |
Antony Rizzi is een danser die eerder al met Jan Fabre samenwerkte. Deze voorstelling werd letterlijk op zijn lijf geschreven, naar het schijnt. Sinds de jaren negentig weet Rizzi dat hij seropositief is. Het is een verhaal van overleven dankzij pillen en de roes van pillen. Cocaine, xtc, heroïne, amfetamine,… ze passeren allemaal de revue.
Logisch dat de scène volstaat met flesjes. Flesjes met drankjes, flesjes met pilletjes. Rizzi neemt er regelmatig eentje vast, soms wat dwangmatig, om de eigenschappen van het goedje te prijzen. De reclamespotjes tussendoor zijn grappig en ik ben er zeker van dat ik nu anders kijk naar bepaalde van die vertrouwde merken.
Lees verder…
RSS
