RSSGF met vrienden
Toen de planner gisteren vroeg om iets persoonlijks te schrijven, dacht ik “niet met mij”. Trouwens, ik heb geen plannen voor de tweede helft van de feesten. Net zoals bij Bruno zijn het niet de traditionele Gentse feesten geworden die ik er normaal van maak. Ik spreek in de verleden tijd, nu al, omdat dit de laatste dag van mijn Gentse Feesten worden, jawel. Roept u maar allen luid: Awoert! Ik geef u gelijk. Maar u zal me ook gelijk geven dat er dingen zijn die men vrienden niet kan weigeren. Als ze je vorig jaar al fier aankondigen dat ze trouwen, midden in de zomer en je er graag zouden bij hebben, wel dan ga je aan het schuiven met je verlof. Feesten zijn niet hetzelfde zonder vrienden, uiteraard.
Boomtown is meestal onze vaste pleisterplek, dus leek het ons niet erg om dit jaar het laatste weekend over te slaan van de feesten, er is toch geen Boomtown. Ook van die andere tradities als een Gec-burger en ribbetjes is nog niets in huis gekomen en het lijkt weinig waarschijnlijk dat we daar vandaag alsnog in lukken. Nee, het zijn geen Gentse Feesten zoals vroeger. Het voelde ook niet aan als feesten.
Ik was uiteraard aan het aftellen naar mijn verlof maar kriebelen voor de feesten deed het niet. Er was de rush om de dingen op het werk af te krijgen, er was de voorbereiding met de medewerkers, regelen van allerlei paperassen, programmaboekje doorworstelen… Ik vind zowel het papieren als het online ondingen. Nooit vind ik iets terug in de categorie waar ik het zou in verwachten, maar ik lees gewoon Gentblogt.
Mijn laatste werkdag eindigde in absolute schoonheid met het absoluut schitterende optreden van Erykah Badu. Het vraagteken-gedeelte van Gent Jazz werd het begin van mijn verlof en de Gentse feesten en dat kon eigenlijk niet beter gekozen zijn. Het instant-vakantiegevoel werd zo opgeroepen. Ik ben me wel bewust van mijn beperkingen en dus heb ik op die vier dagen wel iets bijgeleerd: hoe je guantanamera schrijft, dat een mens achter een computer ook wel dj genoemd wordt en vooral hoe een koe eruit ziet en klinkt.
Heel belangrijk, maar dit jaar kwam Marie Daulne niet langs op de Bijloke site en de zusjes van CocoRosie hebben voorlopig geen koeien op hun Ark van Noa, denk ik. Alle gekheid op een stokje, het heeft me er in elk geval niet van kunnen weerhouden om ook Boombox onveilig te maken en dan nog wel een artikel te schrijven van een groep die ook al niet in mijn cd-collectie te vinden is, binnenkort vermoedelijk wel. En al die tijd hield ik mijn gsm angstvallig in de gaten.
Nee, het was niet om ons culinair afscheid te reserveren en ook niet voor een reservatie in dat restaurant waar we nog nooit eerder zijn binnengeraakt, omdat je moet reserveren en wij dat niet doen. Nee, daar zijn vrienden voor. Net zoals ze handig van pas komen als je daarna nog iets gaat drinken in een parkje, daar buiten gejaagd wordt door een figuur met een wit kleed en dan maar een ander park opzoekt.
Ik heb zelfs geen zotte smsjes in een zatte bui verstuurd naar mensen die ik al heel lang niet meer heb gezien. Misschien maar goed dat ik niet tot op de Vlasmarkt ben geraakt. GSM’s zijn ook handig om af te spreken met andere Gentbloggers, voor ik al mijn kleren uit deed op de ramblas, voor het goede doel, uiteraard. Maar je moet er niet in overdrijven. Ik heb nog nooit zo veel op mijn gsm gekeken als de laatste dagen. Ben ik dan zo asociaal? Is de planner zo een slavendrijver dat hij iedereen voortdurend opdrachten geeft?
Nee. Mijn beste vriendin liep hoogzwanger rond. Liep jawel, want ondertussen heeft de Brugse Poort er een kleine inwoner bij. Ze had ons nog de avond voordien uitgenodigd om te gaan eten, maar Gent Jazz stak er toen een stokje voor. En als het aan onze respectievelijke gsm-toestellen had gelegen, dan had ik gewoon op de post moeten wachten, het bleef akelig stil aan de andere kant van de lijn. Onbetrouwbaar zijn die dingen, soms. Dus u begrijpt dat ik mijn laatste dag van de feesten en de eerste dag van mijn geliefde straattheaterfestival plots anders ga indelen.
Straks vind je me terug in het Astridpark, daarna kleine vingertjes tellen en dan het onvermijdelijke… Ik was de voorbije dagen al hier en daar een uurtje aan het stelen om dat huishouden toch een klein beetje op orde achter te laten en op mijn vakantiebestemming niet meteen een wasserette te moeten zoeken. Tijdens de feesten blijven de was en de plas in menig Gents huishouden de was en de plas, en zeker bij een Gentblogt-huishouden is dat niet anders.
Ik weet nu al dat al die fantastische mensen die Gentblogt van tekst en foto’s voorzien mij van veel leesvoer zullen voorzien en dat ik mijn stad en hen ga missen. Net zoals de barbecue die vrienden morgen organiseren voor ze de stad in trekken of toch niet. Geniet nog van de feesten! Het zijn de laatste dagen! Nie pleuje!
© 2008 GENTBLOGT VZW