Nogal wat redactieleden voelen zich een beetje kind aan huis in de Vooruit (lees maar hoe ilse het beschreef). Het was dan ook maar een kleine moeite om in die werkagenda een dagje verlof te plannen en een kijkje te gaan nemen op de persconferentie. Heerlijk om al eens te piepen achter de schermen van wat een mooi verjaardagsfeest beloofd te worden. Vele mensen en organisaties hebben de handen uit de mouwen gestoken.
Schepen van cultuur, Annelies Storms verwees naar het verleden van Gent als industriestad en de rol die de Vooruit daarin speelde als feestlokaal voor de arbeiders. Parallel met het verdwijnen van de textielindustrie leek het of de Vooruit ook zijn beste tijd had gehad. In de jaren ’80 kwam er geleidelijk een nieuwe dynamiek, zowel op economisch vlak als in de Vooruit. Ze wijst op het optimisme van de organisatoren die de vraag voor de tentoonstelling al twee jaar voor de opening van het STAM stelden en prijst de samenwerking. Voor haar sluit de tentoonstelling over 100 jaar Vooruit naadloos aan op de kernthema’s van het stadsmuseum, zeker als je bedenkt hoe belangrijk de coöperatieve beweging en het kunstencentrum voor de stad is geweest.
Burgemeester Daniël Termont sluit hier bij aan. “Gent zou Gent niet zijn als we honderd jaar geleden niet de kans hadden gehad om de wereldtentoonstelling te organiseren. De Kuip van Gent is toen gevormd.” Hij vindt het maar wat logisch dat de socialistische arbeidersbeweging niet achterwege kon blijven en verwijst naar Edward Anseele en zijn visie op de coöperatieve. “Het verhaal van de Vooruit is voor een deel ook een stuk van mijn leven, maar dat zou ons te ver leiden,” lacht hij nog. Dat het idee van de coöperatieven vandaag opnieuw aan kracht wint, vindt hij een goede zaak. “U mag het mij niet kwalijk nemen, maar ik, en ik weet nog heel wat ouderen met mij, beschouwen de Vooruit nog altijd als van ons. Voor mij ademen die stenen nog altijd socialisme uit.” Ook al werd in de jaren tachtig de beslissing genomen om er een kunstencentrum van te maken. Zijn buurman, gedeputeerde voor Cultuur van de Provincie Jozef Dauwe, protesteert een beetje. Het virtueel museum van de sociale strijd, waar het AMSAB-ISG deel van uit maakt heeft een bijdrage geleverd aan de tentoonstelling en het tot stand komen van het boek. Lees verder…
Hier in het Gentse zijn er zo’n paar vaste uitzichten, waar je als Gentenaar eigenlijk niet meer stil bij staat. Neem nu de vijver van het Citadelpark: die is er, en is er in ons geheugen eigenlijk al altijd geweest.
En dan, plots, ziet het er helemaal anders uit. De grote vijver van het Citadelpark lekte namelijk, en was dus dringend aan herstelling toe omdat er voortdurend water moest worden bijgepompt. Een onhoudbare situatie uiteraard, en dus werd maandag het water weggepompt. De vissen waren eerder al uit het water.. welja, gevist, en in de Schelde uitgezet. Er komt een nieuwe betonlaag en nieuwe vijverfolie.
Onze fotograaf Charles Strijd legde een en ander voor u vast, zodat u zich op het verkeer kunt blijven concentreren wanneer u er voorbij rijdt. Of u kunt natuurlijk ook van het heerlijke weer profiteren, en zelf eens gaan kijken hoe verloren de eenden en ganzen zich voelen…
Voor de paasvakantie werd het boek Groeten uit Transitië voorgesteld in de Vooruit. Eva Peeters, Madame Zsazsa, Kristien Hens, Joke Rous en Dorien Knockaert hadden bovendien mooi volk meegebracht om uit te leggen wat ze nu juist bedoelen. De dames van Style me Green hadden het over schoonheidsproducten (nee, geen geitenwollensokken), de principes van Samentuinen of autodelen via Autopia werden toegelicht, Dries Van Gils ook wel tuub, de fietsende fietsenmaker kwam zijn verhaal doen,…
Ik kon er die avond zelf niet bij zijn, maar trok ‘s anderendaags wel naar de boekhandel. Transitië is geen bestaand land, het verwijst naar het transitiedenken, de overgang naar een duurzame en sociaal rechtvaardige samenleving. Maar zoals ze zelf in het boek uitleggen is een kritiek op deze zienswijze dat er geen eindpunt is waar naar gestreefd wordt. Het is een permanent zoeken en het vinden van nieuwe wegen. Ze geven ruiterlijk toe dat ze een beetje vals spelen door Transitië als het eindpunt voor te stellen.
