RSSMijn 2010
Op het einde van dit jaar,
sta ik met mijn lijstje voor u klaar,
geen cadeautjeswensen groot en klein,
maar momenten leuk en fijn,
2010 eindigde wat in mineur,
verbouwingen worden al gauw een sleur,
maar 2011 lacht ons al bijna toe
Gent ben ik alvast nog niet moe.
Alle gekheid op een stokje, rijmen is niet mijn sterkste kant. Maar ik wou net als Josie wel eens stilstaan bij 2010. Mijn goede voornemen van vorig jaar om eens vaker te profiteren van dat gratis bezoek op zondagochtend in de Gentse musea heb ik alvast goed ingevuld als ik het archief eens bekijk: Ed Templeton in het S.M.A.K., Gustave Van de Woestijne in het MSK (gingen we daarvan geen traditie maken, dames?) en Hutten in het Design Museum om er maar drie te noemen.
In de zomer, midden tijdens de feesten, trok ik naar de rust en stilte van het Guislainmuseum. Niet slecht, al zeg ik het zelf. Ik kwam zelfs in het Capitole voor een musical.
Het jaar begon veelbelovend met de opening van Platform-K, een warme avond in de sneeuw. Ondertussen zijn er al verschillende voorstellingen geweest, hoog tijd om nog eens te gaan kijken. Datzelfde voorjaar leek Les Ballets C de la B een beetje een rode draad doorheen mijn culturele agenda, merk ik nu pas. Primero bij Campo verenigde vijf persoonlijkheden op scène. Bij Out of context van Les Ballets C de la B en Alain Platel/Frank Van Laecke wisselden uitbundigheid en emotionele kwetsbaarheid elkaar op scène af. En natuurlijk vierden we onze vijfde verjaardag.
In mei was er de tweede editie van Electrified onder de noemer van Hacking Public Spaces. Spijtig genoeg speelde een zware verkoudheid me toen parten zodat ik het orgelconcert in de haven achterwege moest laten. Voor mij stond er ook de trilogie van Jan Fabre in de Vooruit gepland: drie monologen van Dirk Roofthooft op een korte tijd. Ik was in elk geval blij dat ik erbij was. Toneelgroep Nunc bracht zonder moeite zijn reputatie van verrassend locatietheater waar met Twee Kweenen in het Oud Justitiepaleis. Het kippenvelmoment op het einde van het culturele seizoen werd gebracht door Gardenia, een schitterende en pakkende voorstelling met travestieten en transseksuelen.
De zomer stond zoals bij zowat iedere Gentenaar in het teken van de Feesten. De mijne begonnen met Norah Jones, maar het bleef allemaal wat braafjes. Net als de volledige feesten, trouwens. Het lukte me niet om het krieken van de dag mee te maken tijdens wat sommigen als “het temporele Las Vegas” durven te omschrijven. Het werd af en toe wel laat, maar altijd met mate(n). Zoals het feestje dat Flip bouwde op de Gras- en Korenlei. Na een korte nacht slaagde ik erin om een debat mee te pikken. Maar ook Feesten om eens uit de band te springen: ik kwam sinds lang eens op de Korenmarkt en het Laurentplein. Chokri Ben Chikha veroverde andermaal mijn hart met een heel eigenzinnige voorstelling, dwars door de Brugse Poort. Al blijft het muzikale hoogtepunt wel Dez Mona, nipt op de voet gevolgd door DAAU. De nieuwe formule van Boomtown smaakt wat mij betreft alvast naar meer.
Op het einde van de zomer reageerde ik enthousiast op een oproep van Campo. Het werd een leuke ervaring, al zou ik eigenlijk nog veel liever een campokaart gevuld hebben. Maar wat niet is, kan nog komen, volgend jaar. En ik ging op zoek naar adressen om mijn oude speelgoed kwijt te raken: het leidde me naar de spelotheken en ook huiswerkbegeleiding. En zo begon het nieuwe schooljaar, en probeer ik nu een naaimachine onder controle te houden. Binnenkort leest u er wel meer over.
In oktober verwarmde de sirene uit de Bermuda de Handelsbeurs. De man zonder eigenschappen deed als eerste deel van een nieuwe trilogie alvast uitkijken naar het vervolg. In november was er het nieuwe korte jazzfestival in de Vooruit met Liesa Van der Aa en Iva Bittová, twee vrouwen met violen en een eigen stemgeluid. Kippenvel gegarandeerd! In februari is er trouwens al een nieuwe editie van deze formule.
Begin december was er het nieuws van het overlijden van Eric De Volder. Frans Woyzeck kreeg er zeker een extra dimensie door, maar kon me niet volledig bekoren, moet ik toegeven. In tegenstelling tot mijn laatste voorstelling in de Vooruit van dit jaar, die alvast deed uitkijken naar meer van die prettig gestoorde Superamas.
Voor 2011 wens ik iedereen uiteraard het allerbeste toe. Zelf kijk ik het meest uit naar mijn terugkeer naar Gent. En sinds ik deze week God en Klein Pierke zag, ben ik gaan beseffen dat het toch wel eens tijd wordt om dat laatste concert Bij Sint-Jacobs ten volle mee te maken. Raymond, hopelijk ben je er volgend jaar ook bij, ik zal er zijn.
© 2010 GENTBLOGT VZW