vrijdag 20 december 2013 13u59 |
Architectuur |
Arthur De Decker (tekst), Jos Tavernier (beeld) |
Reeds 35 opeenvolgende weken worden hier aan de hand van de postkaarten serie 1 van handelaar Albert Sugg zichten van Gent besproken zoals deze er in de BelleEpoque uitzagen en nu. Arthur De Decker verzorgt de teksten en Jos Tavernier de hedendaagse zichten. De vorige delen staan in het archief van Gentblogt.
Serie 1 nr. 38 Een hoek van de plantentuin
 Zoals vorige week tonen we deze keer terug een met de hand ingekleurde Suggkaart. We zien de vijver van de Baudelohof met enkele wandelaars.
Voor enkele andere oude zichten op deze botanische tuin zie de website van de Waterwijk.
Lees verder…
woensdag 18 december 2013 13u14 |
Muziek |
Wouter De Sutter |
Kinky Star sloot zondagavond het razend drukke muziekweekend af met Redding. Stevig gitaarwerk uit de Kempen. De band werd enige tijd geleden al eens geprogrammeerd door Kinky Star maar een griepje gooide toen in extremis roet in het eten. Afgelopen weekend was het bijna weer dan dattum. Deze keer mocht de stevige verkoudheid echter mee het podium op.
Snipverkouden of niet, Redding doet het sinds vorig jaar met een vijfkoppige bezetting. Vier jonge mansmensen in een traditionele rockbezetting (bas, gitaren & drums) gecombineerd met een zangeres voorzien van een rauwe stem.
In een vorig leven nog “Gipsy on the rocks” geheten, maakt Redding naar eigen zeggen “heartfelt blues rock that bridges the gap between the seventies and the present”. Zo staat het in keurig Engels op de website van de band.
Een eerste online beluistering van de naamloze ep van de jonge groep bracht eerder de vroege jaren 90 in herinnering dan de seventies. Denk 1992 toen Hole, Babes in Toyland, Magnapop en consorten de StuBru-ether mochten vullen en je komt dicht in de buurt. Live klonk het zondag net zo. Lees verder…
dinsdag 17 december 2013 10u25 |
People en Lifestyle |
Frank Bombeke (tekst), Caroline Verbruggen (beeld) |
Op zoek naar het ideale doe-cadeau? Ontwerpers Eugenia Morpurgo en Juan Montero hebben met Don’t run, high street facory een tijdelijke schoenfabriek in de Nederkouter 36 in Gent. Een initiatief van Timelab vzw. Unieke en gepersonaliseerde schoenen worden gemaakt onder je neus in veertig minuten tijd. Je kan ze zelf helpen in elkaar zetten. Alle onderdelen worden ter plekke gemaakt.
Timelab is een experimentele werkplaats in Gent – een fablab heet dat in het Engels – in de buurt Twee Poorten in Gent. Timelab is een community van ongeveer honderd mensen met uiteenlopende achtergronden die op de openlabmomenten (woensdagavond en vrijdag overdag) het lab in de Brusselsepoortstraat 97 (Gent) als hun werkplek beschouwen. Ze werken er aan hun eigen creaties of aan gemeenschappelijke projecten.
Timelab nodigt ook buitenlandse makers uit. Op dit moment (nog tot 22 december 2013!) zijn Eugenia Morpurgo en Juan Montero in Gent. Zij ontwikkelen met Don’t run een ‘collaboratieve en open productielijn voor schoenmaken en design’. Een beetje moeilijke woorden maar Eva De Groote van Timelab legt in De Wereld Morgen (06.12.2013) uit hoe je met dit soort kopen en mee-produceren (hier van een paar schoenen) mee vorm geeft aan een nieuw samenlevingsmodel. En ook Timelab gaat hiervoor.
Lees verder…
maandag 16 december 2013 16u40 |
Faits Divers |
Hendrik Braet |
Hendrik Braet trekt de stad in, en legt vast wat hem opvalt.
Billboard/ Vlaamse Kaai
maandag 16 december 2013 15u51 |
Film |
Jeronimo |
Er zijn van die trilogieën omwille van de trilogie zelf, er zijn er die puur de zaken uitmelken en er zijn er waar je waarschijnlijk wel op zit te wachten. Ik denk bijvoorbeeld aan Richard Linklater zijn derde deel “Before Midnight”, overal redelijk positief onthaald. In hetzelfde luchtige straatje vinden we “Casse-tête Chinois” van Cédric Klapisch.
Wie “Auberge Espanol” en “Les poupées russes” zag, moet deze zien. Ik ben nog steeds niet zeker of ik “les poupées russes” wel ooit gezien heb, in ieder geval weet ik wel dat ik “Auberge Espanol” zoals zoveel anderen enorm kon smaken.
We zijn ondertussen ruim tien jaar later. In “Casse-tête espanol” zijn we nog verder. De personages van toen naderen de veertig en zitten in de situaties die voor velen onder ons wel herkenbaar zijn, al is de 40 voor mij nog enkele jaren veraf gelukkig. Het is alvast een mijlpaal. Een punt van bezinning. Over wat je eigenlijk al bereikt hebt in het leven. Je wordt veertig en je kijkt waar je nu staat? Wat heb je al die jaren gedaan? Wat heeft het opgebracht? Is het gedaan of is er nog iets te beleven, is er nog iets van het leven te maken? Zware existentiële vragen, waarmee velen worstelen en waarover ook het hoofdpersonage zich het hoofd breekt. Vandaar de titel “cass-tête chinois” wat hersenbreker betekent. Gelukkig voor de kijker wordt dit alles wel op de typisch luchtige en entertainende manier verteld.
Lees verder…
RSS