Het boek is opgedeeld volgens thema en binnen elk hoofdstuk vind je een hoop tips. De rubrieken zijn: op je bord, in je tuin, onderweg, op je lijf, in je huis, in de sacoche en een leeslijst voor wie meer wil weten. Het boek leest vlot weg en ook al lijkt het soms belachelijk simpel uitgelegd, alle wetenschappelijke details werden nauwkeurig gecontroleerd door Kristien Hens. Wetenschap was nog nooit zo simpel, al is het het belangrijkste natuurlijk wel wat je met de analyse aanvangt. Ook hier word je niet met een vingertje gewezen maar krijg je eerder zin om het ook eens te proberen. Dorien Knockaert zorgt voor praktische recepten waar ik spontaan honger van krijg en Madame Zsazsa maakte allerlei tekeningetjes en schema’s om het extra duidelijk te maken. Al trok ik ook wel een gezicht bij het lezen over bijvoorbeeld het leven zonder frigo en wildplukken, laat staan dat ik weet hoe ik een wilgenhut in mijn stadstuintje geplaatst krijg. Zo extreem hoeft het voor mij niet te worden en dat maken ze ook duidelijk: het is een optie, maar je kiest zelf hoe ver je gaat. Ze relativeren ook hun eigen duurzaam leven, eens naar de nachtwinkel om een zak nootjes is geen drama. Ik volg de blogs van de dames al een tijdje en herkende meteen hun no nonsens stijl. Ik schaterde van het lachen bij sommige stukjes over Kelly en meneer Janssens. Vooral die over de file en de barbecue vond ik hilarisch. Lees verder…
Vieringen, voorstellingen, herdenkingen, tentoonstellingen allerhande, je kan er niet rond in een stad waar cultuur en geschiedenis je om elke straathoek in de nek springen. Zelfs al wordt er eens een festival een jaar uitgesteld, er zijn altijd redenen en gelegenheden genoeg om uit je kot te komen, de televisie of de pc te laten voor wat hij is en te proeven en te genieten van wat creatief ondernemend Gent bedenkt.
Op woensdag 24 april om 20u openen ze met de veelbesproken en Oscargenomineerde film ‘No’ die u meeneemt naar het Chili van 1988, waar de militaire dictator Augusto Pinochet, onder internationale druk, een referendum organiseert over zijn toekomstig lot als president. De oppositie beslist om de geslepen reclameman Rene Saavedra in te huren om campagne te voeren. Met weinig middelen en nog minder bewegingsvrijheid bedenken Saavedra en zijn ploegje een vrij innovatief plan om de mensen massaal nee te laten stemmen. Fascinerend, grappig en spannend met een uitstekende Gael GarcÃa Bernal als gladde campagneleider.
Voor het volledige programma verwijzen we u graag naar de site. We halen er een paar blikvangers uit om u de smaak te doen pakken. Het blijkt alvast niet zelden om prijsbeesten te gaan. Lees verder…
Wij zijn altijd wel te vinden voor een museumbezoekje en de zondagen zijn vaak een goed moment om er met de hele familie op uit te trekken.
In het voorjaar loopt in het Museum voor Schone Kunsten Gent (MSK) de tentoonstelling Modernisme: Belgische abstracte kunst en Europa (1912-1930). De tentoonstelling werd op heel wat fora aangekondigd als meer dan de moeite waard. Op de website van het MSK las ik bovendien dat er zelfs een speciale brochure voor kinderen was ontwikkeld n.a.v. de tentoonstelling. Meer dan redenen genoeg dus voor een bezoek.
Aan de balie krijgt dochterlief een bundeltje mee met een brochure (met uitleg en opdrachten), kleurpotloden, blaadjes gekleurd papier, een schaartje en kleefband. De laatste twee moet ze straks teruggeven, de rest mag ze houden. Er is zelfs een wedstrijd waar ze kan aan deelnemen met een verjaardagsfeestje in het MSK als prijs!
De tentoonstelling focust op de diverse vormen van abstractie die Belgische kunstenaars korte of langere tijd exploreerden en ontwikkelden. Naast beeldende kunst komen ook architectuur, toegepaste kunst, typografie, fotografie, film, muziek, literatuur en theater aan bod.
zaterdag 20 april 2013 14u08 |Gentse Feesten|
Kim Dupon (tekst), Jean Buyle (beeld) |Reageren uitgeschakeld
Jaarlijks schrijft het Europees Figurentheatercentrum (EFTC) een affichewedstrijd uit om een nieuw ontwerp voor het International Puppetbuskersfestival (van 20 tot 28 juli) te kiezen. Uit een vijftigtal inzendingen werd door een professionele jury, bestaande uit Luk De Bruyker (poppenspeler), Patrick Dekeyser (fotograaf en grafisch vormgever), Bart Beys (festivalprogrammator) en Samuel Quenon (winnaar vorig jaar) het ontwerp van Bavo Dockx uitgekozen.
Bavo is afkomstig uit Antwerpen en studeert grafische vormgeving aan de Artevelde Hogeschool in Gent. Zijn speelse ontwerp viel vooral op door de simpele maar mooi uitgebalanceerde kleurkeuze en ook de grafische weergave en originele typografie vielen in de smaak bij de jury. De illustratie, met een knipoog, bevat leuke details en komt hedendaags en modern over. Het winnende ontwerp wordt het nieuwe campagnebeeld van het festival en zal naast de affiche ook verwerkt worden in de programmabrochure, toegangskaarten en pins.
De Noordpool staat onder zware druk van de klimaatverandering en de rush op de fossiele brandstoffen onder het ijs. Hoe kunnen we voorkomen dat dit fragiele gebied, de airco van onze planeet, ten prooi valt aan de winsthonger van de oliebedrijven?
Zowel in Alaska, Groenland, Rusland, Canada en Noorwegen cirkelen de olie- en gasbedrijven als gieren rond het noordpoolgebied. Er zijn al verschillende licenties voor (proef)boringen afgeleverd door de overheden van de Arctische landen. Zij rekenen zich al rijk in de hoop dat die nieuwe voorraad aan fossiele brandstoffen hen ook in de geopolitieke verhoudingen sterker zal maken.
Gelukkig leert de praktijk intussen dat de Noordpool zich niet zo makkelijk laat temmen. Oliegigant Shell spendeerde de voorbije jaren maar liefst 5 miljard om olieboringen in Alaska op gang te trekken. Twee maanden geleden zette het bedrijf die plannen “on holdâ€, na een serie van mislukkingen, geweigerde vergunningen en ongevallen met boorschepen. In hun zog volgden nog verschillende andere oliebedrijven die hun Noordpool-plannen (voorlopig) opbergen. Arctic ready? Duidelijk niet.
Jammer genoeg zal de cynische rush op de fossiele brandstoffen onder het poolijs niet zomaar stoppen. Zo tekende het Russische staatsbedrijf Gazprom en Shell (jawel!) onlangs een joint venture om samen offshore grondstoffen in het Russisch noordpoolgebied te gaan ontginnen. Ezels stoten zich geen twee keer aan dezelfde steen. De oliebaronnen zijn helaas iets minder intelligent, en zullen blijven botsen op de gevaren in het noordpoolgebied tot het eens grondig mis gaat. Of tot de internationale gemeenschap zegt: stop, tot hier en niet verder. Lees verder…
Als alles goed gaat is het morgen de op drie na laatste wedstrijd in het Ottenstadion. Na de poulewedstrijden tegen Lierse en Kortrijk volgt bij groepswinst immers nog de finale van play-off II en daarna, wie weet, de wedstrijd tegen de vierde van de play-off I. Het Ottenstadion mag dan wel wat uitgeleefd zijn, het is de plaats van veel mooie herinneringen. Het stadion ook waarin alle huidige buffalo-supporters hun ploeg voor het eerst live aan het werk zagen, een magisch moment.
Ik weet het nog goed, bij mij was dat tijdens de wedstrijd KAA Gent – Sint Truiden in het seizoen 1990-1991, uitslag 6-3. Ik denk dat ik van die 9 doelpunten er maar een stuk of vijf effectief heb gezien, want ik zat de hele tijd met grote ogen rond te kijken naar het spektakel op de tribunes.
Wat roepen die supporters, papa? Waarom is die ene meneer nu zo boos? Wat betekent schriemoale eigenlijk? Mijn vader heeft het mij in het Ottenstadion geduldig uitgelegd.
Gent werd herfstkampioen dat jaar. Het was de generatie van Vandenbergh (3 doelpunten tegen Sint-Truiden), Viscaal en Dauwen. Op het einde van het seizoen liep het mis, we werden dan toch geen kampioen. Ik was tien jaar en het begon mij stilaan te dagen dat het niet echt als normaal kon worden beschouwd om AA Gent elke week te zien winnen. Lees verder…
vrijdag 19 april 2013 14u00 |Podium en Cultuur|
Greet A. |Reageren uitgeschakeld
Misschien botste u woensdag in het Shoppingcentrum Zuid wel onverwacht op een muzikaal onthaal? Het Gents Universitair Symfonisch Orkest (GUSO) organiseerde er een flashmob om hun activiteiten onder de aandacht te brengen.
Het Gents Universitair Symfonisch Orkest (GUSO) is een orkest dat steunt op de bruisende energie van studenten en jongeren. Het orkest repeteert elke woensdagavond om 19h30 in het studentenhuis De Therminal (Hoveniersberg 24, 9000 Gent) onder leiding van Steven Decraene. Naast de wekelijkse repetities gaan ze ook elk semester op stage om de concerten voor te bereiden. Het GUSO trok reeds naar Cambridge, Berlijn, Amsterdam en Normandië om zijn concerten met professionele coaches intensief voor te bereiden.
Voor het voorjaar staan twee concerten gepland: een voorstelling op 19 april in de Bijloke en een tweede in Concertzaal Parnassus. Ze brengen er telkens Giya Kancheli’s ‘Mourned By The Wind’, met als solist de jeugdige altviolist Florian Peelman. Lees verder…
RSS
Nogal wat redactieleden voelen zich een beetje kind aan huis in de Vooruit (lees maar hoe ilse het beschreef). Het was dan ook maar een kleine moeite om in die werkagenda een dagje verlof te plannen en een kijkje te gaan nemen op de persconferentie. Heerlijk om al eens te piepen achter de schermen van wat een mooi verjaardagsfeest beloofd te worden. Vele mensen en organisaties hebben de handen uit de mouwen gestoken. 
